Bjorn Wielockx

De Franse punkband Union Jack is al een tijdje bezig om zijn muziek aan de man te brengen, meer bepaald vanaf 1997. Toch zijn deze punkers, uit een buurland, geen bekende in ons Belgenlandje. In eigen land staat Union Jack garant voor een stevig feestje. Met Supersonic brengt Union Jack de opvolger voor het in 2009 verschenen Tales Of Urban Freedom. In tussentijd heeft Union Jack nog wel enkele ep’s en dergelijke uitgebracht waarop de band een nieuwe commerciëlere weg leek in te slaan.

Een pad dat ook bewandeld wordt op hun nieuwste telg Supersonic. Screams zijn een uitzondering geworden, in plaats hiervan krijgen we een duidelijke vocal. Eentje die mij bijzonder hard doet denken aan die van Justin Sane van Anti-Flag. De band heeft ingeboet qua eigenheid om een groter publiek aan te spreken. Het moet hiermee wel opletten dat het de fans van het eerste uur niet in de steek laat.

Te vaak kiest Union Jack om een druiligere sfeer op te wekken. De agressie die de band ooit zo kenmerkte is meer naar de achtergrond verdwenen. Op deze Supersonic mocht het rock ‘n’ roll gehalte duidelijk meer aanwezig zijn. De explosies van het punk/hardcoregenre zorgen ervoor dat het geheel soms wat pittiger wordt.

Doordat Union Jack wat meer rock ‘n’ roll in hun muziek gebruikt, verhoogt het hier het dansbaarheidsniveau mee. Iets wat de live ervaring alleen maar ten goede zal komen. Toch klinkt het me allemaal wat te bekend. Union Jack heeft te weinig eigenheid om zich te kunnen onderscheiden. Buiten enkele uitzonderingen weet geen enkel nummer mijn aandacht te behouden.

Tracklist: