Jurgen Callens

Op 27 januari komt via het Pride & Joy Music-label het nieuwe en tevens tweede album van het Hongaarse Avenford op de markt. Het is de opvolger van het in 2014 verschenen debuut Mortal Price, dat garant stond voor een prima portie melodische power metal. Avenford zelf is het geesteskindje van gitarist Peter Szehoffner en zanger/gitarist Arpie Gamson, die intussen de verhuis naar het Verenigd Koninkrijk gemaakt hebben. Hongarije en metal, zoveel links ertussen zijn er niet. Een reden te meer om hier dus even goed naar te gaan luisteren.

De kern van Avenford is dus het al eerder genoemde tweetal, en de band lijkt nu eindelijk haar vaste bezetting gevonden te hebben, na een aantal bezettingswissels in het verleden. Misschien een goeie zet om uit te wijken naar het land over de plas, want ik kan me goed voorstellen dat het niet zo makkelijk is om in thuisland Hongarije aan de bak te komen, laat staan van daaruit deftig te kunnen opereren. Het debuut Mortal Price ging helaas aan me voorbij, maar wat ik op deze tweede release te horen krijg, staat me wel ferm aan moet ik zeggen. Avenford speelt potige power metal met veel melodie, sterke riffs, spetterende solo’s (ook op de keyboards) en veel melodie. Met Gamson heeft de band ook een heel getalenteerde zanger in de rangen. Ik vergelijk hem het best met Jorn Lande. Beter kan ik het niet omschrijven. Ook de muziek van Avenford gaat best wel de Masterplan kant op, maar leunt ook vrij dicht aan bij een band als Firewind. Zelf noemt de groep ook nog invloeden van jaren tachtig legendes als Yngwie Malmsteen en Iron Maiden en die hoor je dan ook wel sporadisch terug. Vanaf de opener Dead or Alive weet je al dat je met iets goeds te maken hebben: prima snelle track, met veel drive, een goeie melodie en heel sterke vocalen. Als kennismaking kan dit tellen. Let vooral ook eens op de super produktie ook, die heel helder en knallend is. Die is trouwens van de hand van Masterplan-mastermind Roland Grapow. Deze laatste speelt trouwens ook een solo mee op Fury Road. Een andere gast op de plaat is ex-Firewind-zanger Apollo Papathanasio. En zo doen er ook nog wel wat minder bekende gasten mee ook. Op deze plaat staat zowat alles wat de melodische powermetalfan kan verwachten. Sterke uptempo knallers, midtempo werk, maar ook kalmer, akoestisch werk en wat instrumentaaltjes (Return From the Land of Emeralds, Maze of Visions). Je hoort duidelijk dat deze band de kneepjes van het vak kent en een song weet te pennen die er één is. Enige manco zijn soms misschien de refreinen, die bij momenten wat pakkender gekund hadden, maar dat is dan ook het enige waar ik op ga vitten. Overlord is gewoon prima spul in de betere Firewind traditie, het rockende Dark Angel is sterk en ook het catchy, melodische en haast swingende Mask zal je niet onberoerd laten.

Kortom, Avenford is een heel aangename verrassing, die het verdient om bekender te raken bij een groter publiek. Hoor je graag de bands die ik al aanhaalde, dan is Avenford spek voor je bek. De mannen kennen het klappen van de zweep, de produktie staat als een huis en muzikaal is het allemaal top. Luister zeker eens naar de songs die ik eerder al opsomde.

Tracklist: