Jurgen Callens

Ik heb altijd al een zwak gehad voor US metal en alles wat daarmee te maken heeft. Je kan er donder op zeggen dat mijn favoriete albums afkomstig zijn van bands als Metal Church, Vicious Rumors, Sanctuary of Wicked Maraya. Als er hier op de redactie iets binnenkomt dat dit predicaat meekreeg, dan gaan er hier ten huize al gauw een paar wenkbrauwen omhoog. De bio van Habitual Sins uit Pittsburg oogde alvast veelbelovend, zodat ik snel de neiging kreeg om het debuut Personal Demons van een digitale naald te voorzien. Het album komt trouwens uit via Pure Steel Records, dat ons nog maar heel zelden teleurstelde.

Habitual Sins is een relatief nieuwe band, een trio, die bestaat uit toch wel ervaren muzikanten uit de thrash- en powermetalscene in de USA. Zo is ene Matthew Bizilia bijvoorbeeld één van die leden. De vocalist maakte vroeger onder meer deel uit van het misschien bij enkelen gekende Icarus Witch. Op Personal Demons krijgen we een portie goeie oude Amerikaanse heavy, slash, power metal te horen. Zelf is de band in haar promo-sheet heel strijdvaardig en pretentieus door haar debuut te omschrijven als de evenknie van het legendarische Metal Church pronkstuk The Dark. Heiligschennis natuurlijk. Ofwel moet je van een andere planeet komen en buitenaards uit de hoek komen. En dat is hier natuurlijk niet het geval.

Wel speelt Habitual Sins muziek in het straatje van deze Amerikaanse topband. Niet om als een kopie ervan over te komen, maar de invloeden zijn toch hier en daar wel hoorbaar. Vooral het stemgeluid van Bizilia gaat ook vaak naar de zang van Mike Howe. Hij heeft ook dat rasperige en korrelige in zijn stem, wat zo typerend is. Verder is de metal van het trio ook vrij duister, obscuur en aan de illustere kant. Soms zelfs ook een heel beetje doomy. Muzikaal gaat het soms ook richting bands als het al eerder aangehaalde Metal Church, maar ook Vicious Rumors, Wicked Maraya en Mercyful Fate zijn nooit veraf. Het gitaarwerk is bij momenten om van te smullen, vooral de solo’s en de twinpartijen zijn echt om van te watertanden en vaak hebben de songs ook een lekkere drive mee.

Hebben we hier dan te maken met een top album? Daar moet ik het enthousiasme echter temperen. De songs zijn dan wel goed en gevarieerd, toch missen ze dat extraatje om het helemaal top te maken. Productioneel kon er meer uit dit album gehaald worden, en hier en daar had het misschien wat catchier gemogen. Nu duren de tien songs, die afklokken op een goede veertig minuten, soms wat lang als je het in z’n geheel beluistert. De groep kiest er soms voor om het dreigend en slepend te maken, zoals in een song als I Pray For You bijvoorbeeld, om er dan snel weer een paar tempowissels tegenaan te gooien. Hier zie je de echte sterkte van deze band. En in dergelijke nummers hoor je dat deze jongens nog heel wat in hun mars hebben.

Een klassieker, zoals de band ons zelf beloofde, is deze plaat niet geworden, maar de band laat wel een enorm potentieel horen om in de toekomst zeker nog heel mooie dingen te laten horen. Op vocaal gebied een aangename verrassing, op gitaarvlak een dikke duim, enkel de drums klinken me te monotoon (geprogrammeerd?). Het zou leuk zijn dit gezelschap eens live bezig te zien. Misschien als support van een van de eerder genoemde bands? Daar vallen wel leuke packages mee te maken, dacht ik zo. US-metalfans: zeker eens aan een luisterbeurtje onderwerpen!

Tracklist: