Vrijdag 20 januari 2017 – Biebob – Vosselaar

Het is koud, veel te koud eigenlijk om anderhalf uur op straat te staan in de bijtende koude wind, tegen de voordeur van de zaal aanleunend om als één van de eerste bezoekers binnen te geraken en zodoende een optimale plaats te verzekeren om actiefoto’s te maken van de show van vanavond, Carach Angren & Fleshgod Apocalypse.

Een week na het voortreffelijke optreden van Insomnium sta ik opnieuw voor de deur van de Biebob in Vosselaar voor een death metal optreden. Vandaag krijgt de zaal het bezoek van een headliner die helemaal uit de andere kant van Europa komt, meer bepaald uit het Italiaanse Perugia waar het op dit moment wellicht een stuk warmer is.

Bij het binnenkomen van de zaal merk ik twee sierlijke backdrops op het podium met daarop een afdruk van een alfa en een omega, niet meteen het typische decor voor een black metal band.

Even later blijkt dat niet enkel Carach Angren het voorprogramma voor Fleshgod Apocalypse verzorgt, er staat nog een tweede Italiaanse band op de bill van vanavond, Nightland uit Pesaro aan de Adriatische kust.

Tien minuten nadat de deuren openzwaaiden staat de mij onbekende band al op het podium, getooid in zwarte outfits waar nogal wat leer en namaak leer aan te pas komen.

Wat ze muzikaal brengen is analoog met de muziek van de headliner, theatrale symfonische death metal maar dan wel op een kleiner stuk van het podium en met net iets meer nadruk op het death metal gebeuren en iets minder oog voor symfonie.

Ludovico Cioffi (Nightland)

Met een net heruitgebrachte cd uit 2015 onder de arm die onder handen genomen werd door Simone Mularoni, de Italiaanse Jens Bogren, verzorgt het Italiaanse gezelschap een vlekkeloze doch korte prestatie (30’) met getormenteerde satanische vibes die best deftig klinken. Aangezien ze als eerste voorprogramma niet over alle middelen beschikken zoals bij de opname van hun plaat wordt nogal wat gebruik gemaakt van opnames op band die echter niet storend werken. Op het einde van de set krijgen we een primeur, de band brengt een nagelnieuw nummer, een song die nog uitgebracht moet worden en blijkbaar nog geen naam heeft, voor de rest kwamen alle nummers uit Obsession, hun eerste full cd.

Nightland was een meer dan bevredigende opener van deze koude theatrale avond met een zanger/gitarist, Ludovico Cioffi, die er vanaf de eerste seconde de pees op legde.

Dennis “Seregor” Droomers (Carach Angren)

De nabijheid van Nederland en het feit dat de Nederlandse band Carach Angren opwarmt voor Fleshgod Apocalypse zorgt ervoor dat er behoorlijk wat Nederlandse muziekliefhebbers de verplaatsing naar Vosselaar gemaakt hebben.

De tweede act van vanavond komt ons uit het nabije Nederlandse Limburg, meer bepaald Landgraaf, een stad die voornamelijk bekend staat als de plaats van het jaarlijks terugkerende Pinkpop festival. De band doet echter helemaal niet denken aan het festival, eerder aan het grauwe mijnbouw verleden van de gemeente. Het Nederlandse black metal trio aangevuld met Jack Owen op gitaar, bekend van onder andere Cannibal Corpse en Deicide, betreedt het podium getooid in lange jassen en opgesmukt met witte en zwarte bodypaint met op de achtergrond orkestrale klassieke muziek, de intro van hun laatste album, This Is No Fairytale. Het eerste nummer van hun laatste werk volgt meteen, zijnde There’s No Place Like Home waarbij Clemens “Ardek” Wijers zijn keyboards met beweegbaar toetsenbord versierd met een doodshoofd grondig laat bewegen, bijna gesynchroniseerd met de bijna psychotische bewegingen van zanger Dennis “Seregor” Droomers. Een start die kan tellen.

Clemens “Ardek” Wijers (Carach Angren)

Carach Angren kwam eind 2016 nog in het nationale Nederlandse nieuws nadat de politieke partij ChristenUnie vond dat als satanische band Carach Angren niets te zoeken had op het kerstfeest georganiseerd door het Amstelveens poppodium P60 en eiste dan ook een afgelasting van het optreden op kerstavond. De uitspraken van de christelijke politieke partij zorgden voor een boost in de verkoop van tickets voor het evenement.

Het Biebob publiek heeft echter geen enkel probleem met de stevige satanische black metal van Carach Angren die na het nummer uit hun laatste worp teruggrijpen naar songs uit hun drie voorgaande werken. Bitte Tötet Mich wordt gebracht door Dennis Droomers getooid met een half doodshoofd bedekt met een koningskroon.

Dennis “Seregor” Droomers (Carach Angren)

Naarmate de set vordert wordt er meer en meer aan crowdsurfen gedaan, een aantal jongelingen wagen zichzelf aan stagediven wat niet meteen naar de zin is van frontman Seregor, maar wat wil je als je het publiek uitnodigt tot een wall of death. Wanneer de zoveelste stagediver op het podium staat geeft Seregor zonder te verpinken een jongeling die zich net klaarmaakte om het publiek in te duiken een stevige zet en zodoende fors tegen een frêle meisje die naast me stond belandt. Beiden verdwijnen meteen nogal dizzy, jammer voor het meisje die er duidelijk zin in had en helemaal niets te maken had met de stagediver. Als niet meteen black metal fan kon ik best genieten van de show én de muziek die de noorderburen brachten, tot het ongevalletje voorkwam.

Na 45’ sluit Carach Angren haar set af met Bloodstains on The Captain’s Log uit hun tweede album uit 2010. Het publiek is ondertussen heel goed opgewarmd om Fleshgod Apocalypse te ontvangen.

Tommasso Riccardi (Fleshgod Apocalypse)

Om 21:30 uur is het Fleshgod Apocalypse time. Het podium is inmiddels aangekleed met wat meubilair, vlaggen en vergulde houten kandelaars die fungeren als microfoon statieven.

Uitgedost in victoriaanse kostuums komen de zes bandleden het podium opgewandeld om er meteen in te vliegen met In Aeternum en aansluitend Healing Through War, twee symfonische death metal nummers uit hun bijna een jaar geleden uitgebrachte King, hun vierde album in negen jaar tijd.

Het laatste nummer is enorm geïnspireerd door Julius Caesar’s “Commentarii de bello Gallico”. Frontman Tommaso Riccardi klinkt overweldigend en leidt zijn troepen gelijk een Romeinse keizer. De technische geluiden die uit de schitterende gitaren vloeien zijn ronduit fantastisch, gitaren die gebouwd zijn door hun stadsgenoot luthier Matteo Rufini. En laat ons zeker drummer Francesco Paoli niet vergeten, die tot 2009 zelf gitarist was binnen de band en vandaag zijn drumvellen er flink van langs geeft.

Af en toe wisselen gitarist Cristiano Trionfera en bassist Paolo Rossi van plaats op het kleine podium, laatstgenoemde is echt wel een imposante uit marmer gebeitelde verschijning met een karakterkop om u tegen te zeggen.

Paolo Rossi (Fleshgod Apocalypse)

Bij momenten krijgen operazangeres Veronica Bordacchini en pianist Francesco Ferrini wat meer prominente rollen toegediend op het podium, momenten die echter van korte duur zijn.

Tussen nummers uit King worden oudere songs gespeeld zoals Pathfinder uit de vorige plaat waarin Veronica Bordacchini eventjes naar voor treedt of The Violation waarbij de volslanke sopraan voorleest uit een boekje om het stevige nummer in te leiden. Na The Violation volgt een eerste denderend applaus van de goed gevulde zaal.

Veronica Bordacchini (Fleshgod Apocalypse)

The Fool is de eerste single van conceptalbum King en wordt ingeleid door pianist Francesco Ferrini waarna frontman Riccardi tevoorschijn komt met in de handen een masker en het nummer brengt over een twijfelende man.

Tommasso Riccardi (Fleshgod Apocalypse)

Na The Fool volgen nog twee nummers, The Egoism uit Agony en Syphilis.  Tot slot krijgen we nog twee bisnummers, In Honour of Reason en The Forsaken. Op de tonen van Verdi’s Dies Irae nemen de bandleden afscheid van het podium en verdwijnen in de duisternis.

Cristiano Trionfera (Fleshgod Apocalypse)

De eerste twee bands zag ik vandaag voor het eerst, het was een aangename kennismaking moet ik zeggen, vooral van onze noorderburen wil ik meer zien behalve dan de onzachte duw aan de stagediver.

Fleshgod Apocalypse mocht ik vorig jaar tweemaal aanschouwen maar niet als headliner, hun stevige theatrale set zou op een groot podium wellicht helemaal tot zijn recht komen, ik twijfel er niet aan dat we ze komende zomer terug zullen zien op uiteenlopende festivals, die zijn het zeker waard.