Bjorn Wielockx

De vorige punkrockplaat, notabene ook één van White Russian Records, wist me niet echt te bekoren. Vaak vond ik het tempo veel te traag, was er te weinig passie te horen en was er weinig tot geen agressie terug te vinden. Het was dan ook met een bang hartje dat ik de nieuwste ep Moving Mountains van de uit Hengelo afkomstige punkrockband Wayfarer Youth aanvroeg.

De eerste tonen die uit mijn boxen weerklinken zijn rustigere, akoestische gitaarlijnen die me een slecht voorgevoel bezorgen. Wat volgt is een elektronische gitaar die het geheel breekt, waarna het tempo even stijgt maar even snel weer begint af te nemen. Ik heb zoiets van: “Toch niet weer één van de zovele platen”.

Maar dat is het niet geworden. Desondanks dat de muziek totaal niet overeenstemt met wat ik goed/leuk vind, weet ik dit commerciële geheel toch te appreciëren. Het is de nonchalance die het hem doet. Het geheel doet me wat terug denken aan de beginjaren van de iconische rockband Foo Fighters. Alleen is Wayfarer Youth zachter dan pakweg een Monkey Wrench vanop het tweede album van de Amerikanen.

Is het het herkenbare wat me aantrekt? Het commerciële aspect? Geen idee, alleen weet ik dat de 20 minuten die de plaat duurt zo voorbij waren. Ik zou er nu niet live naar gaan kijken, maar om mij met dergelijke muziek te overtuigen… Straf dat Wayfarer Youth daarin is geslaagd.

Gaat deze plaat in mijn jaarlijst van 2017 eindigen, neen dat niet. Ga ik deze plaat nog veel opleggen? Ook dat betwijfel ik ten zeerste. Toch weet de band me hier aangenaam te verrassen met iets wat normaal mijn maag spontaan doet opborrelen. Punkrockfanaten moeten deze plaat zeker eens een kansje geven.

Tracklist: