Metalrockx

Heavymetalband Raven Lord, de formatie rond Exorcisms en Metal Machines frontman Csaba Zvekan en gitarist Joe Stump, brengt het tweede album Down The Wasteland uit. Kan dit dynamische duo, na het prima debuut, aan de verwachtingen voldoen?

Drie jaren geleden zette Raven Lord zich op de metalkaart met het sterke debuut Descent To The Underworld. De plaat stond vol heavy en power metal, met messcherpe riffs, gemixt met krachtige vocalen. Na de opnames wist bandleider Csaba Zvekan meestergitarist Joe Stump te strikken en gaven ze een prima optreden op het terziele gegaan R-Mine Festival. Twaalf maanden later kwam het duo verrassend met een nieuwe band op de proppen: Exorcism, die stond voor old-school doom/heavy metal, met krachtige zang.

Tezelfdertijd was Zvekan ook Metal Machine gestart, een soloproject met Pierre Andre Mougenot op gitaar en drumcomputer. Het debuutalbum Free Nation werd goed ontvangen en Dream Records zag wel toekomst voor de band. Vorig jaar werd aan de opvolger gewerkt en werd de single New Generation uitgebracht. Sindsdien werd er van deze plaat niets meer vernomen, totdat er nieuw leven werd geblazen in Raven Lord.

Down the Wasteland was initieel bedoeld als tweede Raven Lord-album, maar werd door de manager voorgesteld als de nieuwe Metal Machine. Om dit verhaal nog verwarrender te maken blijkt nu dat de nieuwe Metal Machine reeds in de maak is voor volgend jaar. Wanneer je drie bands hebt met ongeveer dezelfde muzikanten, riskeer je dat ze te veel op elkaar beginnen te gelijken.

Dit album heeft alleszins niets met de doom van Exorcism te maken en Metal Machine leunde veel dichter aan bij Judas Priest. Toch heeft ook Raven Lord een transformatie doorgemaakt. Op het debuut vertoonde het gitaarwerk veel meer neoklassieke invloeden, waarvoor gitarist Stefan Lindholm verantwoordelijk was, die speelde in de stijl van Yngwie Malmsteen. Zijn vingervlug soleerwerk, met honderd noten per minuut, was vrij indrukwekkend.

Opvolger Joe Stump is de evenknie van Yngwie Malmsteen en is ook gekend voor zijn neoklassieke stijl. Net als bij Exorcism kiest hij hier echter voor een andere speelstijl. Al bij de eerste noten hoor je lager gestemde gitaren, met meer nadruk op thrashy riffs en ritmegitaarwerk. Dit wordt versterkt door de strakke, doch rauwe productie, met meer klemtoon op kracht dan op melodie. Zelfs Stumps solo’s klinken anders; toch kan hij het geregeld niet laten om enkele arpeggio’s ten berde te brengen.

Het openingsnummer wordt gedragen door een zware Black Sabbath-riff, begeleid door schreeuwende Painkiller-geschreeuw. Op de volgende songs horen we vroege Firewind uit de Forged by Fire-periode met gemeen, strak zessnarenwerk en Tim Ripper Owens-achtige zang. Het titelnummer zit vol smerig, vervormde gitaren, passend bij het onderwerp. Last Man Standing is een headbanger pur sang en het gaspedaal blijft ingedrukt op Against The Wind, waar kameleon Stump in vijfde versnelling een indrukwekkende Malmsteen/Gus G.-interpretatie brengt.

Dit is heel stevige heavy metal, meer bepaald Csaba’s meest agressieve werk in jaren. Veel songs bevatten thrashy riffs, die gecombineerd met hoog geschreeuw tot een hoogtepunt leiden. De frontman kan geweldig uithalen in de hoge regionen – met dit keer minder vervelend gekrijs dan op het debuut – en klinkt hierbij als een kruising tussen Rob Halford en Udo Dirkschneider. Hij zingt heel dominant en overtuigend en produceert geregeld zuivere, melodieuze zang om wat stoom af te laten.

Raven Lord combineert het ‘klassieke’ metal-gevoel uit het verleden, met de moderne aanpak van heden. Donderende baslijnen, beukende drums en messcherpe riffs blenden met opvallende zware, melodieuze zang en creëren krachtige memorabele songs.

Tracklist: