Metalrockx

Deathwish was in de tweede helft van de jaren tachtig, samen met Xentrix, Onslaught en Sabbat één van de vaandeldragers van de Britse thrash. Veel stelde die lichting niet voor in vergelijking met de Duitse Teutonic 4 (Kreator, Sodom, Destruction, Tankard) en ze verbleekte totaal ten opzichte van de Amerikaanse versie. Toch zijn de invloeden zodanig verschillend, dat je echt het onderscheid hoort tussen deze drie soorten thrash.

Dit is duidelijk niet de klassieke thrash die we kennen van Slayer, maar eerder een old school mengeling van speedmetal/heavy metal en thrash. De stijl op het debuut is een blend van de aanstekelijk snelle NWOBHM van land- en tijdsgenoten Jaguar, de zwaardere versie van Motörhead en de sinistere thema’s van Venom. Het is straf dat ze dit brachten met slechts één gitarist; deze beperking zorgde ervoor dat de nadruk lag op agressieve ritmes, met snelle riffs en gebruik van overdubs bij het soleren. De songs zijn simpel, maar duidelijk gestructureerd opgebouwd.

Kenmerkend is de rauwe gemene zang van Jon Van Doorn, een punk/hardcore-associatie die we wel meer aantroffen bij Britse heavymetalbands in het begin van de jaren tachtig. Zijn stemgeluid past heel goed in de lage regionen – denk aan een kruising tussen Lemmy Kilmister (RIP) en Jess Cox (ex-Tygers of Pan Tang) – met een verrassend hoog bereik (vooral op de tweede plaat). Origineel, maar tegelijk was dit vermoedelijk de achilleshiel en een reden waarom ze het na twee prima’s albums zonder grote doorbraak hebben opgegeven.

In The Name of God heeft een onorthodox refrein, versterkt door de pompende drums, waardoor het vrij onmiddellijk blijft hangen. Demonic Attack is een eerste thrashsong, met oog voor melodie in de solo. Het knappe At The Edge of Damnation wordt gedragen door een bijtende riff die schatplichtig is aan Metallica’s Seek and Destroy. Leaving your Live Behind is andermaal een overtuigende thrasher met spitse tempowisselingen. Exorcist start in een Mercyful Fate-achtige sfeer, passend bij het thema en ontpopt zich tot een mid-temposong. De overige titels op dit album liggen in dit verlengde. De productie van dit prima debuut was initieel zeer spartaans, maar heeft in deze heruitgave een boost gekregen.

Het tweede album Demon Preacher werd veel beter geproduceerd en is een Britse thrashklassieker, die de tand des tijd moeiteloos heeft doorstaan. Intro Death Procession zet ineens de toon – bij deze processie blijven de doden absoluut niet stilliggen – en het titelnummer beukt alles kapot. Voor je het beseft ben je aan het headbangen als een bezetene. De snelheid ligt een versnelling hoger dan op het debuut en hier groeiden ze uit tot een volwassen thrashband, met meer complexe composities en tempowisselingen.

Er zit veel meer vlees aan het been, waardoor het beter smaakt. De thrashriffs in Carrion zijn gevarieerd en geniaal. Hiermee maakt een doorsneeband verschillende songs in plaats van één! Visions of Insanity start bezwerend met zware doombas en haalt vervolgens plankgas verwoestend uit, om halverwege rustig te soleren en daarna opnieuw weg te scheuren. Symptom of The Universe (Black Sabbath) schreeuwt om een thrashbewerking en net als Sepultura leveren ze een spetterend resultaat – al verkies ik Max Cavalera als zanger – met een adembenemende sprint in de finale. Werkelijk een staalkaart van hun kunnen en creativiteit! Hierna stomen ze door met Wall of Lies, met een Metal Militia-riff die de rode draad vormt voor deze afwisselend opgebouwde song, met typische US-thrash-bochten en -versnellingen.

Het is dat ik dit album al bezit, anders zou ik het dolgraag opnieuw aanschaffen… het is tegelijk sterk en uniek in zijn soort, werkelijk een rariteit. Jammer dat ze niet, in navolging van Xentrix en co een reünie gemaakt hebben, want ze hebben nooit het succes gekregen dat ze verdienden. Het debuut scoort een zeven en de opvolger oververdiend een negen.

Line-up: