Zaterdag 19 november – Jupiler Zaal Poppodium 013 – Tilbug – Nederland.

De laatste weken sta ik meer te fotograferen in de 013 van Tilburg dan in eender welke andere zaal in België, iets dat me niet meteen stoort.

Er is parkeergelegenheid net naast de zaal en diezelfde zaal mag best wel goed en aangenaam genoemd worden.

Op deze frisse novemberavond staan drie alternatieve metalbands geprogrammeerd in de kleine Jupiler zaal waar volgens ik gelezen heb tot 700 man binnen kan. Veel is dat uiteraard niet maar de bands die vanavond de revue passeren, pg.lost, MONO en Alcest,  behoren niet meteen tot het meest populaire genre van de metalwereld wat niet betekent dat ze daarvoor minderwaardig zijn. Twee van de drie bands behoren naar mijn bescheiden mening tot de crème de la crème in hun marktsegment. Wie vandaag een wat populairder genre wil bijwonen moet in de uitverkochte zaal ernaast zijn, bij Bullet For My Valentine.

Mattias Bahtt – pg.lost – @ 013 – Tilburg – NL

pg.lost uit het Zweedse Norrköping opent om 18:30 uur de debatten met een set van een half uur, zo is aangekondigd op het tijdsschema.

De Zweden hebben halfweg september een tweede full cd uitgebracht op het label van The Ocean, Pelagic Records, en maken dus gebruik van deze tour om hun nieuwste werk voor de leeuwen te gooien op deze tweede avond van de Europese tour als voorprogramma van MONO en Alcest.

Op een schemerdonker podium brengt het viertal jonge Zweden vooral instrumentale muziek doorspekt met hier en daar wat vleugjes zang in een muzikale stijl die dicht aanleunt bij deze van de eigenaars van hun platenlabel, The Ocean.

Gustav Almberg & Kristian Karlsson – pg.lost @ 013 – Tilburg – NL

Het publiek kan de band en haar atmosferische experimentele muziek best smaken en toegegeven: hun creaties zijn best toegankelijk, wat meer communicatie met het publiek zou echter niet verkeerd zijn.

De afwisseling tussen rustige momenten gealterneerd met best wel stevige passages is kenmerkend voor de band en voor Versus, hun nieuwste werk dat ze vanavond voorstellen. Op uitzondering van één nummer uit hun vorig album, Vultures, zijn alle gespeelde songs afkomstig uit Versus.

Om 19:20 uur is het tijd voor de eerste van twee headliners, MONO uit Japan. Ik had al gehoord en gelezen over deze Japanse post-rockband uit Tokyo die iets meer dan een jaar geleden in de Muziekodroom van Hasselt speelde samen met The Ocean waarmee ze ook een split-ep op de markt gebracht hebben. Tot voor dit optreden was de band eigenlijk muzikaal een grote onbekende.

MONO @ 013 – Tilburg – NL

MONO brengt al jaren de betere post-rock en heeft in hun zeventienjarig bestaan negen platen op de markt gebracht, onlangs werd Requiem For Hell boven de doopvont gehouden.

Net als bij de vorige band maakt MONO maar weinig woorden vuil aan het groeten van het publiek of om zichzelf voor te stellen, een neerwaartse kopbuiging is de enige niet muzikale communicatie bij de start van de set. Ashes In The Snow is het eerste nummer dat ingeleid wordt door drummer Yasunori Takada en basgitariste Tamaki Kunishi op glockenspiel. Even later wordt het tweetal vervoegd door mastermind Takaakira Goto, Taka voor de vrienden, en Hideki Suematsu op Fender gitaren die meer pedalen voor hun voeten hebben dan een jumbojetpiloot knopjes voor zijn ogen heeft.

Taka Goto – MONO @ 013 – Tilburg – NL

Dat we van beide gitaristen maar weinig spring- en loopwerk mogen verwachten is meteen duidelijk, beide heren nemen plaats op een lage taboeret analogisch aan die van een drummer maar dan zonder buttkicker. Het eerste nummer begint behoorlijk rustig maar gaandeweg wordt het steviger zonder gebruik van zang, de band speelt louter instrumentaal. Eigenlijk werd ik bij het eerste nummer al weggeblazen en moet ik de rest van de show met rode kaken aanzien, beschaamd dat ik deze prachtige band niet eens kende.

Het tweede nummer is er één dat terug te vinden is op het nieuwe recent uitgebrachte negende album, Death in Rebirth. De dynamiek van beide technisch begaafde gitaristen op hun kruk grenst aan het irreële, een mens kan heel actief zijn, ook zittende, met gebruik van vrijwel alle lichaamsdelen.

Tamaki Kunishi – MONO @ 013 – Tilburg – NL

Dream Odyssey komt uit For My Parents, een best ontroerend nummer dat een rustpuntje van dik acht minuten betekent, een bloedmooi stuk waarbij bassiste Tamaki Kunishi plaats neemt achter de keyboards en de drummer Yasunori Takada een xylofoon bespeelt, terwijl beide gitaristen subtiele melodische akkoorden uit hun instrumenten toveren.

Met Pure As Snow (Trails of the Winter Storm) keren we terug naar het wellicht prominentste werk van de band, conceptalbum Hymn To The Immortal Wind. Een dromerig atmosferisch nummer waarin zowel melodie als virtuositeit te horen valt. “Zodra dit optreden achter de rug is schaf ik me een aantal schijfjes van deze band aan” spookt door mijn hoofd. Het nummer bereikt naar het einde toe een climax waarbij Taka Goto zijn kruk omvergooit, zijn gitaar op haar kop zet en zijn talrijke pedalen omvormt tot een keyboard die hij geknield en in geestvervoering bespeelt.

Hideki “Yoda” Suematsu – MONO @ 013 – Tilburg – NL

Recoil, Ignite komt uit de dubbele cd die MONO twee jaar geleden uitbracht en die bij de fans en critici bekend staat als hun stevigste werk tot op heden, dan vooral de tweede schijf. Het nummer begint weliswaar zoals alle andere nummers vrij rustig, met Tamaki Kunishi opnieuw achter de keyboards, maar halfweg, na dik zeven minuten, wordt het een stuk steviger en gaan de muzikanten als bezeten tekeer om abrupt te eindigen, Taka Goto gaat er zelf bij liggen.

Yasunori Takada – MONO @ 013 – Tilburg – NL

De slotsong is ook het titelnummer afkomstig van de nieuwste plaat, Requiem for Hell, dat zoals de andere nummers van vanavond vrij traag op een sublieme manier op gang komt en na vijf minuten uitbarst zoals de Vesuvius het in het jaar 79 van deze era deed.  De vele toeschouwers die in trance staan te wiebelen worden meegesleept door de virtuele stroom lava die de emotionele muzikale aanval betekent. De kleine zaal blijft achter zoals Pompeï destijds, helemaal plat gespeeld na een goddelijke set.

De band uit het Zuid Franse departement Gard, Alcest, betreedt om 20:55 uur het podium en staat voor een aartsmoeilijke opdracht: MONO overtreffen.

De twee vaste leden van de band, stichter en songwriter Neige, bij de Franse belastingdienst bekend als Stéphane Paut, en drummer Winterhalter worden op podium vergezeld door gitarist Zero en de van Aziatische afkomst bassist Indria die al sinds zes jaar de dienst uitmaken als vaste live groepsleden maar niet betrokken zijn bij de opnames en compositie van muziek op uitzondering van Indria die voor Kodama de baslijnen inspeelde.

Neige – Alcest @ 013 – Tilburg – NL

Net als bij de andere twee bands van de avond is het podium vrij sober ingericht. Hier geen imposante backdrops, pompeuze lichtshow of bombastisch decor maar een podium met daarop een aantal versterkers en een drumstel.

Het optreden begint vrij rustig met het instrumentale Onyx als intro dat eigenlijk de outro is op de nieuwste voortreffelijke worp Kodama, een plaat die vanavond ruimschoots aan bod zal komen.

Een bijna verlegen Neige begroet de zaal in het Engels en kondigt het titelnummer Kodama aan zonder er veel woorden aan vuil te maken, een prachtig nummer trouwens. Een aantal Nederlandse fans wagen zich aan Franstalige kreten om Neige & Co te bedanken. Voor het eerst deze avond horen we écht gezang.

Indria Saray – Alcest @ 013 – Tilburg – NL

Zonder te verpinken wordt aansluitend Je Suis d’Ailleurs gespeeld, meteen al het derde nummer dat op de jongste Alcest prijkt, een plaat die bij het publiek goed ontvangen werd en met reden.

Pas bij Ecailles de Lune – Part 1 komt ouder materiaal aan bod, een steviger nummer dat er ons aan herinnert dat Alcest ooit een blackmetalband was alvorens Neige als eenmansformatie zich toelegde op shoegazing, verwacht echter geen Dani Filthtoestanden, de muziek blijft beduidend rustig en atmosferisch met een best wel stevig slot.

Zero – Alcest @ 013 – Tilburg – NL

Les Voyages de l’Ame komt aan bod met het dromerige Autre Temps dat een paar jaar terug verscheen als videoclip en single, een plaat waar de songwriter inspiratie vond bij onder andere Burzum en zijn landgenoot Yann Tiersen.

Na een relatief korte uitstap in het niet zo verre verleden van Alcest keren we terug naar de tegenwoordige tijd met Oiseaux de Proie waarbij drummer Winterhalter stevig tekeer gaat en de drumvellen laat afzien.

Gaandeweg wordt de muziek wat steviger en zwakt geenszins af in kwaliteit. De volgende song op de setlist is het titelnummer van de eerste langspeler van de band, Souvenirs d’un Autre Monde uit 2007 toen Alcest een eenmansbezetting was en waarbij Neige dus op alle instrumenten musiceerde voor de opname van de plaat, zijn eerste stappen in shoegazing.

We lopen stilaan naar het einde van de set en de geslaagde post-rock avond toe en keren voor een laatste keer terug naar Kodama met het tien minuten lange Eclosion, misschien wel het stevigste nummer uit de plaat met meer dan een knipoog naar Neige’s verleden in een handvol black metalbands. Eclosion is ver, heel ver van de dreampop van op Shelter. Blackgaze op zijn best, net als het volgende nummer, Percées de Lumière uit Ecailles de Lune.

Winterhalter – Alcest @ 013 – Tilburg – NL

De set wordt afgesloten met Délivrance. Het kan enkel toeval zijn maar gisterenavond stond Opeth in hetzelfde gebouw en sloot haar set af met hun eigen Deliverance. Twee nummers met als gemeenschappelijke delers een lengte van boven de tien minuten en het feit dat het twee prachtige nummers zijn.

Het is amper 22:10 uur als de meer dan geslaagde post-rock & blackgazing avond achter de rug is, in de grote zaal zit een heel ander type metal publiek te genieten van Bullet For My Valentine.

De bezoekers van de Jupiler zaal keren de zaal met een tevreden gevoel de rug toe om de Tilburgse nacht in te treden of zoals in mijn geval, huiswaarts te keren naar het ‘verre’ West-Vlaanderen.