De eerste zaterdag van het nieuwe jaar betekende ook meteen het eerste optreden van het jaar. Op de valreep van 2016 verscheen het debuut van de Belgische atmosferische blackmetalband Coldborn. Niet zomaar een debuut, maar eerder een mijlpaal. We hoorden nog maar zelden een Belgische blackmetalplaat van dit kaliber. Coldborn heeft dan ook alles in zich om in de toekomst nog serieuze potten te breken. Dat ze ondertussen in Finland door de radio werden opgepikt hoeft dan ook niet te verwonderen. De release party van het meesterwerk Lingering Voidwards stond dan ook met stip in onze agenda genoteerd. Het eveneens West-Vlaamse POX en het Waalse Absolutus zorgden voor het opwarmertje.

Als POX aan zijn set begint, staat er verrassend genoeg al heel wat volk in de zaal. POX is een geval apart binnen de scene. Het zijn graag geziene gasten in het underground circuit dankzij hun tomeloze energie ‘on stage’ en hun primitieve, rauwe en van elk franje ontdane old school black. Het vijftal bracht onlangs een ep uit met de ronkende titel Door Den Holder Verrezen. Daarop staan de jagende titelsong en het slepende, loodzware The Claw Of Calu. Beiden worden vanavond met overtuiging neergezet. Wat trouwens meteen opvalt als POX de set opent met Sacred Song of the Foul Fog, is het vlekkeloze geluid. Alle instrumenten zijn goed hoorbaar met de nadruk op de donderende drums en de schelle vocalen. Dit zijn meteen ook de twee opvallendste aspecten van hun sound. De drums klinken alsof ze met honkbalknuppels worden bespeeld en de stem gaat door merg en been. Indrukwekkend!

In 2015 bracht POX reeds een vier songs tellende ep uit. Daarvan worden alle nummers gebracht. Verrassend is de sterke uitvoering van Death Messiah van ons eigenste Ancient Rites. Het is niet de eerste keer dat we deze woestelingen aan het werk zien, maar het is wel de beste keer. Het is duidelijk dat het vertrouwen toeneemt en dat we het laatste van deze heren nog niet gehoord hebben. Naar het schijnt is POX druk bezig met de voorbereidingen voor zijn eerste full album. Deze zou nog in de loop van 2017 moeten verschijnen. We kijken er naar uit!

Het Waalse Absolutus is voor ons een nobele onbekende. Opzoeking op Metal-Archives leert ons dat er een gat van maar liefst 10 jaar gaapt tussen het debuut en de opvolger. Vorige zomer verscheen nog wel een ep waaruit blijkt dat de Luikenaars springlevend zijn. Absolutus speelt snelle black metal met technische inslag. Alle muzikanten beheersen hun instrument tot in de puntjes, waarbij vooral het inventieve drumwerk in positieve zin opvalt. Toch slaat hun optreden niet aan bij de ondertussen bijna volgelopen zaal. De heren missen dan ook de nodige uitstraling. De frontman doet wel zijn best, maar het komt niet over. Bovendien is zijn stem niet sterk genoeg voor dit soort muziek. Hij moet zich bijna forceren om er iets uit te persen. Erg sterke muzikanten dus maar het optreden zelf is toch een smet op een verder perfecte avond.

Ondertussen zijn er maar liefst 162 metalheads komen opdagen. Voor een zaal met een capaciteit van 200 man is dat heel wat! Mister Coldborn himself, Norgaath, en zijn gevolg zien het maar al te graag gebeuren. Ook aan de merchstand is het een drukte van jewelste. De West-Vlaamse blackmetaltrots doet gouden zaken. Vooraf doet het al de ronde dat de vijf heren hun debuut integraal zullen uitvoeren. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. In de wandelgangen vangen we trouwens op dat er nauwelijks gerepeteerd werd voor deze show. We zagen de band echter al eerder aan het werk en ze maakten telkens een solide indruk. Samen met het feit dat opperhoofd Norgaath in alles wat hij doet steeds uiterst professioneel te werk gaat, hadden we alle vertrouwen in een goede afloop. En het zou al snel blijken dat ons vertrouwen terecht was.

Al van bij de onheilspellende intro die de openingssong The Call of Death’s Clarion vooraf gaat, knalt een loepzuivere sound uit de speakers. Coldborn klinkt bruut, dissonant, angstaanjagend en zelfverzekerd. Atmosferische stukken met akoestisch getokkel worden afgewisseld met razendsnelle blast beats en stampende mid tempo stukken. Wat een start! In het navolgende In The Absence Of Light, Death Gazes, trouwens één van onze favorieten, doen ze er nog een schepje bovenop. Alle registers worden opengetrokken. De band verkeert in bloedvorm. Vermits het eigenlijk een éénmansband betreft, is Norgaath uiteraard genoodzaakt om zich voor de optredens te omringen met muzikanten. Die kwijten zich allen uitstekend van hun taak. Daarnaast hebben ze, in tegenstelling tot de muzikanten van Absolutus, uitstraling te over. Vooral voorman Norgaath trekt de aandacht met zijn dreigende overkomen. Hij hangt als het ware aan zijn microstatief. In de agressieve uitbarstingen is het echter alsof het statief er moet aan geloven en zie je de eerste rij lichtjes achteruit deinzen. De band straalt gevaar uit en zo hoort het ook. Black metal is namelijk ‘Krieg’.

De lichtshow is sober maar erg passend. Hoofdkleuren zijn vooral blauw, zoals ook de prachtige hoes van het debuut, en verder groen en rood. Af en toe wordt er een rookgordijn opgetrokken, wat de onheilspellende sfeer ten goede komt. Daarbij komt nog dat Norgaath over één van de beste strotten in het genre beschikt. Zijn ijselijke schreeuwen gaan werkelijk door merg en been. Het is trouwens een uitstekend idee om de plaat in zijn geheel te spelen, want de volgorde van de songs klopt als een bus. Er is een mooi evenwicht tussen razendsnelle uitspattingen en slepende atmosferische stukken. Dat blijkt uit het vervolg van de set met In Solitude, het magistrale titelnummer en afsluiter Withered.

Er wordt afgeklokt op 47 minuten, de lengte van het album. Geen gezever tussen de songs, gewoon blijven gaan. Oeverloos gelul zou trouwens afbreuk aan de sfeer gedaan hebben. Is er dan werkelijk niets aan te merken? Wel, de snelle passages worden live nog sneller gespeeld dan op plaat. Een kniesoor die daar echter om maalt. Het vijftal kan met opgeheven hoofd het podium verlaten. Na het optreden wordt er nog druk nagepraat en blijkt dat iedereen ontzettend genoten heeft. Coldborn is een band van internationale klasse en we kunnen alleen maar hopen dat 2017 hun jaar wordt. Ze verdienen het!

Naast de goeie muziek was het ook een avond waar er heel wat oude contacten opnieuw werden opgerakeld. Verhalen van vroeger borrelden weer op. Zelden een blackmetalpubliek zo hard zien lachen! Het was kortom een topavond op alle vlak! Eentje ook om niet snel te vergeten. Er werd nog nagekaart tot in de vroege uurtjes. Naast Coldborn zullen ook de bierbrouwers weer gouden zaken gedaan hebben. En terecht!