Pain_Of_Salvation in the passing light of day

Eef

Op een gegeven moment kijk je de dood in de ogen. Jouw leven hangt aan een zijden draadje – een vleesetende bacterie eet jouw lichaam volledig leeg. De strijd begint. De wil om te overleven is groot; het gevecht dat hier naar leidt is dat ook.

Voor frontman en muzikale duizendpoot Daniel Gildenlöw is dit scenario, begin 2014, geen fictie, maar regelrechte realiteit. Al blijft het horrorgehalte wel aanwezig. En wat doe je als muzikaal genie als je die vreselijke aanval overleeft? Juist, een conceptueel meesterwerkje onder de vorm van In the Passing Light of Day uitbraken.

Er werd ons op voorhand aangekondigd dat de band qua stijl terug naar the old days zou gaan, ten tijde van Remedy Lane. Toevallig ook een plaat waar Daniel vele duivels van zich af moest schrijven. En omdat zo’n smerige bacterie vele malen erger was dan wat hij voorheen had meegemaakt, mocht het er op deze plaat ook gerust wat steviger aan toegaan. Gevolg: Pain of Salvation heeft nog nooit zo hard geklonken en dat kunnen we enkel maar positief vinden.

Al bij de eerste tonen van opener On a Tuesday is het duidelijk: het is alsof Biohazard samen gesmolten is met pakweg Korn. Al verandert dit snel als de ritmesectie zijn intrede doet. De tegenmaten worden rond de oren gezwierd dat het een lieve lust is. Zo kennen we de band weer.

On a Tuesday is ook meer dan alleen maar een opener; de opbouw naar dat machtige einde doet vermoeden dat dit eerder de epische laatste song van een plaat is; zoals zoveel andere (progressieve) bands doen. PoS opent hiermee zeer sterk en zal dus wel heel sterk uit de hoek moeten komen om dit nog te toppen. En de band doet het.

En zoals het Pain of Salvation betaamt, is dit niet zomaar een conceptalbum – als het dat überhaupt al is -, want de tracks verschillen heel erg onderling en hebben dus op het eerste gehoor helemaal niks met elkaar gemeen. Op het tweede gehoor ook niet, buiten enkele muzikale intermezzo’s die geheel toevallig in verschillende songs terugkomen. Zo krijgen we het stevige Tongue of Gold, de iets minder stevige, maar-toch-nog-te-hard-voor-een-ballad-ballad Meaningless en het rustige Silent Gold voorgeschoteld vooraleer we aan de climax van het album gaan beginnen. Tot hier was het muzikaal gezien al smullen; bij het vervolg eten we gewoon onze vingers mee op.

Al moet het gezegd dat deze plaat zich niet zomaar in je brein nestelt; er zijn enkele luisterbeurten nodig om de virtositeit volledig te laten doordringen. Maar dan kruipt het onder de huid en bijt het zich daar vast en het laat niet meer los. Zo had ik eerst die prachtige gitaarsolo in Angels of Broken Things niet meteen opgemerkt. Blijkt dit een meesterlijk stukje muziek te zijn; de beste solo uit de PoS-stal so far. De Zweden zijn meesters in het camoufleren van hoogstandjes.

En dan moet If This is the End nog komen. Deze track blijft eerst heel rustig voortkabbelen tot Daniel aan het “I want to stay”-gedeelte begint, Drummer Léo Margarit geselt zijn drumvellen als nooit tevoren en Gildenlöw roept “Stay” tijdens een Meshuggah-iaans moment. Kippenvel alom. Er wordt dan nog doorgetrokken tot een magistraal – strijkorkest inclusief – hoogtepunt.

Het is even bekomen hierna. En dat kan gelukkkig met de afsluiter, en titeltrack, In the Passing Light of Day, die er zijn tijd voor neemt om als lelijke eendje, nog eenmaal uit te groeien tot mooie zwaan. Het typeert deze schijf: er is tijd nodig om al deze schoonheid te laten doordringen, maar als het gebeurt, dan doet het pijn aan de ogen (of aan de oren – zo mooi – in dit geval). Pain of Salvation 2.0 is gearriveerd.

Tracklist: