Jurgen Callens

De laatste paar weken van het jaar lijkt het wel of ik niets anders dan Canadese bands besproken heb, en ook vandaag is dit weer niet anders. Een nieuwe, jonge band van over de grote plas luistert dit keer naar de naam Flidais, genaamd naar één of ander wezen uit de Ierse mythologie. Je moet je kind toch ergens een naam geven nietwaar? Het viertal speelt power metal met een progressieve touch en bracht op 2 december, in eigen beheer, zijn debuut ep Kazador uit. Om het schijfje de duur van een volwaardige plaat te geven, werden de zes songs ook nog eens in de instrumentale versie op het album gezwierd.

2016 is een jaar geweest waarin we best op grote schaal verwend werden op powermetalvlak. Het genre leeft weer en steeds meer bands releasen weer albums in ons favoriete genre. Dat er veel kaf tussen het koren zit, weten we. Maar toch werden we ook soms heel aangenaam verrast. Vaak door nieuwe bands, die heel wat potentie blijken te hebben. Ook Flidais, uit Ontario in Canada, lijkt ons één van die potentiële nieuwe smaakmakers. Potentieel, zei ik net, omdat je op deze debuut duidelijk wel goede intenties en interessante stukken hoort, maar het er allemaal nog net niet uit komt zoals het zou horen te klinken. Let wel, de jongens kunnen best wel een vet potje musiceren en de solo’s zijn bij momenten heerlijk. Het swingt wel zo nu en dan ook, maar we missen de zogenaamde icing on the cake. Flidais lijkt het zichzelf niet makkelijk te willen maken, en kiest bewust niet voor de gekende ‘elfen en draken’ power metal, maar mengt power metal met traditionele metal en hier en daar wat progressieve elementen, waardoor het vaak wat langer duurt eer je je in een song kan inleven. En hoewel de Canadezen duidelijk een kop met staartnummer kunnen schrijven, missen we toch iets dat echt blijft plakken. De song hebben best wel een iets waardoor je met je kopje gaat gaan knikken of met je vingers gaat gaan tappen, maar vaak mocht het toch iets pakkender geweest zijn, zoals je bij momenten wel hebt op een track als Missing bijvoorbeeld. Dit is voor mij veruit het interessantste nummer op de plaat, ook al omdat het een super opbouw heeft. Samen met de opener Traffic is dit wellicht mijn favoriete nummer uit dit debuut. De band muzikaal ergens mee gaan vergelijken, vind ik dan weer niet zo evident, maar ik ben geneigd om invloeden van Iron Maiden, Fates Warning en vaagweg wat Judas Priest te gaan noemen, om toch enig idee te geven.

Het nut van de zes instrumentale songs snap ik dan ook weer niet echt. Misschien zijn die enkel interessant voor de mensen die de zang niet te pruimen zouden vinden, maar wij vinden die echter best wel van een heel acceptabel niveau. Helder, vaak hoog, krachtig waar nodig, maar toch hier en daar ook net op het randje. Kortom, dit is zonder meer een veelbelovende kwartet, dat mits de juiste aanpak zeker nog een groter publiek zou moeten weten te bereiken. Misschien check je de muziek best even via de gekende kanalen, voor je tot aanschaf zou over gaan.

Tracklist: