Toen in 1998 Feeding On Angels, het debuut van Soulburn uitkwam, werden we haast omver geblazen door de groots opgezette sound. De nazaten van Asphyx, Eric Daniels (gitaar) en Bob Bagchus (drums) konden hun verleden niet verloochenen, maar slaagden er toch in om dat typische geluid interessanter te maken. De leads waren melodieuzer en pakkender waardoor de songs meer bleven hangen dan die van hun oorspronkelijke band. Feeding On Angels was en is nog steeds een verslavend plaatje. Helaas bleef het bij dat ene album en trokken beide heren weer naar Asphyx. Tot in 2014 vanuit het niets The Suffocating Darkness verscheen. Soulburn trok op die plaat meer de kaart van de black metal, maar dan uiteraard de old school variant. Vrij snel zijn de Hollanders daar met een opvolger, namelijk Earthless Pagan Spirit en blijkt de sound op hetzelfde elan verder te gaan.

We zijn altijd wel fan geweest van die simpele maar o zo efficiënte drumpartijen van den Bob. Zijn typische donderende en grootse sound is uit duizenden herkenbaar. De strakke en voortdenderende riffs van Eric Daniels zijn een tweede pluspunt. Met Twan Van Geel, die ook al op de vorige plaat actief was, hebben ze bovendien een strot in huis gehaald om ‘U’ tegen te zeggen: fel en toch verstaanbaar.

Zoals we van Soulburn gewoon zijn wordt er weeral sterk afgetrapt met Where Splendid Corpses Are Towering Towards The Sun. Hakkend ritme en melodieuze leads voeren de hoofdtoon. Het is een typische Soulburn song. Het navolgende The Blood Ascendant  begint traag en slepend met halverwege een versnelling om naar het einde toe weer gas terug te nemen en in complete chaos te eindigen. Zeker niet verkeerd! Howling At The Heart Of Death start zo mogelijk nog trager om al vrij snel mid tempo verder te jakkeren. De song heeft verder weinig om het lijf. Wat ook opvalt is dat de structuur van de song vrijwel dezelfde is als in het vorige nummer. En herhaling gaat vervelen. In As Cold As Heavens Slain gaan ze er weer wat steviger tegenaan. De riffs zijn echter te simpel en eentonig om echt te verrassen. Wel leuk is de ‘break’ halverwege met een vertraging, maar ook hier missen de riffs inspiratie. Net als je denkt dat we met de eerste twee songs het beste al lang gehad hebben, is daar Withering Nights. De song vat, toch wel verrassend, aan met hoge vrouwenzang. Verder lijkt het weer een gewoon Soulburn nummer te worden tot er een episch stuk aanbreekt waarin die vrouwenzang toch een meerwaarde blijkt. De voor ons onbekende Lisette van der Berg brengt het er overtuigend van af. The Torch bevat zowaar blast beats, toch iets dat we van Soulburn niet gewoon zijn. Ook hier hebben we echter de indruk dat we de riffs al wel eens eerder gehoord hebben. Het epische Spirited Asunder boeit ons meer. Hier horen we wel geïnspireerde riffs en een pakkende doom solo tilt het nummer naar een hoger niveau. De dreigende sfeer en de gotisch aandoende vocalen ergens halverwege maken het tot één van de beste songs van de plaat. Diary Of A Reaper is een instrumentaaltje met wat gesproken tekst en is eigenlijk overbodig. Er wordt afgesloten met The Last Monument Of God waar er verder nog weinig spectaculairs in gebeurt.

Soulburn heeft geen slechte plaat afgeleverd maar dat het de zwakste in het rijtje is, staat buiten kijf. De helft van de plaat is goed, de rest overbodig. Met het magistrale debuut en de goede vorige plaat in het achterhoofd stellen ze nu toch wel teleur. Buiten enkele uitzonderlijke momenten, lijkt de inspiratie wat zoek. Ongeveer gelijktijdig met Asphyx een album uitbrengen is niet zo’n goed idee. De mensen gaan al snel vergelijken en dan moet Soulburn toch wel de duimen leggen. Bovendien beschikken ze nog steeds over een vrij gelijkaardige sound, wat misschien teveel is op zo’n korte tijd. Overdaad schaadt nu eenmaal.