Optredens op dinsdag: je moet ervan houden. In de namiddag zit je al te stressen op je werk en hoop je op tijd op je bestemming te raken. Als je er dan eenmaal bent, begin je dan weer te piekeren over de vroege wekker van de dag erop. Of je doet hier niet aan mee, en draait gewoon de knop om. Zoals wij op de redactie hier. Er stonden op deze midweekavond namelijk drie leuke bands geprogrammeerd in muziekcentrum Trix in Borgerhout, waar Hammerfall, Gloryhammer en Lancer halt hielden tijdens hun lopende Europese tour. Amped-Up mocht er heen en samen met de huisfotograaf proberen we jullie een impressie van dit gebeuren mee te geven.
Net op tijd, met zelfs nog tijd voor een biertje vooraf, komen we in de zaal aan, waar we in eerste instantie toch een beetje verbaasd zijn over de opkomst op deze dinsdag. De zaal toont, zo net voor het optreden, namelijk nog akelig leeg. Een euvel dat in de loop van de avond echter minder zorgwekkend zou worden, want tegen het aanvangsuur van de headliner oogde de venue toch al heel wat voller. Het optreden was bijlange niet uitverkocht, maar daar zal verkeer en werk waarschijnlijk wel voor iets tussen gezeten hebben.
Een band waar ondergetekende zeker wou bij zijn was het Zweedse Lancer, dat met Mastery onlangs een prima album afleverde. Het eerste voor Nuclear Blast, dat dus duidelijk ook wel potentieel in deze band ziet. Het vijftal speelt heavy/power metal in de goeie oude Helloween / Iron Maiden stijl, maar weet er toch zijn eigen twist aan mee te geven. Met Isak Stenvall heeft de band ook een sterke vocalist in de rangen. Nu waren we benieuwd of de hoge verwachtingen die we vooraf hadden ook ingelost zouden worden. Soms is het echter beter dat je die verwachtingen niet hebt. Zo ook vanavond, want al vanaf de eerste seconden van het concert, dat trouwens heel netjes op tijd begon, was duidelijk dat er iets heel erg fout zat met het geluid. Ik stond op dat moment redelijk vooraan, omdat er daar trouwens nog wel wat plaats was, en besloot me daarom eens overal in de zaal rond te gaan positioneren. Helaas: pindakaas, overal dezelfde miserie. Met vooral zang alleen schiet je niet veel op, en dus miste het geheel de nodige power. Ware het niet dat ik de nummers kende: ik zou er geen enkele song van kunnen onderscheiden hebben en zo kwamen prima songs als Dead Raising Towers, Future Milennia, Iscariot en Mastery totaal ook niet uit de verf. Ook op het podium zelf was het behelpen, want het materiaal van de Zweden diende opgesteld voor de backline van de andere bands. Dus was het zo dat het enthousiasme op het podium van Lancer soms tot een bijna-botsing leidde. Toch trok de band het zich zelf niet zoveel veel aan, en kreeg de nodige zielen op de hand, ook al middels de toch wel fijne humor (de zanger had namelijk een woordje Nederlands ingestudeerd). Een gemiste kans, maar dit is een band die we zeker nog vaker terug gaan zien.
Hierna, en na een biertje of twee, was het de beurt aan het fenomeen Gloryhammer, dat duidelijk al op heel wat meer herkenning én op een beter geluid kon rekenen. De band speelt naar eigen zeggen heroïsche fantasy power metal. Ze vergaten er nog even bij te zeggen dat het ook totaal over the top is. Ik kende de groep vooraf totaal niet, had er geen verwachtingen bij, maar dit zou dus allemaal heel prima gaan meevallen. Hoewel de band pas in 2012 opgericht werd door Alestorm frontman Christopher Bowes wist de formatie toch al indruk te maken en een mooie fanschare op te bouwen. Met twee album in de baggage (Tales From The Kingdom of Fife en Space 1992: Rise of the Chaos Wizards) kwam dit bonte gezelschap, volledig getooid in vreemde kostuums, pijen en ridderkostuums mezelf ook even bekeren.
Alhoewel, bekeren is misschien een groot woord, maar ik heb wel hard van de show genoten die humor, goede songs en veel gedrevenheid bevatte. En hoewel de frontman er nu niet direct een metalhead, maar eerder een eerstejaarsd oktersstudent uitzag, vond het publiek hem wel metal genoeg om uit zijn hand te eten. Legend of the Astral Hammer (met inderdaad een vrij impressionante hamer) en Hail to Crail wisten mijn aandacht al flink vast te houden, maar helemaal leuk werd het met The Hollywood Hootsman (Hoots! Hoots! Hoots!) en Angus McFife, het alter ego van Bowes.
Serieus mag je het allemaal niet nemen, en dat doet de band bij zichzelf heus ook niet, maar qua entertainment kon dit wel tellen. Het mag al eens wat meer overdreven en clownesk. Tel daarbij nog eens een pak goeie songs en een sterke presentatie en ik kroon Gloryhammer deze avond tot winnaars van deze bill.
Het Zweedse Hammerfall zag ik in het verleden al heel wat keren aan het werk en zelden stelden ze teleur. Voor mij is deze band nog steeds diegene die voor mij opnieuw mijn (en dat van nog heel vele anderen) heavymetalhart sneller heeft doen kloppen met hun debuut Glory to the Brave, dat indertijd opnieuw een verademing was tussen alle alternatieve en grunge metal die toen in de jaren negentig menig traditioneel bandje naar de verdoemenis geholpen had. Daardoor zal dit gezelschap (dat trouwens maar twee orignele leden meer telt intussen) nooit ofte nimmer krediet verliezen bij mij. Hun eerste drie platen blijven klassiekers in mijn ogen en zolang ze hieruit songs spelen kan het voor mij alvast niet fout gaan.
Ik was dan ook al heel tevreden met nummers als Bloodbound, Renegade, Let the Hammer Fall, Glory to the Brave, Medley to the Brave (jazeker, een medley van) en het übernummer tout court When the Dragon Lies Bleeding. Deze laatste song werd trouwens in een ietwat ingekorte versie gespeeld. Dat de band alle klassiekers afwisselde met nieuwe songs -die in mijn ogen toch niet echt aan het oerwerk kunnen tippen- deerde me niet echt. Live weten we toch steeds dat alles klinkt zoals het hoort en een band moet nu eenmaal ook zijn nieuwste beestje gaan promoten ook. Het siert de band dat ze ook trouw blijft aan haar roots en overtuigd blijft van de eigen spirit. Geen uitstapjes, geen trendjes, geen kontlikkerij, maar gewoon een dikke pot ouderwetse oldschool metal. Vanavond konden we genieten van een prima show, met de typische aankleding, een goed geluid (hoe kon dat dan zo fout gaan bij de openingsband??) en een enthousiast reagerend publiek. Hier zit bijlange nog geen sleet op. Volgende keer gewoon weer in deze zaal, en dan hoop ik stiekem dat de medley vervangen wordt door het integrale meesterwerk. Hammer high for Hammerfall!
Bij deze nog een woordje van dank aan Mike De Coene van HardLifePromotion voor de accreditatie.
Foto’s door Hughes Vanhoucke.
0 reacties