Donderdag 24 november ’16 – Poppodium 013 – Tilburg – NL

Aan de vooravond van een weekenduitstap met de Belgische doommetalband Thurisaz naar Bulgarije – verslag op Amped-Up volgt – begeef ik me voor de derde keer deze maand naar de 013 in het Nederlandse Tilburg. Geen doom vanavond maar extreme en math metal als hoofdgerecht gebracht door de mastodonten binnen het genre: Meshuggah en High on Fire.

High On Fire @ 013 – Tilburg – Nederland

High on Fire mag dus de avond aftrappen in de grote zaal van één van de meest innovatieve rockvenues van Nederland. De legendarische trap en het balkon zijn vanavond afgesloten maar de grote zaal biedt toch nog altijd een stuk meer ruimte dan de Jupiler zaal waar zo’n 700 muziekliefhebbers een concert kunnen bijwonen.

Zanger/gitarist/songwriter Matt Pike, ook bekend van Sleep, komt het podium met getatoeëerd ontbloot bovenlijf en Gibson Les Paul om de schouders opgewandeld. Het eerste dat door mijn hoofd schiet is de vraag of Matt Pike geen bloedverwantschap zou hebben met wijlen Lemmy, die heeft er toch een aantal stevige trekken van mee, inclusief asgrauwe stem, walrussnor en bakkebaarden.

Matt Pike – High On Fire @ 013 – Tilburg – Nederland

Het trio uit Oakland brengt best stevige nummers zonder al veel woorden uit te wisselen met het publiek niettegenstaande een deel van de zaal uitdrukkelijk voor High On Fire een kaartje gekocht heeft. De eerste twee nummers komen uit de laatste langspeler van de band, Luminiferous, een album dat bijna anderhalf jaar geleden uitkwam en heel goed ontvangen werd door critici en dat ook zonder twijfel geapprecieerd wordt door de eerste rijen waar ik meer geruite hemden en bebaarde concertgangers ontwaar dan gewoonlijk op een optreden van een extreme metalband.

Na de inleidende nummers uit Luminiferous wordt overgeschakeld naar ouder werk. We krijgen een nummer uit Death Is This Communion, een plaat die binnenkort tien jaar oud wordt en de uitgaven die hen min of meer lanceerde, Rumors of War.

Serums of Liao en Madness of an Architect zijn twee nummers die uit de voorgaande elpee werden geplukt, De Vermis Mysteriis.

Na vijf nummers zit de introductie voor de extreme metal- & mathfans erop en wordt overgeschakeld op de enige single uit Luminiferous, het stevige en trashy Slave The Hive.

Des Kenzel – High on Fire @ 013 – Tilburg – Nederland

Naadloos wordt overgeschakeld naar The Falconist dat eveneens op de laatste langspeler prijkt, een nummer dat heel wat minder schwung bezit dan het vorige en meteen ook het laatste nummer vanavond uit Luminiferous.

Naar het einde toe wordt 10.000 Years aangevat met wat soleerwerk van bassist Jeff Matz dat opgevolgd wordt door een andere single van de band, Fertile Green uit de voorlaatste cd.

Met Blood From Zion ronden we het uur af en dan moet nog Snakes For The Divine komen, twee nummers die de zaal eigenlijk wel opzwepen, zeker het laatste nummer met een deftige gitaarintro door bandleader Matt Pike. High On Fire was niet iedereen zijn meug, maar hun no-nonsense attitude en manier van spelen werd zeker gewaardeerd door menigeen.

Meshuggah dan. Na dik een half uur wachten is het de beurt aan de Zweden uit Umeå om het podium te betreden na een korte en sobere melodische intro. De heren hebben zich in de loop der tijd een heel erg herkenbare eigen stijl aangemeten en hebben hun fans vier jaar in de kou laten staan wat nieuw werk betreft. Met hun nieuwste worp zijn ze goed op weg om Koloss te evenaren en wie weet, te overtreffen.

Jens Kidman – Meshuggah @ 013 – Tilburg – Nederland

Het podium baadt in quasi duisternis, er is haast geen enkel licht te bespeuren tijdens de eerste noten van Clockworks, het forse openingsnummer op de opvolger van Koloss, The Violent Sleep of Reason die geïnspireerd is op een ets van de Spaanse schilder Francisco Goya, “El Sueño de la Razón Produce Monstruos” (De droom van de rede brengt monsters voort) maar ook door de recente gebeurtenissen omtrent religieuze indoctrinatie en de gevolgen daarvan. Achter de drum hangt een reusachtig doek met de afbeelding van de laatste cover terwijl op de zijkanten afbeeldingen hangen van ik vermoed een indianenhoofd.

Zonder maar één woord te zeggen tegen het publiek wordt het tweede nummer van de inmiddels achtste plaat van de grondleggers van het djentgenre aangevat, Born in Dissonance, waarvoor ze afgelopen zomer een videoclip in elkaar boksten. Een iets minder stevige song in vergelijking met Clockworks maar nog steeds in de halve duisternis met een ingetogen zanger, frontman en stichter Jens Kidman dit zonder te bewegen de hele song met één voet op een monitor staat net als een generaal die zijn troepen overschouwt.

Frederik Thordendal – Meshuggah @ 013 – Tilburg – Nederland

Twee nummers waar de bedrevenheid van drummer en songwriter Thomas Haake duidelijk merkbaar is en door verschillende prominente magazines & webzines uitgeroepen werd tot één van de beste metaldrummers die onze aardkloot rijk is. In mainstream rockmagazine Rolling Stone toeft hij zelf in de top 100, alle muziekgenres door elkaar, waar wijlen John Bonham & Keith Moon op één en twee staan.

We maken vervolgens een sprong in het verleden, aanvankelijk een ver verleden; eigenlijk in de tijd toen hun polyritmische stijl nog in de kinderschoenen stond. Na drie songs keren we terug naar het huidige decennium met The Hurt That Finds You First, een meesterwerk uit hun tot op heden meest succesvolle album, Koloss, uit 2012.

Mårten Hagström – Meshuggah @ 013 – Tilburg – Nederland

Halfweg de show wordt er meer en meer gebruik gemaakt van lichten, tegenlichten die ervoor zorgen dat je nog steeds weinig merkt van de vrij statische 8-snarige gitaarvirtuozen en de 5 string basgitarist.

Do Not Look Down zorgt voor wat pogo midden in de zaal, een voortreffelijke lazershow heeft inmiddels ook zijn intrede gedaan. Een lazershow die crescendo gaat, één die sober begon maar naarmate we het einde naderen beter en beter wordt.

Meshuggah @ 013 – Tilburg – Nederland

Na een opwindende climax met Dancers To A Discordant System wordt de naam Meshuggah meermaals gescandeerd door het bijwijlen passieve publiek en wordt Bleed als slotnummer gespeeld ondersteund door een best wel imposante moshpit.

Na een onderbreking van enkele tellen en wat technische problemen krijgen we de band terug op het podium met Demiurge uit Koloss en als allerlaatste nummer van de avond Future Breed Machine waarbij de lichten en lazers even snel variëren als de stortregen van slagen op de vellen van de drumkit van Thomas Haake.

Een meer dan leuk optreden, eentje die me doet hopen Meshuggah komende zomer terug te zien op één of ander festival zoals anderhalf jaar geleden op Be Prog My Friend! waar ze de pannen van de daken van Pueblo Español speelden.