Jurgen Callens

Ann My Guard is een female fronted band. Alweer, hoor ik jullie nu zo out of the blue denken. Ja, maar zo eentje dat wat moeilijker te categoriseren valt. Het klinkt zowel metal als alternatief, maar even goed ethnisch of poppy. Het viertal komt uit Hongarije, en brengt met Ourania de opvolger uit van het debuut Innocence Descent uit 2014. Daarvoor bracht de band al twee ep’s uit waarvan Doll Metal misschien de bekendste zal zijn. Op 13 januari ligt de nieuwste langspeler in de winkels via het Rock’N’Growl label. Moeilijk of niet, we proberen het toch zo goed mogelijk te omschrijven.

Ann My Guard, toffe bandnaam trouwens, wordt omschreven als voer voor fans van Paramore en een hardere Avril Lavigne. Wij menen echter dat we hier nog wel meer dingen achter kunnen horen dan dit. Maar let wel, het is niet enkel metal wat deze Hongaren ons hier serveren. Hiervoor zullen de oogkleppen toch wat afgezet moeten worden en de geest wat opener. We krijgen alleszins wel genoeg zware gitaren te horen, en ook de donkere melodielijnen zijn overvloedig aanwezig, maar er is vooral ook veel contrast. Het zijn echter de vrouwelijke vocalen van Eszter Anna Baumann die de meeste aandacht opeisen. Op het eerste gehoor is het niet meteen overdonderend, maar hoe langer je luistert hoe meer je erdoor onder de indruk raakt. Ik kan het soms wat vergelijken met een meer metalen versie van The Cranberries. Poppy? Hoor ik jullie nu denken? Inderdaad, bij momenten wel, maar niet in die mate dat het hitparademateriaal gaat worden. Sommige songs klinken ook vrij Amerikaans en zouden het op de radiostations daar best goed kunnen doen, zoals bijvoorbeeld de rustige powerballade Breathe The Sun. Dit nummer beschikt echt wel over een sterk refrein. Op bepaalde momenten lijkt de band ook in een zekere trance te gaan, zoals je wel zal merken naar het einde toe van Asteria. Ook Callisto blijkt een vrij radiovriendelijke track. Hiervoor kan je trouwens zelf al vooraf de video checken als je wil. Het stevige Obsidian Tears klinkt muzikaal het meest metal van het album, maar door de zang krijgt de song dan weer een andere soort twist mee, waardoor het dan weer moeilijker te categoriseren valt. Het valt hier een beetje te vergelijken met The Cranberries meets Evanescence. Onderling worden de songs ook verbonden door wat instrumentale intermezzo’s, zodat de nummers mooi in elkaar over lijken te vloeien. Hekate is dan weer een track waar de female fronted metalfans dol op zullen zijn. Let hier ook opnieuw even op de stem van Anna. Hier is ze echt op haar best. De laatste song van het album doet dan weer vrij ethnisch en etherisch aan. Hierop horen we bijvoorbeeld ook wat strijkers. Waarschijnlijk niet echt geschikt voor de echte metalfan, maar niettemin een nummer dat me goed kan bekoren.

Ann My Guard wordt zonder meer een bandje om in de gaten te gaan houden. Ik ben wel eens benieuwd hoe dit live zou klinken en ook welke richting de band in de toekomst zal evolueren. Openminded metalfans die het allemaal al eens wat alternatiever of meer poppy vermogen moeten hier zeker even naar luisteren. Ik ben in ieder geval aangenaam verrast, en blijf dit verder in de gaten houden.

Tracklist: