Terwijl iedereen  dacht dat Pride Of Lions weer typisch zo’n door Frontiers Records samengesteld project betrof, komen ze in 2017 toch maar mooi met hun vijfde album op de proppen. Pride Of Lions is het prototype van wat men AOR noemt. We zullen het hier gemakshalve maar over Melodic Rock hebben. AOR klinkt zo saai. Bezieler achter het ‘project’  is grote meneer Jim Peterik, die zich jaren geleden al onsterfelijk maakte bij één van de beste bands in de melodieuze rock, namelijk Survivor. Project staat inderdaad tussen aanhalingstekens want ondertussen heeft de band al verschillende shows gespeeld. Terwijl Peterik de motor is, mogen we Toby Hitchcock gerust de stem en het gezicht van Pride Of Lions noemen. Zijn loepzuivere stem tilt het erg ‘cleane’ bandgeluid toch naar een hoger niveau. Toby heeft zo zijn tegenstanders omdat hij in al zijn enthousiasme wel eens durft overdrijven. Toch vinden we dat de band er zonder Toby een stuk minder zou uitspringen. De verwachtingen voor het nieuwe album Fearless waren erg hoog gespannen, mede omdat Peterik voor de release al stelde dat het hun beste werk zou worden.

Is het nu dat meesterwerk geworden dat werd voorop  gesteld? Neen, dat niet, maar het is wel weer een frisse melodieuze rockplaat die er in slaagt een glimlach op je gezicht te toveren. Alleen al het openingsnummer, het erg opgewekte All I See Is You, zorgt voor vrolijke taferelen. Het is tevens de eerste single van het album, met bijhorende videoclip uiteraard. Die clip is trouwens zeer de moeite om eens te zien. Meer zeggen we daar niet over (smiley).

Zoals we ondertussen gewoon zijn, springen vooral stem, gitaren en keyboards eruit terwijl de ritmesectie wat ondergesneeuwd geraakt. Een beetje meer ‘punch’ had de plaat zeker deugd gedaan. The Tell leunt op een aardige groove en sfeervol gitaarwerk van Peterik. Hitchcock zingt de sterren van de hemel en zal dat ook in de songs die volgen blijven doen. In Carnicature is een vlotte rocker die we al eens meer gehoord hebben van de leeuwen. Eerste kippenvel momentje volgt in Silent Music. Een scheurende gitaarsolo opent de song, waarna we in rustiger vaarwater terecht komen. Groovy drums, een pianotoets en enkele spaarzame gitaarlicks zorgen voor de basis, Hitchcocks stem doet de rest. Op de achtergrond horen we voorzichtige vrouwenzang. Prachtig!

Wellicht de hardste song is meteen ook het titelnummer. Peterik laat zijn gitaar huilen over een dubbele basdrum salvo. Pride Of Lions goes heavy metal! We kunnen dit erg smaken en er mochten wel meer songs van dit kaliber de plaat gehaald hebben. Peterik neemt hier een groot deel van de vocalen voor zijn rekening. Peterik heeft bij lange niet het bereik van Hitchcock, maar de afwisseling tussen hun stemmen is in dit nummer wel passend. Zoals te verwachten volgt na deze harde noot, een pianostuk in de song Everlasting Love. Een schitterende ballad waarin Hitchcock zich weer eens helemaal laat gaan. Ja, deze zou niet misstaan als openingsdans op een trouwfeest! Bij het begin van Freedom Of The Night denken we even dat het moment van ’indutten’ is aangebroken. Het nummer begint namelijk ook met een pianostuk waarna het zaakje, gelukkig, al snel openbarst in een vlotte rocker.

Daarmee is het tweede deel van het album ingezet. Light In Your Eyes is een lichtvoetige song waarin de gitaren de overhand nemen op de keyboards. Het lied is doorspekt met gitaarsolo’s en slaagt erin op die manier interessant te blijven. Verder heeft het nummer namelijk weinig om het lijf. Geef ons dan maar de harde rocker Rising Up! Samen met het titelnummer kunnen we Rising Up tot het hardste van de plaat rekenen. Een opgefokt ritme en een meezingbaar refrein stuwen de song naar eenzame hoogtes. Om die reden hebben we Pride Of Lions altijd een geweldige band gevonden! Die harde ondertoon gaat het gezelschap uitstekend af en we dromen van een volledige plaat met dergelijk materiaal. The Silence Says It All is een erg gevarieerde song die rustig begint maar dan heel voorzichtig uitmondt in een bombastische rocksong met dito refrein. Lang niet slecht!

Het afsluitende duo is toch een domper op de feestvreugde. Faster Than A Prayer heeft buiten een prachtige gitaarsolo weinig te bieden. En Unmasking The Mystery tenslotte zorgt allesbehalve voor een swingend slot. Het nummer kabbelt naar zijn einde terwijl onze gedachten er al lang niet meer bij zijn. Jammer!

Het is altijd gevaarlijk om op voorhand grote verwachtingen te scheppen. Pride Of Lions heeft zijn zaakjes goed voor elkaar en heeft al lang zijn eigen sound gevonden. Toch zijn we ietwat teleurgesteld. Een handvol sterke songs is er een handvol te weinig.  Verwachtingen, weet je wel…