Bjorn Wielockx

Als er één band is die met een ep m’n hele muziekervaring op z’n kop heeft gezet, dan is het wel If I May. Met een genre, waarvan ik normaal spontaan maagoprispingen krijg, hebben ze me helemaal weten te overtuigen. In maart vorig jaar kreeg ik de uitstekende ep, House Of Wolves in mijn promobox. Een schijfje dat na bijna een jaar tijd helemaal grijsgedraaid is. Altijd weer opnieuw greep ik terug naar de vijf uitstekende nummers. Enige minpuntje vond ik het gebrek aan een iets pittigere vocal. Dat is verleden tijd want op het debuut No Man’s Land, dat vanaf morgen in de (digitale) rekken ligt, is een iets agressievere Belgische band te horen.

If I May levert met zijn tweede werk, wederom een schijfje af dat je kan inkaderen. Alhoewel het dan wel zeer moeilijk wordt om het plaatje af te spelen. Gewoon twee aanschaffen dus, van dergelijke werken kan je er nooit genoeg in huis hebben. Het hele concept van de band heeft een zeer uniek eindresultaat. Zonder al te veel agressie/woede weet de band toch het dromerige geheel wat duister te maken. Dit door diepere bassgitaarlijnen, iets wat we al kennen vanop House Of Wolves maar nu dus ook een scream vocal.

En deze is net zoals de muziek van de mannen uit Herzele, zeer natuurlijk. Geen gefinetunede scream die vernuft uit de hoek komt; een schreeuw die in het verlengde ligt van de perfecte cleane vocal van Linz De Strooper is waaraan je je mag verwachten. Tijdens The Runaway komt deze nieuwe eigenschap het best uit de verf. Een hele song lang, zo’n kleine zes minuten, balanceert De Strooper tussen scream en clean vocal. Dit in combinatie met de diepe/duistere gitaarlijnen is een winnende combinatie die duidelijk naar meer smaakt.

Tijdens Remember Tomorrow komt niemand minder dan Dries Monsieurs van Moments het geheel wat meer agressie toedienen. Monsieurs zorgt voor een apart sfeertje, zeker in combinatie met het zweverige van If I May. Deze track werd eerder vrijgegeven waardoor de mensen zich aan een iets ruwer geheel konden verwachten. De eerste drie nummers gaan verder op het elan van House Of Wolves terwijl de rest van de nummers echt een nieuw tintje hebben gekregen. Tijdens Home, No Man’s Land en The Runaway zal het er stevig aan toe gaan in de moshpits.

Met No Man’s Land brengt If I May hier een nagenoeg perfecte opvolger uit voor de voorgaande ep. Net iets destructiever weet de Belgische band hier met een unieke sound vernieuwend uit de hoek te komen. Een debuutalbum dat zal meestrijden voor “album van het jaar”. Ik weet weeral wat luisteren de komende maanden.

Tracklist: