Vermits onze kennis van de Scandinavische talen wel eens te wensen overlaat, dachten we hier even Noorse black metal voor de kiezen te krijgen. De teksten blijken echter in het Zweeds geschreven te zijn. Murg komt dus uit Zweden, al zou je dat afgaande op de muziek niet direct zeggen. Murg bestaat uit twee illustere figuren die enkel hun schaduw prijsgeven. Qua achtergrondinformatie moeten we het daar mee doen. Het lijkt tegenwoordig in de mode om zich niet meer kenbaar te maken. Voelen ze zich zelf te belangrijk of is het eerder het tegenovergestelde, dat ze net niet te veel in de kijker willen lopen? Wie zal het zeggen. Feit is, bij liveshows moet het nogal ongemakkelijk zijn, je zo de hele tijd moeten afschermen van de buitenwereld. Wat er ook moge van zijn, Murg laat de muziek het woord doen en uiteindelijk is dat het enige dat telt!

Met het in 2015 verschenen debuut Varg & Björn wisten de twee onbekenden meteen indruk te maken in de florerende blackmetalscene. De laatste jaren is er weer een stortvloed aan releases in het genre, en het wordt dan ook steeds moeilijker om je hoofd boven het maaiveld uit te steken. Murg wist op te vallen door kwaliteit te bieden en een brug te slaan tussen de ‘old school’ black metal van de jaren 90 en hetgeen men tegenwoordig onder de, trouwens afgrijselijke noemer ‘post black metal’ schaart. We zijn misschien ouderwets, maar bij ons wordt de post nog steeds door de ‘facteur’ rondgedragen en heeft dat niets met muziek te maken.

Daar waar het debuut zich toch vooral bediende van overwegend snelle, op Marduk leest geschoeide black metal met vrij veel melodie in het riffwerk en nu en dan een trager episch stuk, zoekt Gutadall het toch eerder in de tragere, atmosferische regionen. De vergelijking met Marduk gaat dus niet langer op. Murg vertoont meer een eigen gezicht en laat zich moeilijker vergelijken met andere, meer gerenommeerde bands. We hebben er dan ook ontelbare keren moeten naar luisteren om er een deftige bespreking uit te pleuren. Varg & Björn bleef van bij de eerste luisterbeurt plakken. Voor Gutadall moet je toch eventjes gaan zitten.

De plaat opent met het titelnummer. Het is eerder een ietwat uit de hand gelopen intro dan dat het een echte song is. We zijn namelijk al over de helft vooraleer het boeltje openbarst. Nauwelijks een minuut later is het alweer voorbij. Dan maar naar de tweede song Sorgeblot i Gangarna. Die schiet meteen uit de startblokken en bestaat uit een simpele, repetitieve riff. Buiten één tempowissel halverwege gebeurt er echter weinig. Volgende in het rijtje is Djupt ner, Där Frosten inte Biter. Na bijna twee minuten akoestisch getokkel wordt er overgeschakeld naar een slepend stuk dat naar het einde toe eventjes heviger wordt. Het is duidelijk de bedoeling om de luisteraar in een bepaalde sfeer te brengen. Probleem is echter dat ze daar slechts moeizaam in slagen. Den Siste i Brödraskapet gaat in hetzelfde tempo verder. Het akoestische stuk bevindt zich nu echter halverwege. Gelukkig geven ze naar het einde toe wat gas bij of we waren warempel ingedut. Daarmee zit het eerste deel van de plaat er al op en we zijn nauwelijks onder de indruk geraakt.

Het tweede deel start een stuk overtuigender met Mästarens Resa i Mörkret. De song kon zo op het sterke debuut gestaan hebben met zijn overwegend snelle karakter en aantrekkelijke melodieën. Met Vargens Ständiga Vakan doen ze er nog een schep bovenop. Onder het motto beter laat dan nooit zitten ze eindelijk op de juiste koers! Dit is Murg zoals we ze graag horen: machtige voortdenderende melodieuze riffs en die felle, ijzige vocalen er overheen. En zelfs in Midnattsmässan gaan ze op dit elan verder! Murg is duidelijk op zijn best als ze het experiment laten varen en gewoon voluit gas geven. De sfeer moet vanuit het riffwerk komen, dat is duidelijk!

De halfslachtige plaat wordt afgesloten met dezelfde melodielijn waarmee geopend werd, maar dan wel met distortion op de gitaar. Törstens Kval is voor de rest van hetzelfde hoge niveau als de drie voorgaande nummers en door zijn herkenbaarheid misschien wel een klassieker in wording. Mocht de hele plaat geklonken hebben als het tweede deel, we konden bijna van een meesterwerk spreken. Misschien hebben de Zweden hun debuut te snel van een opvolger willen voorzien en wilden ze zich te veel bewijzen? Feit is dat het een gemiste kans is en je in het huidige muziektijdperk niet veel kansen krijgt. Driemaal is echter scheepsrecht, dus hopen we dat ze met hun derde album de weg naar de top van de blackmetalscene openleggen.