Jurgen Callens

Social Stain is een Fins kwartet dat op 13 januari via het eigen label deze zelfgetitelde plaat uitbracht. De muzikanten onderling hebben hun sporen al ruimschoots verdiend met andere bands en hebben er samen honderden gigs opzitten. Nu werd echter een nieuwe band op poten gezet waarin de leden hun voorliefde ten toon spreiden voor de heavy rock uit de jaren negentig. Wij onderwierpen de twaalf nummers aan de test en stelden vast dat er in Finland nog steeds een vette pot gerockt kan worden.

Omdat het in het Hoge Noorden nogal eens koud durft te zijn, heb je van die gozers die dan maar keihard op hun instrumenten beginnen te rammen om het wat warmer te krijgen. Een juiste instelling, vinden wij. Als je daar dan nog eens een flinke scheut attitude over kiepert, ben je in onze ogen helemaal goed bezig. Wat we op Social Stain te horen krijgen is een ferme pot heavy rock, slash hard rock, slash metal met flink wat Amerikaanse invloeden. Zelf haalt de band invloeden van bands Therapy?, Alice in Chains en Metallica aan. Als je goed luistert hoor je die misschien wel, maar ze liggen er ook niet vingerdik bovenop. Wel kan de band een aardige song pennen, die vaak swingt als een tiet en rockt als een sapcentrifuge. Zanger Teemu Kokkonen heeft een rauwe, krachtige stem die bij momenten wat weg heeft van Ricky Warwick toen die nog bij The Almighty zat. Muzikaal doet het me er ook soms wat aan denken. Ik mag dan ook graag zitten meeloeien met songs als Possessed bijvoorbeeld, die net als de andere liedjes op dit album een ferme drive hebben. Gas terugnemen kan ook, zoals op At Peace, dat als ballad begint maar uitmondt in een powerstukje. Hierop komen echter ook de beperkingen van de vocalist naar boven. Laat die jongen dus gewoon maar voluit verder blaffen in de stevigere songs. Wat ook sterk is op het album, zijn de solo’s. Die passen steeds mooi binnen het geheel en voegen er iets extra aan toe. Twaalf songs is echter misschien wat lang om de hele rit uit te zitten en misschien mocht het hier en daar ook nog wat melodieuzer om de songs onderling nog wat meer onderscheid te bezorgen, maar over het algemeen is dit best een genietbaar luisterstuk geworden.

Fans van heavy rock met kloten die gerelateerd is met de jaren negentig kunnen hier zeker eens naar gaan luisteren. Het is alleszins een plaatje om je in de juiste mood te krijgen om de zaterdag op stap te gaan.

Tracklist: