Jurgen Callens

Toen ik deze promo van As Lions in mijn digitale brievenbus kreeg, wist ik bij God niet met wat ik te maken had. De naam kende ik niet, de muziek dus evenmin. Na even wat leeswerk vooraf, leerde ik dat dit om de nieuwe band gaat van het merendeel van wat overbleef van het Britse Rise To Remain. Zanger van die band was ene Austin Dickinson (inderdaad, de zoon van) en die is nu ook de frontman van deze nieuwe band. Muzikaal heeft het niets meer met het verleden en de metalcore te maken. Nee, op deze plaat – de opvolger van het in 2016 verschenen ep’tje Aftermath – klinkt dit als een totaal nieuwe band. Selfish Age kwam op 20 januari uit via Better Noise Records en is de eerste full length van het Britse vijftal.

Austin Dickinson, de arme stakker zal wel tot in den treure en tot het einde van zijn dagen vergeleken worden met zijn legendarische vader Bruce. En hoewel de jongeling een compleet andere muzikale snaar aanslaat als het Britse instituut, zal het toch steeds moeilijk zijn om onder dat juk uit te raken. Met Rise To Remain is het dus niet gelukt. Op een andere manier dan maar? Met een nieuwe muzikale richting? Want dat is het toch wel: wie Aftermath al kende, wist al dat het hierop veel meer mainstream klinkt. As Lions speelt een vorm van moderne hardpop-rock. Met brede refreinen, veel (geveinsde?) emotie, keyboards, poppy tunes en radiovriendelijke tunes. De produktie van het album was is handen van David Bendeth (Paramore, Bring Me The Horizon) en Kane Churko (Five Finger Death Punch, Disturbed) en de namen tussen haakjes dienden hier en daar ergens wel tot inspiratie voor de muziek van de Britten ook. Op Selfish Age staan elf songs. Vreemd is wel dat de hele Aftermath ep er ook weer op staat, zodat we enkel een stuk of vijf nieuwe nummers te horen krijgen. Maar deze vallen wel mee: harde moderne rock, met melodische zang. Het album speelt in op de emoties van de luisteraar en probeert een sonische expressie op te roepen. Dat lukt echter maar met mondjesmaat. Ten eerste: het album is wel heel erg geoverproduceerd, waardoor alles heel glad is gaan klinken. De band lijkt hard zijn best gedaan te hebben om elf hitsingles te willen schrijven en heeft daarmee op veilig willen spelen. Er wordt gemikt op veel radio airplay, wat in de States hoogstwaarschijnlijk ook wel zal gaan lukken, maar wij vinden dat die nodige extra punch toch ontbreekt. Het lijkt overal een ‘net niet’. Songs als de titeltrack of The Suffering of de single Bury My Dead mogen dan wel goed in het gehoor liggen, wij vinden dat het meer mocht geknald hebben. Slechts één enkele song klokt af boven de vier minuten, wat ook aantoont dat de band wil inzetten met verschillende songs. Maar de vele effecten, de overvloedige keyboards, de te brede en repetitieve refreinen en de te mainstreame produktie halen de gein er voor ons toch uit. Wel dient gezegd dat de zang dik ok is en dat de songs wel blijk geven van potentieel. Alleen mocht het wat meer als een song als Deathless geklonken hebben: één van de heavier anthems. Al heeft een light track als World on Fire (met piano) ook wel zijn charme. Muzikaal is er eigenlijk weinig op aan te merken, buiten het feit dat het te vlakjes en te veilig is om memorabel te gaan klinken.

Wij twijfelen er niet aan dat het jonge volkje dit wel zal lusten, en dat de band hier wel mee gaat scoren. De band speelde al in grote arena’s met 5FDP en Shinedown in Amerika. En het publiek van die bands zal zeker ook kunnen leven met As Lions. Als op een volgende plaat de potentiële hits ook échte hits gaan worden, komt het allemaal wel goed.

Tracklist: