Jurgen Callens

Zoals je uit de albumtitel wel kan afleiden, krijg je deze keer niets anders dan een thrashplaat op je bord. Dit keer van een vijftal uit Vancouver, dat met dit Weapons of Thrash Destruction zijn tweede full length aflevert. Terrifier presenteert hiermee de opvolger van het in 2012 verschenen debuut Destroyers of the Faith. Dat er de laatste tijd rekening gehouden dient te worden met Canadese metal wisten we al, en dat onderstreept deze thrashband nu nog eventjes meer met een hele dikke lijn. Test Your Metal brengt het album op 20 januari uit.

Terrifier is dus nog een relatief jonge band, zo eentje dat nog naam moet maken, daar heel erg op gebrand is en daarin uiteindelijk ook wel zal slagen volgens ons. Daarvoor is het hetgeen de mannen ons brengen gewoonweg te goed om het te kunnen negeren. Op deze negen songs brengen de Canadezen ons thrash, thrash en nog eens thrash. Op de oude manier, het is te zeggen op de manier zoals de oude gloriën het poogden te doen in de roemrijke tachtiger jaren. Toen had je een heel erg levendige beweging in de Bay Area, en net hier gaat de muziek van Terrifier hard naartoe. Maar ook zijn er wel een paar invloeden uit de Duitse thrashlichting. Van Kreator en Destruction zal je bijvoorbeeld wel hier en daar een klein flardje horen terugkeren. Maar het meeste van de mosterd werd wel gehaald bij bands als Slayer, Testament, Havok, Vektor en zelfs Megadeth. De thrash die de vijf spelen, is meedogenloos en dat van song 1 tot en met track nummer 9. Geen balladeske uitstapjes hier. Nee, gewoon volle petrol vooruit en zeker geen slachtoffers in leven laten. Ik druk het hier even zo uit, omdat deze muziek me terugvoert naar mijn tienerjaren toen wij eerst wat horrorfilms checkten, om daarna met goeie oude thrashplaten opwarmden voor wat de rest van de avond zou brengen. En dat gevoel krijg ik hier nu weer even terug. Deze songs wekken adrenaline en agressie op het het is onmogelijk om stil te blijven bij nummers als Reanimator, Nuclear Demolisher, Skitzoid Embolism en Drunk as Fuck. De produktie, mix en mastering van Dan Yakimow is sterk en hedendaags te noemen, zonder te vergeten hoe de sound van een dergelijk album hoorde te zijn vroeger. Ook de zang van Chase Thibodeau past perfect in het plaatje. Vergelijk hem maar met een combinatie van Paul Baloff, Steve Souza en Mille Petrozza. Maar het beste van de band bestaat uit de gitaartandem Rene Wilkinson – Brent Gallant. Wat kunnen deze gasten een potje gitaarspelen. Vingervlugge riffs en aalsnelle solo’s: alles zit knal op. Goedje af voor deze twee dus. Nee, origineel en gelikt is het allemaal niet. Het is gewoon snel, technisch, heavy en bij momenten melodieus. De band zelf haalt ook nog invloeden aan uit de death metal, en sporadisch zal je die ook wel horen voorbijsnellen. De 43 minuten dat dit album duurt, gaan nooit vervelen. Een album dat ideaal is om je op zaterdag op te warmen voor wat nog komen moet.

Fans van snoeiharde precisiethrash met een hedendaags goede sound en fans van alle voornoemde bands moeten dit zeker eens checken. Dit is compromisloos en wars van trends. Thrash uit het hart. Verplichte aanschaf!

Tracklist: