Jurgen Callens

Elusion is een vrij nieuwe Belgische band die pas in 2015 opgericht werd door ex-Ancient Rites-gitarist Domingo Smets. Deze muzikant wilde nieuwe muzikale horizonten verkennen en vond daarin versterking van leden van onder meer Gracefallen en Persephone’s Blade. Voor de symfonische metal die het gezelschap brengt, werd gemikt op vrouwelijke vocalen. Die werden gevonden bij de getalenteerde Evy Verbruggen. De ep, die in eigen beheer uitgebracht werd, is al uit sinds begin oktober vorig jaar, maar kwam nu pas onder onze aandacht. Fans van het femalefrontedgenre moeten vooral even verder lezen.Normaal ben ik niet zo een fan van het bespreken van ep’tjes met maar drie songs op. Maar per uitzondering zitten daar ook wel eens hele leuke dingen tussen, zoals dit debuutwerk van het Belgische Elusion. Omdat de band pas onlangs opgericht werd, was die me uiteraard nog onbekend, maar geloof me, dit zal snel veranderen. De band bestaat uit getalenteerde muzikanten die elk hun deel aan het geheel weten toe te voegen, en in de persoon van Evy Verbruggen beschikt het gezelschap over een hele goeie zangeres. Elusion is het geesteskindje van Smets, die verantwoordelijk is voor het geraamte en er met zijn strakke gitaarwerk en prima solo’s voor zorgt dat deze drie songs alvast staan als het spreekwoordelijke huis. De melodieën in de nummers zijn trouwens ook schitterend. Het lijkt alsof de band hiermee bewust een kort maar krachtig visitekaartje wil afleveren. We krijgen drie heel gevarieerde songs te horen die tonen wat de band in haar mars heeft: en geloof me, dat is veel! The Serpentine Trail, de opener, bevat verschillende ritmes en tempo’s en is schitterend gezongen. Symfonische metal met power, heavy bij momenten maar afwisselend genoeg door het gebruik van keyboards en piano die voor melodie en rustiger momenten zorgen. De song doet me trouwens wat denken aan het betere en latere werk van Nightwish. Het tweede nummer en tevens de titelsong klinkt oosters geïnspireerd, met prima stevig gitaar- en drumwerk. Op deze song horen we ook de leuk bijpassende grunts van bassist Kristof De Greef, die mooi samengaan met de wonderschone zang van de frontvrouwe. Topnummertje ook dit. En let ook even op de toch wel prima produktie. Alles is mooi in balans en alles klinkt heel krachtig en helder. Voor een eigen beheerprodukt is dit bewonderenswaardig. Facade, het derde en laatste nummer van deze ep, vat rustiger aan: met strijkers, toetsen en zelfs bagpipes. Het doet Keltisch en folky aan en zorgt dus ook alweer voor afwisseling. Let ook weer even op de magistrale zangpartijen. Het nummer blijft echt echter niet rustig maar bouwt op naar een Nightwish-achtige rocker. En dat is enkel als compliment bedoeld. Ik zou de band zeker niet als een derivaat van de Finnen beschouwen, maar muzikaal ligt de muziek alvast toch in dezelfde richting.

Ons landje heeft er dus opnieuw een getalenteerde band bij. Enig minpunt aan dit debuut is dat het maar dertien minuten duurt. Als teaser kan dit plaatje alvast tellen. We kijken dan ook met veel verwachting uit naar die eerste full length. Bring it on!

Tracklist: