Voor smerige, ruige, gestoorde black metal moet je in Finland zijn! Horna, Satanic Warmaster, Behexen, Beherit en misschien wel de meest bekende, Impaled Nazarene komen allen uit het land van de duizend meren. Vanaf nu mag White Death gerust aan dat rijtje worden toegevoegd. Het duivelsgebroed brengt met het gelijknamig getitelde White Death zijn eerste full-length uit en we zullen het geweten hebben! Het album duurt slechts een goeie dertig minuten, maar in die korte tijdspanne laat het vijftal je alle hoeken van de kamer zien.

De jonge Finnen bedienen zich van een sound die zich ergens situeert tussen de eerste platen van Gorgoroth, ouwe Impaled Nazarene en een vleugje black ‘n’ roll van de latere Carpathian Forest albums, om het maar eventjes met de bekendere namen uit het genre te zeggen. White Death probeert hier desondanks een eigen draai aan te geven.

Born from the Unholy Fire zet direct de toon middels een onophoudelijke storm aan blastbeats met daarover een dikke laag snijdende gitaren. De song was ook al te vinden op de twee nummers tellende EP uit 2014. Ondanks de extreme benadering van het muzikale geweld is er echter nog opvallend veel melodie te horen. Eén en ander zorgt ervoor dat de venijnige black, hoe raar het ook mag klinken,  iets atmosferisch in zich heeft. De schreeuwpartijen van Vritrahn zijn een ‘love it or hate it’ kwestie. Het heerschap maakt gebruik van een erg hoog en schel geschreeuw en legt er weinig variatie in. Vergelijk het met de ‘zang’ van Kraath van het Zweedse Setherial. Voor de één zal het een afknapper zijn, voor de ander een zegen. Aanvankelijk is het even wennen maar uiteindelijk past het wel bij het erg kwaadaardige karakter van de muziek.

Immortal Hunter of the Moon gaat met dezelfde razende snelheid van start maar weet ergens halverwege wel te verrassen met een episch aandoend mid tempo stuk. Het zorgt in al zijn lelijkheid voor een mooie afwisseling. Kaste gaat op hetzelfde elan verder maar hier krijgen we halverwege een hakkend stuk waarop het zowaar ‘lekker’ headbangen is. Met Goat Emperor zitten we al in de helft. Het is een naar White Death normen vrij trage song met enkele sfeer verhogende bombastische tomslagen. We herkennen er wat oude Burzum in.

Warpath roept met zijn melodieuze, snelle leadgitaren een Dark Funeral sfeertje op en is met zijn net geen drie minuten speelduur tevens ook het kortste nummer van de plaat. Warpath wordt gevolgd door de langste en beste song van het album, het veelzeggende Cunt. We horen hier erg veel afwisseling in tempo en sfeer. Zelfs zanger Vritrahn probeert hier variatie in zijn vocalen te steken. Erg sterk!

Commandant was al te horen op de split met Forlor die eind vorig jaar werd uitgebracht. Halverwege passeert er een bombastisch stuk waar we zelfs wat keyboards menen te ontwaren. Het zorgt voor kippenvel en mag zich na Cunt tot het beste van de plaat rekenen. Er wordt afgesloten met White Death’s Power. De song vat akoestisch aan om dan over te schakelen naar erg melodieuze leads en ontpopt zich als een ware hymne met een, weliswaar vals, gezongen stuk.

Als debuut mag White Death zeker gehoord worden. Toch hebben we de indruk dat er nog veel meer creativiteit in deze jonge geesten schuilt en wachten we dus nieuwsgierig af wat ze voor de toekomst nog in petto hebben. Er is namelijk nog zeker ruimte genoeg om het geheel naar een hoger niveau te tillen! Maar dat kan alleen maar positief zijn…