Coldborn bestaat al bijna tien jaar. Toch was deze band tot op heden nog niet terug te vinden in de rekken van de betere metalhandelaar. Ze hebben er een jaar hard aan gewerkt, maar eindelijk is daar hun debuutalbum Lingering Voidwards. De band levert hiermee hét bewijs dat ook wij Vlamingen creatief kunnen zijn met black metal, en hoé!

Aanvankelijk kwam er een licht teleurstellend gevoel aan te pas wanneer ik merkte dat de plaat slechts een vijftal song bevat. Dit was slechts een vooroordeel want elke song duurt minstens acht minuten. Teleurstelling maakte al snel plaats voor verwondering en hoogachting bij het starten van openingsnummer The Call Of Death’s Clarion. Vergelijk het met een ice bucket challenge, maar dan één in je akoestische orgaan. Ijskoude back metal met een behoorlijke dosis sfeer in de vorm van soundscapes. De toon is meteen gezet voor bijna vijftig minuten staren in de afgrond.

Coldborn zorgt continue voor een bijna ondraaglijke onbehaaglijkheid, vooral gedragen door de snijdende vocalen van oprichter Norgaath. Hij verdiende zijn sporen bij Corpus Christi, en doet ook mee in Nightbringer, Grimfaug en Onirik. De gitaren zijn – typisch voor black metal – droog en kil gehouden. De repetitieve riffs zorgen er voor dat de luisteraar in een soort van trance terecht kan komen, welke de tocht in de duisternis meer intens maakt.

Het zijn niet enkel repetitieve riffjes welke terug te vinden zijn op Lingering Voidwards: Coldborn zorgt regelmatig voor tempowisselingen welke ruimte geven aan de grafstem-kunsten van Norgaath. Zo vermijdt Coldborn het verdrinken van het verhaal in de gitaarmuur.

Lingering Voidwards is een ijskoude windvlaag in het Vlaamse metallandschap, en wat voor één. Toch nog een verrassing zo laat op het jaar. Eentje welke hier en daar op de valreep in de jaarlijstjes zal geraken.