Metalrockx

Het debuut van de Canadese progressieve powermetalband Borealis werd in eigen beheer uitgebracht en heb ik eigenlijk nooit beluisterd wegens de rauwe geluidskwaliteit. De heruitgave van dit album door AFM, opnieuw ingespeeld en gemixt met verbluffend resultaat, veranderde de zaak natuurlijk…

De plaat werd origineel opgenomen in 2008 en er is sindsdien heel wat gebeurd. De band evolueerde enorm en twee albums Fall From Grace (2011) en Purgatory (2015) zagen het daglicht. Bijgevolg werden bij heropname de composities bijgestuurd en verbeterd, rekening houdend met de rijke baggage van de muzikanten acht jaren later. Fans worden verwend, want er wordt ook een vierde langspeler verwacht in de herfst van dit jaar.

De openingstrack Lost Voices is er direct spot on; door het snel ritmisch gitaarwerk en pompende drums dendert het als een trein uit de boxen. De song krijgt vleugels door de wereldse zang van Matt Marinelli – de grootste troef van deze formatie – en het pakkend refrein. Midnight City is gevarieerd opgebouwd met breaks en tempowisselingen en de geraspte stem accentueert de ruwe kant.

Heerlijke pianotonen en achtergrondkoren begeleiden hemels gezang in de sterke powerballade From The Fading Screams. Halverwege breekt het nummer helemaal los en wordt het progressieve arsenaal aangesproken, met ingenieuze ritmeveranderingen, ingehouden emoties die uitbarsten in geschreeuw. In Eyes of a Dream krijgen de keyboards een prominente rol en het Ierse thema doet aan Nightwish denken. De drums zijn heel dominant en leiden ons door de vele lagen van deze knap opgebouwde song. Divine Answer drijft – niet onverwacht – op een goddelijke, meeslepende melodie en epische zang.

De nummers zijn gemiddeld vijf minuten lang en dit geeft de kans om de ideeën grondig uit te werken. In The Dawning Light krijg je het hele Borealis-spectrum: na een rustige toetsenintro, wordt het ritme opgetrokken door de meeslepende gitaarlijn en het kenmerkende twin-riffwerk. De zang is afwisselend ingetogen en vervolgens lang aangehouden in een sterk refrein; het geheel wordt afgerond met heerlijk afwisselende keyboard- en gitaarsolo’s.

Je hoort dat deze band alles in zijn mars heeft om een begrip te worden in de melodieuze metalwereld: klasse, toegankelijk en virtuoos tegelijkertijd. Het enige euvel waarvoor ze moeten oppassen is het vermijden van monotonie in tempo en opbouw van de songs. Hierbij heeft de verbeterde productie en de maturiteit van de muzikanten flink geholpen. Deze plaat was voorheen het lelijke eendje in het repertoire, maar is nu uitgegroeid tot een mooie zwaan.

Tracklist:

Line-up: