Syron_Vanes_-_Chaos_From_Within_(album_cover)

Jurgen Callens

Syron Vanes bestaat al sedert 1980, jawel. De band moet in Zweden mee aan de wieg gestaan hebben van de metalbeweging en maakte in de jaren tachtig een tweetal albums die vooral invloeden uit de NWOBHM-stroming bevatten. De groep kende de nodige ups en downs en brengt nu eind deze maand een nieuwe full length op de markt. Het schijfje kreeg de naam Chaos From A Distance mee en komt uit via Mighty Music. Dat de band al een tijdje afgestapt is van zijn roots, blijkt ook weer uit deze nieuwste release.

Met Bringer of Evil uit 1984 en Revenge uit 1986 bracht Syron Vanes indertijd twee platen uit die in de underground wel door sommigen opgepikt werden. Toen speelde de band nog vooral in de oudschoolse Engelse NWOBHM-modus. Maar omdat, zoals ook bij veel andere bands uit die tijd, het succes uitbleef, werd Syron Vanes ingevroren en kwam het tijdens de jaren negentig het vriesvak niet meer uit. In 2003 was er dan de comeback, middels Insane, waarna er onder andere op Sweden Rock werd gespeeld. In de navolgende jaren wisselde de band goeie met minder momenten af en werd er gezocht naar de ideale muzikale richting. Na een stilte van opnieuw enkele jaren volgde er dan in 2014 het album Evil Redux: de voorganger van het nieuwste werk nu dus. Voorafgaand aan dit album speelden de Zweden onder andere ook nog shows met Jake E. Lee en Sebastian Bach. En aan deze laatste twee namen hoor je het misschien al. Veel hebben die laatste twee niet echt met NWOBHM te maken. Syron Vanes anno 2017 ook niet meer dus. Dat hoor je al vanaf de opener Gods of War: hier wordt meer potige, gespierde hardrock gespeeld, die niet echt Engels, maar bij momenten zelfs redelijk Amerikaans klinkt. Een lijn die trouwens doorheen het ganse album wel merkbaar is.

Op de tweede song Angelchild lijkt het nog wel even alsof de band toch nog eens de teletijdmachine zou nemen naar de vervlogen tijden. Hier komt de oldschool sfeer nog even om de hoek piepen, maar ook niet meer dan dat. Op de titeltrack Chaos From A Distance wordt het gaspedaal verder ingeduwd en kunnen we zowaar een partijtje gaan headbangen. Maar ook op dit nummer valt het op dat het allemaal een modernere richting uitgegaan is dan wat het ooit geweest is. De mannen maken het ons eigenlijk niet makkelijk meer om nog een label op de band zelf te kleven. Hoewel de NWOBHM-beginselen er in kleine dosis nog zijn, horen we ook hardrock, heavy metal, moderne rock en sporadisch wat AOR terug. Dit alles wordt gespreid over dertien tracks. En dit is misschien wat van het goede teveel. Kwantiteit loont namelijk niet altijd. Ik had persoonlijk liever een nummer of vier minder gehad en een paar knallers meer. Nu raak ik het spoor na een nummer of vijf wat bijster en slaat de verveling toe. Niet dat het slecht is, maar het grijpt allemaal niet naar de keel. Wat meer melodie had ook gemogen. De zanger heeft nochtans een stem om wat leukere dingen mee te gaan doen. Leuke hoes ook trouwens.

Chaos From The Distance is geen slechte plaat geworden, maar mist de extra touch om erbovenuit te piepen. Syron Vanes heeft bij deze een genietbare hardrock/heavy metalschijf afgeleverd, die naar onze vrees echter tekort schiet om het in de onverbiddelijke oceaan der releases te overleven. Wij sluiten een nieuwe break van een aantal jaren dan ook niet uit.

Tracklist: