De Zweedse en Noorse black metal scene is sinds het begin van de jaren 90 een garantie voor kwaliteit. Rond de eeuwwisseling verliest de scene wat van zijn populariteit maar de laatste jaren is er een heropleving van het genre merkbaar. Concerten worden weer druk bezocht en sinds de terug keer van ‘de plaat’ zit het ook met de verkoop meer dan snor. Dat de interessante package met het Noorse Taake en het Zweedse Shining op veel bijval zou kunnen rekenen, wisten we al van weken op voorhand. De Verlichte Geest had 200 tickets in de aanbieding en het bordje ‘sold out’ kon vrij snel worden boven gehaald. Beide bands hebben zich van bij het begin van hun carrière een eigen sound aangemeten en dat werpt duidelijk zijn vruchten af. Dé vraag die we ons op weg naar het concert stellen, is of de twee wispelturige en grimmige bands ook effectief het podium zouden halen. We zijn echter al een stukje gerustgesteld als we voor de ingang van De Verlichte Geest de geheel in het zwart gehulde – hoe kan het ook anders – tourbus zien staan.

Om 19u zouden de deuren open gaan. Stipt om 19u betreden we dus de zaal maar worden prompt de deur gewezen door één of andere roadie. Ok, dan maar wachten in de kou tot de heren zich klaar achten om het volk binnen te laten. Een half uurtje later doet diezelfde roadie teken dat we binnen mogen. Het is nog rustig in de zaal. Het grote publiek is duidelijk niet voor de openingsact gekomen.

Slegest

Het Noorse Slegest met Stig Ese (ex-gitarist van Vreid) op gitaar en zang mag de zaal opwarmen voor het grote geweld dat komen zou. De kille, van alle franjes ontdane muziek van de 4 Noren blijkt echter allesbehalve een opwarmer te zijn. De repetitieve riffs en het simpele drumritme doen de aandacht snel verslappen. Voor velen hét moment om nog snel een koele pint naar binnen te kappen of de frisse wc-lucht te gaan opsnuiven. Stig Ese probeert nog wel, met de vuist in de lucht, het publiek tot bewegen aan te manen maar het mag niet baten. Het concert dooft uit als een kaars en velen halen dan ook opgelucht adem als de mannen het podium afstappen.

Taake

Tegen de tijd dat de wildemannen van Taake het podium betreden, zit de zaal zo goed als vol. Daar waar de meute een half uur eerder in slaap werd gewiegd, is nu het tegenovergestelde effect merkbaar. De hele zaal ontvangt de lichtjes geschifte frontman Hoest en zijn aanhang met open armen. Hoest vliegt er meteen stevig in en zet zijn enthousiasme over op de zaal. Al snel springt de shirt van Hoest in het oog. Het islam symbool prijkt op zijn borst, echter met een verbodsteken erover. Qua statement kan dit tellen. Benieuwd of Hoest nadien nog met datzelfde shirt een wandeling gemaakt heeft in de Ardooisesteenweg…

Muzikaal is Taake top! Vrijwel alle platen uit het 20-jarige bestaan krijgen aandacht. Het meesterwerk Noregs Vaapen is tot grote vreugde van het publiek met 4 songs het best vertegenwoordigd. Van dat album horen we openingssong Fra Vadested Til Vaandesmed alsook het drieluik Nordbundet, Du Ville Ville Vestland en Myr passeren. De laatste plaat Stridens Hus komt er raar genoeg met maar één song, namelijk Orm bekaaid vanaf. Verder mogen we gerust van een ‘best of’ set spreken met sterke uitvoeringen van Nattestid Ser Porten Vid van het gelijknamige, legendarische debuut en Hordalands Doedskvad Part I en Part III.

Hoest heeft enkele sterke muzikanten rond zich verzameld. Alles klinkt als een goed geoliede machine. De sound is erg gedefinieerd en daardoor kan je alle instrumenten perfect van elkaar onderscheiden. De schelle strot van Hoest en vooral zijn persoonlijkheid vormen de kers op de taart. Dat Niklas Kvarforth halverwege de set nog een deuntje mee komt schreeuwen, betekent geen meerwaarde. Dit is een black metal optreden uit het boekje. Hoest en zijn kameraden verlaten dan ook met opgeheven hoofd het podium. En het publiek zag dat het goed was.

Shining

Het was vooraf reikhalzend uitkijken naar wat Niklas Kvarforth er met zijn Shining zou van gaan bakken. De opperzot van de black metal is namelijk op zijn zachtst gezegd een onvoorspelbaar individu. In het verleden zagen we er hem al eens met zijn pet, euh, bandana naar gooien. Alle gekheid op een stokje, Niklas weet al jaren verdomd goed waar hij mee bezig is. Hij omringt zich steevast met erg goede muzikanten en brengt met de regelmaat van de klok interessant plaatwerk uit. En nog belangrijker, hij liet in het 20-jarige bestaan van Shining nog nooit een steek vallen.

Niklas Kvarforth, velen zijn hem met zijn groot ego liever kwijt dan rijk. Toch valt niet te ontkennen dat het heerschap door zijn voorkomen en zijn persoonlijkheid een zekere kwaadaardigheid uitstraalt. Niklas verkeert vandaag, naar zijn doen, dan ook in bloedvorm. ‘Bloedvorm’ mag je gerust letterlijk nemen want nog voor hij het podium betreedt, heeft hij zijn rechter bovenarm al netjes met een mes bewerkt. Het bloed loopt dan ook langs zijn arm naar beneden. Mister Shining heeft dan ook iets te vieren vandaag. Hij is namelijk 33 jaar jong geworden. En dat het een speciaal feest zou worden, blijkt al snel.

Wie dus dacht dat de sloeber tot inkeer is gekomen na zijn toch wel brave doortocht op Graspop dit jaar, is eraan voor de moeite. Hij zal op Graspop waarschijnlijk de levieten gelezen zijn door ‘den Bob’. Ik kan me er zoiets bij voorstellen, iets in de trant van: ‘kalm zijn of je mag het afbollen!’. In De Verlichte Geest mag hij zichzelf zijn en maakt daar dan ook gretig gebruik van. Spannendste moment van de avond komt er als Niklas een nummer wil opdragen aan zijn gevallen broeders en er van aan de toog een drietal keer geroepen wordt. Niklas barst uit in een razernij en gaat ei zo na de man die hem heeft onderbroken te lijf. Zo ver komt het gelukkig niet, maar de spanning is nog minutenlang te snijden. Niklas blijft zich daarna richten tot die bewuste kerel en staat nog enkele keren op ontploffen. Vervolgens richt hij zich tot de vrouwen op de eerste rijen. Wat vrouwonvriendelijke praat, en het kleineren van het publiek doen hem uiteindelijk kalmeren. Voor de rest van het optreden gaat hij op zoek naar een sletje dat hem ter ere van zijn verjaardag eens goed wil afzuigen. Of hij uiteindelijk gekregen heeft waar hij om vraagt, blijft voor ons (gelukkig) een raadsel.

Show is er dus zeker genoeg op deze woensdagavond. Waar we toch vooral voor gekomen zijn, is natuurlijk de muziek. Die is zoals gewoonlijk weer van een hoog niveau. De bezetting van Shining is altijd al een duiventil geweest maar dat het steeds prijsduiven zijn, staat buiten kijf. Stergitarist Peter Huss begint met zijn 10 jaar op de teller echter een certitude te worden. Niklas snapt zelf niet hoe Peter het in godsnaam al 10 jaar uithoudt met hem. Maar wat een gitarist zeg! Zijn solo’s zijn gewoon onnavolgbaar. Zijn glasheldere sound is een streling voor het oor. Drummer Jarle Byberg is na 8 jaar afwezigheid weer van de partij. Persoonlijk zagen we liever Ludwig Witt (Grand Magus en Spiritual Beggars) de stokken hanteren. Ludwig speelt harder en strakker dan Jarle. Het is echter een kniesoor die zich daar aan stoort.

Ook Shining brengt een perfecte bloemlezing uit hun 20-jarige bestaan, al ligt de nadruk, logischerwijze, wel op de laatste uitstekende plaat IX – Everyone, Everything, Everywhere, Ends. Daaruit worden maar liefst 3 nummers gespeeld. Persoonlijk hadden we liever wat meer songs uit het vorige album, het meesterwerk Redefining Darkness gehoord. Voor ons is dat toch hét hoogtepunt uit de catalogus van Shining. Met één song, namelijk For The God Below, is de vertegenwoordiging echter heel pover. Uit alle albums die zijn uitgekomen sinds III –Angst worden er een of twee songs gespeeld. Dus net zoals bij Taake kunnen we gerust van een ‘best of’ spreken. Na toch wel anderhalf uur speeltijd stopt het concert al even abrupt als het begonnen is.

We kunnen dus spreken van een erg geslaagde avond in Roeselare die, tegen alle verwachtingen in, goed is afgelopen. Op naar de volgende!

Foto’s door Karina Wijckhuyze.