Op 28 januari streek Devin Townsend neer in Antwerpen voor het openingsoptreden van zijn nieuwste tour. Werd eerst nog aangekondigd dat dit optreden in de kleinere Trix Club zou plaatsvinden, dan werd dit wegens succes al snel verplaatst naar de grotere zaal. En dat ook die helemaal uitverkocht was, bleek al meteen toen wij het optreden van Leprous wilden betreden toen dit reeds enkele minuten bezig was.

Het was drummen, daar achteraan, en balanceren op een kleine oppervlakte om niet terug de zaal uit te vallen. Toch loonde het de moeite om daar even te blijven hangen. Ook al kenden wij deze voormalige begeleidingsband van Ihsahn amper, al snel viel vooral de geweldig massieve stem van de zanger op, die boven alles uitsteeg. Intens, zuiver en krachtig, de hele zaal vullend, terwijl het publiek aan zijn lippen hing. Zoals het een goeie progressive metalband betaamt, waren er ook heel wat atmosferische, opbouwende stukken. En je zou vermoeden dat als je dan helemaal achteraan staat, er rond je alleen maar  ongeïnteresseerde babbelaars staan,  maar niets van dat alles: hoogstens een zacht gefluister, en heel veel mensen die in stilte genoten. Hier waren duidelijk enkele klasse-muzikanten aan het werk. Voor ons was Leprous dus een aangename verrassing, maar dat hoef ik wellicht elke rabiate prog-fan niet uit te leggen.

Leprous

Daarna was de beurt aan de muzikale duizendpoot, Hevy Devy Hemzelve. Hoewel we ook hier een kleine bekentenis moeten doen: echte kenners zijn we allesbehalve, en onze aanwezigheid deze avond was eerder te danken aan de indruk die Devin Townsend twee jaar geleden maakte in diezelfde Trix, toen nog samen met Fear Factory. Sindsdien weten we dat je niet per se een kenner moet zijn om van zijn optreden te genieten, en dat is maar goed ook, want de discografie van deze Canadees is wat je noemt ‘indrukwekkend’. Wij besloten twee jaar geleden gewoon in te pikken bij het nieuwe materiaal dat verscheen, en kennen zo vooral de recente albums.

Van Devin Townsend verwacht je nogal wat zotternij, maar zonder veel omhaal werd er geopend met Rejoice. Even later werd het materiaal van het pas verschenen Transcendence bovengehaald: met Stormbending en Failure werd een zweverige atmosfeer gecreëerd, terwijl Hevy Devy zijn hoogste noten mocht bovenhalen. Wat ons in het begin van dit optreden echter vooral opviel, was de toch wel minimale interactie met het publiek, zeker in vergelijking met twee jaar geleden. En het moet zijn dat hij dit zelf besefte, want ineens kregen we een inkijk in het hoofd van de frontman: al spelend met het publiek en wisselend van stem, begon hij uit te leggen dat het begin van zo’n tour toch wat bevreemdend is. Het ene moment zit je rustig een nestkastje te bouwen, een paar uur later sta je met een jetlag enkele honderden mensen te entertainen. En een rol te spelen, waarbij je dan weer een speciale stem gebruikt. Maar hoe meer Townsend praatte, hoe sneller hij die rol blijkbaar terug oppikte, en het publiek uit zijn hand liet eten. Of hoe anders verklaar je een overdonderend applaus bij meldingen als ‘Ik at vandaag een slaatje’.

Eenmaal Hevy Devy zijn rol eindelijk helemaal te pakken had, was er geen houden meer aan, waarbij de ene kwinkslag na de andere volgde. Ook muzikaal kregen we zijn vele gezichten te zien. Behalve de primeur van de eerste live uitvoering ooit van Suicide, kregen we ook nog een ingetogen en etherisch Where We Belong,  botsten we op een geluidsmuur van Planet of the Apes, en af en toe volgde ook nog een uitstapje naar het vreemde Ziltoid-universum, waarbij de nummers wel eens rekbaar leken en de verveling op een zeldzaam moment toch enigszins begon toe te slaan. Al viel er wel genoeg rond te kijken: aangezien er nogal wat Ziltoid-handpoppen te koop waren, (die overigens – voor de ouderen onder ons – verdacht veel leken op ‘Het Liegebeest’) zag je die ook lustig mee headbangen boven het publiek uit. Dit optreden had nogal wat vreemde ingrediënten, en het publiek deed lustig mee.

Maar niets, werkelijk niets, sloeg de vreemde ‘encore’ die nog volgde. Nadat Hevy Devy even schertsend speelde met het concept ‘bisnummers’ en de verwachtingen van het publiek, nam hij een akoestische gitaar ter hand. “Niets zo bedreigend voor een metalfan als een man met een akoestische gitaar,” dreigde hij, om prompt zijn gelijk te bewijzen. Hij nodigde iedereen uit om mee te zingen met Ih-Ah! – al bleef dat zingen toch vooral beperkt tot de twee klanken die in de titel staan en bij wijze van refrein gebruikt worden. Iemand uit het publiek slingerde hem ‘Milo!’ naar het hoofd, wat hij in dank aanvaardde en er meteen nog een schepje bovenop deed in klefheid. Wij keken ernaar als een konijn dat verblind wordt door de koplampen van een auto: je hoopt dat als je maar stil genoeg blijft zitten, het snel voorbij is. Gelukkig volgde Higher nog als waardige afsluiter, waarbij nog eens het hele kunnen van de band geëtaleerd werd.

Devin Townsend vertoonde deze avond vele gezichten: het was op zich al boeiend om te zien hoe hij zelf op zoek moest naar de rol die hij speelt, en daarnaast bespeelt hij vele registers, zowel muzikaal als theatraal. Toegegeven, wij vinden niet elk gezicht even interessant, maar dat doet niets af aan de klasse van deze muzikant, die een hoogst unieke show verzorgt. Dit valt immers met weinig te vergelijken. De reactie van de zaal was dan ook – terecht – overdonderend.

Setlist Devin Townsend