Jurgen Callens

Ook in de uitloop van 2016 komt er nog steeds werk uit dat me weet te verrassen. Zo arriveerde hier op de redactie de ep Ritualis Aeterna van het Canadese Malacoda. Het is de opvolger van het zelfgetitelde debuut uit 2014. Ik kende de band niet van die eerste plaat, maar wat de groep hier presenteert zal me doen uitkijken naar meer, want Malacoda speelt een uitermate interessante mix van heavy, power, gothic, black en atmosferische metal. Je kan het nieuwe schijfje sinds gisteren verkrijgen, want het wordt verdeeld door Asher Media.

Vreemd dat ik deze band voorheen over het hoofd gezien had, want er zitten namelijk wel een paar muzikanten in, die we zouden kunnen kennen. Zo hebben we bijvoorbeeld keyboardvirtuoos Jonah Weingarten, die we kennen van Pyramaze en is er Mike Harshaw die anderen dan ook wel weer zullen weten spelen hebben bij Annihilator. In de inleiding staat er al dat de band heel wat verschillende invloeden in zijn muziek vermengt. Soms leidt dat tot een overkill, maar hier werkt de combinatie wonderwel. De muziek wordt gebracht met veel melodie, een toch crunchy sound en een vrij donkere atmosfeer rondom het geheel. Malacoda heeft een duistere, gothische visie op zijn power metal, waar er bepaald niet veel te lachen valt. Het klinkt allemaal heel serieus, soms plechtig en ook horror-aandoend. Dit is muziek die onder andere fans van bands als Kamelot, King Diamond, Pyramaze, Dimmu Borgir en in minder mate ook Paradise Lost zou moeten kunnen bekoren. Je ziet dus King Diamond in dit rijtje staan en dit heeft dan vooral te maken met de zang van Lucas Di Mascio, want die heeft er bij momenten wel een beetje van weg. Echter, de zanger hier in kwestie kan zijn stem ook op diverse manieren gebruiken want ook grunten, grommen, clean en screamen gaan hem af. Een heel sterke en aparte stem. Iets wat me verrast en ik al een tijdje niet meer voorgehad heb. Op Halloween dit jaar kwam er al een video uit deze ep uit voor het nummer Penny Dreadful. Deze fabuleuse track is eigenlijk het beste voorbeeld van de muziek van Malacoda, want het nummer somt eigenlijk op waar het allemaal rond draait: heavy, power, gothic, symfonisch, progressief, black en horror. Een waar meesterwerk! Het tweede nummer I got A Letter is een song die langzaam maar zeker en op een sluipende manier bezit over je neemt. Het is duister, horroriaans, kruipend en versmachtend, maar oh zo heerlijk. De track bevat schitterende keyboards en prachtige bijpassende haast King Diamond-achtige vocalen. Ook klinkt het bij momenten groots en bombastisch zoals op The Wild Hunt te horen is. Een song doorspekt met getormenteerde zang en ook een schitterende compositie. Helemaal geen happy power metal, maar muziek waarbij je bij iedere luisterbeurt weer een nieuw laagje kan horen. Met Linger Here krijgen we ook een ballad te horen. Een apart nummer, en mijns inziens het minste van de ep, maar toch nog steeds van een sterke kwaliteit. Ik ben gewoon meer fan van de steviger tracks van Malacoda, want die bezorgen me dan wel weer kippevel.

Kortom, dit is gewoon muziek die onder je vel kruipt en waarvoor ik ’s avonds laat, wanneer ik thuiskom in het donker met de auto, gerust nog een luisterbeurtje in de wagen zou meepikken vooraleer uit te stappen. Jammer dat dit geen volwaardig album geworden, want anders was dit jaarlijstjesmateriaal geworden. Nu zal dit werkje het in mijn lijstje waarschijnlijk moeten doen met de titel ‘ep van het jaar’. Ga hier zeker maar even naar op zoek!

Tracklist: