De laatste tijd krijgen we precies wel meer releases uit Canada. Zo zat er nu onlangs een ep van Dark Messiah in onze digitale brievenbus. De band werd ergens opgericht in 2015 en brengt met dit werkje zijn eerste wapenfeit uit. Het schijfje met vijf songs is digitaal al beschikbaar sinds 2 december, de fysieke versie ervan volgt dan op 20 januari. Alles werd in eigen beheer opgenomen, maar zal verdeeld worden via Asher Mediarelations. 

De begeleidende bio trok meteen mijn aandacht door te melden dat dit ep’tje wel eens voer zou kunnen zijn voor fans van Metallica, Slayer, Pantera, Megadeth en Anthrax. Natuurlijk een vreselijk sterke marketingzet als je je muziek besproken wil zien natuurlijk. En aangezien wij ook wel fan zijn of waren van al deze grote namen, dropte ik Dark Messiah dan ook heel snel in de digitale speler. Dat we onze grote verwachtingen al snel overboord mochten kieperen, was snel duidelijk. Vooreerst: het was lang geleden dat ik nog zo een slechte zanger gehoord had. Bovendien rammelt de produktie, geheel in demo-stijl, aan alle kanten (de drums klinken nog slechter dan op de slechtste Metallica-produktie) en lijken de bandleden vooral gewoon maar langs mekaar heen te spelen. Nee, enkel de leadgitarist doet nu en dan iets leuks, maar de rest van de band moet hij gewoon heel snel de laan uit sturen.

Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken. Vooral niet kopen. Ik heb zelfs geen luistertips.