Met het in 2014 verschenen The Katalyst of the Katharsis zette het Duitse melodieuze blackmetalgezelschap Unlight een stap in de goede richting. We hoorden een duidelijke sprong voorwaarts op het vlak van composities, speltechniek en opnamekwaliteit. Ook het artwork was een dikke duim waard. Kortom, het plaatje klopte. Het nieuwe album Antihelion moet de stijgende lijn in kwaliteit nog meer kracht bij zetten. Met de overdaad aan releases waar we maandelijks mee overspoeld worden, was deze ons echter bijna aan de neus voorbij gegaan.

Unlight is verre van origineel. Een euvel dat nog wel meer Duitse bands mee te kampen hebben. Net zoals hun collega’s van Dawn Of Disease en Thulcandra spieken ze maar al te graag bij hun Zweedse genregenoten zoals Lord Belial, Sacramentum, Marduk, Dissection en Dark Funeral. Door de sterke kwaliteit van het gebodene kan je het echter niet slecht noemen. Toch kan het een eventuele doorbraak in de weg staan. Misschien interesseert hen dat ook niet. Wie zal het zeggen?

Antihelion start sterk met een semi-akoestische intro die meteen de juiste sfeer zet. De spanning wordt mooi opgebouwd en gaat bijna ongemerkt over in het overweldigende Create And Annihilate. Schitterende melodieuze en breed opgezette gitaarpartijen, rollende drums en de sterke strot van bandleider Blaspherion doen ons het eerste moment bijna naar adem happen. Wat opvalt zijn de vele tempowisselingen binnen de song. Iets dat wordt verder gezet in de andere songs. Het zorgt voor veel afwisseling, ook omdat er nogal gewisseld wordt van sfeer. De meeste songs zijn doorspekt met pakkende gitaarsolo’s, semi-akoestische stukken, furieuze blast beats en strakke dubbele basdrum partijen met daarboven een dikke laag melodieuze, snelle riffs. De kans dat de verveling toeslaat is dus bijna onbestaande.

Het titelnummer gaat op hetzelfde elan verder. The Bone Trumpet doet het qua tempo wat rustiger aan maar blijft voldoende agressief. Leveller Of Kingdoms is zowaar een epische track. Een erg meeslepend nummer met een grootse sound en naar het einde toe een vingervlugge gitaarsolo. De hele plaat kreeg trouwens een uitmuntende productie mee. De muziek knalt echt uit de speakers. In Appolyon Nadir zit de gitaarsolo helemaal aan het begin om dan uit te barsten in muzikale krachtpatserij. De tempo’s van de laatste 3 nummers liggen echter een stuk lager dan die van de eerst songs. We worden echter op onze wenken bediend want Flight Of The Sinistral Witch gaat er weer wat sneller tegenaan. Der Aether Schwerer Erde valt vooral op omdat het in het Duits gezongen wordt. Voor de rest is het een typische Unlight song. To Sear The Heavens brengt het er dan een stuk beter van af. De vaart zit er weer goed in en de hoeveelheid pakkende riffs, tempowissels en hoogstaande gitaarsolo’s zijn niet te tellen. Nordic Tunes Of Fenrir klinkt als een hymne en het afsluitende First Son Of Flame trekt nog eens alle registers open.

Unlight zet nog een stapje hoger op de kwaliteitsladder en blijft dus groeien. Qua spel doen ze zeker niet meer onder voor hun Scandinavische collega’s. Door de hoeveelheid aan frisse gitaarsolo’s is er zelfs een eigen, originele inbreng te horen. Toch is dit net zoals de laatste goede release van hun landgenoten in Dawn Of Disease geen plaat om dagelijks rondjes te laten draaien. Lekker te consumeren, dat wel, maar met mate.