Van Charcoalcity had ik tot op heden nog nooit gehoord. Deze industrial metalband uit het Belgische Eeklo bestaat ondertussen ongeveer drie jaar en bracht op 10 december 2016 zijn debuutplaat Greyscale uit. Wordt dit een band om te blijven volgen of mogen we ze nu al afschrijven?

Openen doen ze met Darkness Rules dat dreigend begint op een toon zoals je al eens bij Rammstein hoort. Alleen zingt de zanger hier in het Engels en dat is maar goed ook, anders zou het misschien iets te bekend voorkomen. Gasoline volgt twee tracks later en meteen merk je dat de band langzamerhand versnelt naarmate het album vordert. De zang past perfect bij de energieke riffs en scheert bij momenten zelfs hoge toppen om daarna weer in een diep dal te duiken. Het nummer bevat ook een flinke dosis melodie wat de muziek alleen maar beter maakt.

Over het nummer Leave is ondertussen al wat commotie geweest vanwege de nogal extreme aanpak om godsdienstig radicalisme een halt toe te roepen. Dat neemt echter niet weg dat dit nummer kwalitatief zeer goed in elkaar steekt, het kan voor bepaalde mensen wel als een schokkend nummer overkomen. Hierop is de zang wel weer lekker strak en de riffs zijn dat ook. Het daaropvolgende nummer Greyscale gaat over een soort militaire operatie van de Amerikanen en is ook volledig instrumentaal. En meteen het beste nummer van de gehele plaat. De gitaren en percussie zijn tot in detail op elkaar afgestemd en voor de laatste keer horen we Barack Obama als president een militaire operatie toelichten. Een waardig afscheidsgebaar van Charcoalcity zou je het kunnen noemen.

Een degelijk debuutalbum is het geworden. Greyscale is een voorbeeld van hoe je echte industrial metal moet maken zonder te veel toeters en bellen. Het is meteen de nagel op de kop, dus wordt het uitkijken naar meer werk van dit ensemble.