Jurgen Callens

2016 is nauwelijks koud en stijf, of daar zijn we al met de nieuwste releases voor een naar ons te verhopen schitterend 2017. Uit North Carolina komt een vijftal dat luistert naar de naam Undrask, en ons met Battle Through Time de opvolger van de zelfgetitelde ep aflevert. Ikzelf ben even van mijn eigen platgetreden paden afgedwaald en heb me bij deze even ondergedompeld in het melodeathgenre, maar enkel en alleen omdat de namen in de begeleidende bio waarmee de band vergeleken wordt, me ook wel ferm kunnen bekoren. De tien songs op dit album komen uit in eigen beheer, maar het moet een kwestie van tijd zijn voor dit vijftal door een label opgepikt wordt.

Melo death zei ik. Zei ik al van de bovenste plank? Dan gaan we nu even proberen uit te leggen waarom. Undrask probeert helemaal niet vernieuwend te klinken. Nee, we hebben dit een paar tientallen jaren geleden ook al wel gehoord, maar waar de pioniers van deze muziek (het is te zeggen het Zweedse In Flames in zijn befaamde beginperiode) de laatste jaren even snel van muzikale richting wijzigen als van onderbroek, horen we hier opnieuw die muziek die we zo hard associëren met die oer-melodeathperiode. Alles klinkt hier zo fris en flitsend als het hoort te zijn en eventjes waan je je weer 20 jaar terug in de tijd. Dit is bij momenten zo verpletterend en zo verdomd catchy, dat je soms niet weet waar je het hebt. Vanaf de opener No Graves For The Dead weet je al dat je vertrokken bent voor een leuke rit. De leads flitsen je om de oren, er is bijzonder veel melodie, de ritmes zijn aanstekelijk en afwisselend, de solo’s magistraal en de vocalen moet je gaan zoeken in de lijn van bands als Amon Amarth, Soilwork en het al eerder genoemde In Flames. Dit is waarlijk heerlijk gitaarwerk dat doorheen het ganse album te horen is. Check bijvoorbeeld zeker even Conscripted en je zal het snappen. Dit is muziek waar je niet stil bij kan blijven en je een directe adrenalineshot geeft. Het is dan ook heel vreemd dat de band nog niet getekend werd, maar dat komt heus wel snel. En hoewel het gitaarwerk op dit album heel helder en flitsend klinkt, moet ik toch ook één puntje van kritiek geven: het drumwerk mocht flink wat feller mogen klinken hebben. Nu is het allemaal wat dunnetjes in de mix. Met een goeie produktie was dit uiteindelijk helemaal een topalbum geworden. Leuk is ook dat Undrask niet steeds op dezelfde tempo’s voortborduurt, maar goed gebruik maakt van tempowissels en intermezzo’s, zoals je op Final Right zal kunnen horen.

Als dit album een voorbode is van wat we in 2017 zullen gaan krijgen, dan kan ik enkel maar heel hard vooruit kijken naar meer van deze leuke deuntjes en een voor mij persoonlijk pikzwart 2016 afsluiten. Dit is melo death zoals melo death hoort te klinken: zonder franjes of hipsteruitstapjes, maar verpletterend en flitsend tegelijk. Fans van het genre moeten hier zeker even naar op zoek.

Tracklist: