Jurgen Callens

Een kalmere decembermaand is ideaal om wat achterstand op te halen. Zo hadden wij hier onder andere nog de nieuwe liggen van Solitude. Nu ja, zo nieuw is die nu ook weer niet, want Reach For The Sky werd eigenlijk al uitgegeven in 2015 door Spiritual Beast Records, maar nu heruitgebracht door Test Your Metal Records. In een jaar waarin ik bands reviewde van over de hele wereldbol, miste ik er nog een Japanse. Bij deze wordt dit alsnog rechtgezet en kunnen jullie hieronder lezen hoe de heavy metal uit het Verre Oosten uitgedraaid is.

Solitude bestaat al sinds 1996 en bestaat uit leden van in het thuisland gekende metalbands. Echter, om uit Japan te komen, klinkt deze band heel erg Europees. De groep verwerkt namelijk heel veel NWOBHM-invloeden in zijn muziek en klinkt dus Europeser dan veel Europese bands zelf. De mix en mastering van de Zweed Magnus Sedenberg zal hier hoogstwaarschijnlijk ook wel voor iets tussen zitten. Reach For The Sky werd trouwens ook in Zweden opgenomen. Hoeven wij dat erg te vinden? Hoegenaamd niet, want het klinkt beter goed Europees, dan slecht Japans natuurlijk en wij houden ook wel van invloeden van bands als Saxon, Venom, Tank en Motörhead. De heavy metal die het viertal brengt klinkt alvast agressiever en sneller dan op het vorige werk. Soms leunt het zelfs bangelijk dicht tegen de thrash metal aan. De songs zijn over het algemeen deftig uitgewerkt. De acht nummers hebben namelijk een totale speelduur van 44 minuten, wat het gemiddelde van een track al snel boven de vijf minuten lift. De muziek is ook melodischer dan voorheen en bevat meer hooks. Venoms Angel, de opener bevat de typische rauwe vocalen en doet in de verte soms wat aan de oude Metallica denken. Een leuk begin, dat doorgetrokken wordt op Blow, waar je je weer even in de gouden Motörhead-jaren waant. Deze song kon perfect gediend hebben voor eender welk album van Lemmy en kornuiten. Reach For The Sky is dan weer vrij melodieus met goede leadgitaren en draait rond een oorwurmende zanglijn. Vooralsnog niets te klagen dus, evenmin over het instrumentale Escape For The Crime, dat geen seconde verveelt. Dit is typisch het soort metal dat een hart sneller doet pompen en je die extra shot adrenaline geeft. In You Got My Mind liggen de Motörhead-invloeden er dan misschien weer wat te dik op, terwijl On The Edge of Sorrow met zijn repetitieve riff op de duur toch wat op mijn zenuwen gaat werken. Met December wordt er tenslotte toch nog afgesloten in stijl, met fijne NWOBHM, zodat de uiteindelijke balans toch overhelt naar de positieve kant.

Kortom, dit is een aangenaam een heel beluisterbaar album geworden. Alleen vrees ik er een beetje voor dat het uiteindelijk wat in de massa zal verzanden. Het is echter perfect en ideaal om op te pikken voor pakweg de modale bezoeker van een festival als Keep It True, waar die old school nostalgie nog steeds heerst. Fans van dit soort muziek, zullen zeker smullen van Solitude.

Tracklist: