Jurgen Callens

Melodieuze hard rock en glam metal: het is allemaal weer hip en ok. En het genre heeft ook zijn weg gevonden naar Italië, waar het drietal van Sandness ook fan is van dit soort muziek. Nieuw zijn ze niet meer, want met twee ep’s en een volwaardig album (Like an Addiction uit 2013) heeft de band al voorzichtig wat naam gemaakt. Via Sleaszy Rider kwam op 16 december de opvolger uit. Wij kenden de band nog niet en waren dus keihard benieuwd of deze Italianen even hot zouden klinken als hun collega’s uit de Verenigde Staten of Zweden.

Het doel van dit rockende drietal was vooral de hard rock uit de jaren tachtig in leven te houden. Niet dat die ooit weg geweest is natuurlijk, maar het genre heeft toch wel even wat oorvegen gekregen in de jaren negentig en aan het begin van het nieuwe millennium. Goeie bands zijn steeds blijven bestaan of gingen onder andere noemers verder. Nu heeft echter de jeugd ook weer de goesting in deze stroming gevonden en daar zijn we wel blij om. Sandness doet hard zijn best om dat opwindende gevoel uit de glorieperiode terug op te wekken. Slagen ze hier ook in? Gedeeltelijk, zou ik zeggen. Er hangt wel iets nostalgisch rond het geheel, maar het is allemaal net niet spannend en beklijvend genoeg om het verschil te maken. Sandness presenteert op Higher & Higher twaalf eigen nieuwe songs die afklokken op bijna 51 minuten. Wij hadden het eigenlijk liever wat korter gehad, met wat meer echte knallers. Nu is het allemaal wel goed beluisterbaar, maar ik mis toch de echt pakkende refreinen en hooks. Het is een beetje braafjes allemaal. Ik had liever wat meer dingen gehoord als One Life bijvoorbeeld: een snelle rocker, met een leuk refreinen en flitsende solo’s. Dit is een nummer dat je echt bij je kladden pakt en mij het juiste gevoel heeft. Helaas wordt dit nummer dan weer gevolgd door een veel mindere track als Light in the Dark, die je al snel naar de skip-toets doet grijpen. Toch spoor ik wel een zekere potentie, want de band bewijst wel een aardige hardrock/glamrocksong te kunnen pennen. Alleen wegen kwantiteit en kwaliteit nu niet tegen elkaar op. Want prima zang en prima gitaren (zowel ritme als solo) maken nog geen prima song. Andere leuke songs zijn ook nog Heat en Perfect Machine, waar er trouwens ook een video van uit is. Ik hoor Sandness eigenlijk het liefst als het tempo hoog en strak gehouden wordt, en er flitsend gesoleerd wordt. Mocht dit meer gebeurd zijn op dit album, dan had de plaat zeker nog wel een puntje meer gescoord dan nu het geval is.

Hoe dan ook, dit is zeker geen mis album geworden. De band is nog jong en heeft nog een mooie progressiemarge. Ik blijf deze jongens zeker in de gaten houden en kijk wel eens in de concertagenda’s of ik Sandness nergens tegen kom.

Tracklist: