Gnaw Their Tongues brengt experimentele noise/metal, en bracht de voorbije tien jaar al talloze ep’s en split-cd’s uit. Met Hymns for the Broken, Swollen and Silent ligt nu ook het tiende studio-album op tafel. Toch was dit album pas onze eerste kennismaking met dit eenmansproject van Mories, en geheel onbevangen vatten wij dan ook onze eerste luisterbeurt aan.

Wat volgde was… bevreemdend. En dat is eufemistisch bedoeld voor deze aanslag op de zintuigen. In de veertig minuten die dit album duurt, valt bijzonder weinig structuur, melodie of welk houvast dan ook te ontdekken. Al van in het begin wordt er een zwaar dreunend geluid op je afgevuurd, doorspekt met hese schreeuwen. Af en toe valt de boel stil, en krijg je sinistere geluiden te horen die elke horrorfilm zouden kunnen opfleuren. Ook het waanzinnig tierend kinderstemmetje dat je op het einde van het openingsnummer hoort, zou in die context zeker al je haren recht overeind doen staan.

Echter, na zo’n 37 luisterbeurten weten we eigenlijk nog steeds niet goed wat we van dit album moeten denken. Laten we eerlijk zijn: dit is geen muziek die je even op de achtergrond laat meedraaien, al zou dit zeker ook niet misstaan op menig kerstfeest, rekening houdend met de talloze gezinnen waar dit soort familiale gelegenheden op een bepaald moment helemaal ontsporen. Het doel van deze geluidsbrij, bestaande uit noise, industrial, synths, electronica, screams en nogal wat blackmetalinvloeden, is het creëren van een sombere, onheilspellende sfeer, maar wij voelden eigenlijk nooit echt het onbehagen in elke vezel van ons lijf trekken. Eerder was irritatie ons deel, en vervielen we in filosofische bespiegelingen over de grens tussen muziek en geluid. Wat misschien ook wel ergens de bedoeling is van dit project, wie zal het zeggen.

Hymns for the Broken, Swollen and Silent joegen we meerdere keren door onze boxen: voor bevreemding scoort dit album een volle 100%, maar wat de muziek zou moeten doen, namelijk ons hele wezen beklemmen, nee, daartoe kwamen we niet. Verder kwam regelmatig de vraag in ons op of dit geen uitstekend plaatje zou zijn om gevangenen op Guantanamo Bay enkele dagen aan bloot te stellen. Mensen met meer luister-ervaring in dit toch wel ondoordringbare genre zullen hier misschien van smullen, maar op Gnaw Their Tongues beten wij helaas onze tanden stuk.