De Britse blackmetalband Terra ontving vorig jaar heel wat lovende kritieken voor haar debuutalbum, dus waren wij alvast benieuwd naar deze opvolger. Mors Secunda bleek degelijke atmosferische black metal te bevatten, maar na afloop bleken wij toch onze sokken nog aan te hebben. Helemaal weggeblazen werden we hierdoor dus niet.

Bands als Wolves in the Throne Room gaven het blackmetalgenre indertijd een nieuw elan, en Terra mag dan wel niet uit de regio Cascadia komen, muzikaal past deze band uitstekend in de omschrijving ‘Cascadian black metal’. Het brute, Satanische element dat de bands uit Noorwegen helemaal uitgebuit hadden, is hier verdwenen, en in ruil krijgen we een meer gelaagde geluidsmuur, waarbij het blackmetalgevoel toch overeind blijft: er is plaats voor agressie, maar ook een gevoel van wanhoop.

Waarom begin ik deze review met een kort historisch overzicht van dit specifieke genre? Simpel, omdat Terra er weinig lijkt aan toe te voegen. Met twee nummers van rond de twintig minuten krijg je degelijke black metal, waarbij het uitstekende drumwerk zelfs een speciale vermelding verdient, maar toch heb je nooit het gevoel dat je nu echt meegesleurd wordt door deze muziek. Als Mors Secunda iets bewijst, dan wel dat je met goede muzikanten niet per sé boven de middelmaat uitstijgt: wat we nodig hebben is een riff die ons helemaal door het lint doet gaan, of een atmosferische laag die ons diep in onszelf doet verzinken. Helaas vinden we hier niets van dit alles, en lijkt Mors Secunda misschien nog het best te omschrijven als black metal muzak: uitstekend om tussen twee optredens door te draaien terwijl iedereen om een pint is. Ook de hese schreeuwen zijn eigenlijk perfect verteerbaar en netjes in de muziek gemixt, zodat er geen greintje gevaar meer van uitgaat.

Slecht zouden wij dit album zeker niet noemen: terwijl je luistert kun je best lekker mee neuriën, en zeker de snellere passages waarbij de blastbeats je om de oren vliegen zijn best aangenaam. Maar onmisbaar is dit album zeker niet, en in een tijd waarin er zoveel muziek om je aandacht smeekt, vergeet je dit plaatje helaas al te snel.