In Nederland weten ze blijkbaar ook hoe ze melodische black metal moeten maken. Het uit Tilburg afkomstige Misanthropia, dat tot op heden onbekend was voor mij, bracht op 6 januari zijn derde langspeelplaat uit, getiteld Omerta. Toen ik de beschrijving las aarzelde ik geen moment om deze muziek door mijn speakers te laten knallen. Zoals de cover al doet vermoeden, gaat dit album over de maffia in al zijn facetten. En wie denkt dat zoiets not done is voor black metal leest best even verder. Want dit album maakt al meteen kans op een plaats in de top tien van menig jaarlijstje.

Het was misschien nog maar het begin van het jaar, de periode wanneer de kerstbomen verbrand werden en de kinderen per drie aan de deuren driekoningen gingen zingen. Maar wat de Nederlanders hier presteren, tart alle muzikale verbeelding. We beginnen met Morte dei capi en meteen zitten we al in de thematiek van de maffia. Een typisch jazztoontje dat wel eens gedraaid wordt bij een bijeenkomst. Daarna vuurt de band meer dan veertig minuten blastbeats, melodieuze en tegelijkertijd verschroeiende riffs en demonisch gezang op ons af. Het lijkt bij momenten wel alsof Dani Filth achter de microfoon staat, alleen heeft zanger Bram Koller niet de neiging om te gaan krijsen. Titeltrack Omerta is dus al meteen het eerste muzikale hoogstandje en er is nog meer.

Tijdens Rattling Guns and a Barking Shepherd – ook al zo een typische maffiagetinte titel – doet Misanthropia het wat rustiger aan. Het tempo zakt een beetje, de riffs worden zwaarder en er valt meer melodie te bespeuren. Normaal gesproken zou je dan even op adem kunnen komen, dit is echter niet het geval daar de band met Torture meteen weer vlijmscherp inhakt op ons gehoor. Vele nekken zullen overbelast worden en vele stemmen zullen verdwijnen voor enkele dagen, zeker als je volledig opgaat in deze muziek. De kwaliteit is echt van uitzonderlijk niveau, de kwantiteit evenzeer.

Wat ben ik blij dat ik kennis heb mogen maken met Misanthropia. Hun derde langspeler Omerta overtreft al mijn verwachtingen en doet zeker en vast smaken naar meer. Voor fans van Cradle of Filth en Dimmu Borgir is deze topschijf sowieso verplichte aanschaf. Allen naar de platenboer dus!