Als je als metalband in je moedertaal zingt kan dat wel eens goed uitpakken, denk maar aan Korpiklaani of Finsterforst. Maar als je dat dan ook nog eens in je lokale dialect doet, getuigt dat van veel lef. Het Neder-Oostenrijkse folkthrashkwintet Drescher is zo een band, daar hij uitsluitend in zijn eigen dialect zingt. Met de re–release van hun debuutplaat Erntezeit (Nederlands: oogsttijd) tonen ze aan dat het niet alleen om de lyrics draait, maar om het gehele plaatje. Want jongens, wat een heerlijk album is dit geworden!

Deze heruitgave bevat tegenover de oorspronkelijke plaat drie covers meer. Daarover gaan we het later nog wel even hebben omdat er natuurlijk meer op deze plaat staat dan enkel covers. Beginnen doen we toepasselijk met First Blood waarop je meteen te horen krijgt wat hun zelfverklaarde stijl “Dreschmetal” inhoudt: mannen in Lederhosen waarbij de drummer met bijna dodelijke precisie over zijn drumstel raast. Drie gitaristen die de stevigste thrashriffs uit hun mouw schudden en daarbij ook nog eens heerlijk rauw kunnen zingen. En het beste komt nog: er is zelfs een bandlid met een accordeon! Iets wat we in Oostenrijk wel vaker tegenkomen, maar bij een thrashband? Volgens mij zijn er bitter weinig bands die zoiets aandurven, maar Drescher weet dit instrument verbazend goed in zijn muziek te verwerken. Het resultaat? Net iets meer dan 56 minuten vol headbangmomenten, nazinderende muziek en rondvliegend gerstenat. Meer moet een metalhead niet hebben.

Zoals beloofd halen we ook even de covers aan die je op deze heruitgave kan vinden. Allereerst gaat Iron Maiden voor de muzikale bijl, met Hallowed be thy Name. Maar Drescher zou geen Drescher zijn als ze in het Engels zongen. Dus krijgen we een Duitse versie door onze trommelvliezen geramd die echt wel de moeite waard is om naar te luisteren. Maar de beste cover van de vier is toch die van Rock me Amadeus van Falco. Een song die oorspronkelijk helemaal niets te maken heeft met metal in al zijn aspecten, maar wat de folkthrashers hiervan gemaakt hebben tart alle verbeelding. Noem mij één cover van een niet-metalsong die beter is dan dit. Dit nummer is ondertussen al grijsgedraaid op mijn muziekspeler, maar geen moment van verveling. De kers op de taart als het ware.

Samengevat is dit schijfje verplichte aanschaf voor elke zichzelf respecterende thrashfan die niet vies is van een muzikaal uitstapje. En waarschijnlijk gaan zelfs de folkmetalfans hiervan smullen. Drescher was tot nu toe een nobele onbekende, maar godzijdank is daar verandering in gekomen. En nu dat gemorste bier maar eens opruimen.