The Dillinger Escape Plan / 013, Tilburg / 27-01-2017

Yngwie Vanhoucke

Dik een uur voor de deuren open gaan sta ik aan de deur van de 013 in het Nederlandse Tilburg. Meestal staan er dan al wat mensen, maar tot mijn grote verbazing ben ik de eerste aanwezige, zeker als de kleine zaal uitverkocht is zoals vandaag.

Drie kwartier gaan voorbij en ik heb toch al het gezelschap gekregen van twee medemensen, ik begin me stilaan af te vragen of het concert niet gecanceld is…

Toen ik thuis vertrok was er geen enkele melding op de website van 013 van afgelasting of zo en ik besluit dan maar om een via het 3G netwerk na te gaan of er geen annulering gebeurd is om één of andere reden. Dankzij dat netwerk merk ik dat Bong-Ra het voorprogramma zal verzorgen, er is helemaal geen sprake van een afgelasting. Nog nooit van gehoord trouwens van Bong-Ra, die pas op het laatste nippertje als support act toegevoegd werd. Aanvankelijk was er sprake van Shining dat mijn een veel betere optie leek. Bij wat verder onderzoek merk ik dat het een dj is die al tien jaar actief is in de raggacore, een hyperactieve mix van uiteenlopende genres. Wel, dit lijkt me een zeer vreemde keuze als voorprogramma voor The Dillinger Escape Plan, niet meteen een band waar je een dj-set mee associeert. Nu pas besef ik waarom er hier zo weinig volk aanwezig is.

Iets na 19u gaan de deuren open, tijdens het laatste kwartier is er toch wat volk bijgekomen. Er staat nu een 15-tal mensen klaar om de zaal binnen te gaan.

De zaal is half gevuld wanneer Bong-Ra met zijn dj-set van wal steekt, op zijn tafel staan twee metalen doodshoofden en dat zal mijns inziens de enige link zijn met metal tijdens heel de set. Op de pagina van het event staat er te lezen dat de Utrechtste deejay met dreadlocks alle soorten muziek door elkaar kan mixen. De set begint met hardstyle muziek, ik hoop stilletjes dat er wat meer metal of ten minste rock in zijn mixes zal druipen maar dat blijft helaas helemaal uit.

Bong-Ra

We krijgen een uur lang raggacore te horen, niet meteen mijn ding moet ik zeggen. Hier en daar zijn er een paar mensen die staan rond te huppelen maar voor de rest zie ik rondom mij meer mensen die bezig zijn met hun smartphone dan er zijn die meeleven met de muziek van Jason Köhnen, de échte naam van Bong-Ra. Lang leve gratis Wi-Fi van de 013.

Bong-Ra

Om 21.30u komt Dillinger het podium opgelopen, de band vliegt er meteen in voor wat het afscheidsconcert is aan Nederland, op 3 maart volgt in de AB in Brussel het allerlaatste zaaloptreden in Europa.

Als eerste song krijgen we Limerent Death te horen, de openingstrack van hun laatste album, Dissociation, en ook de eerste single van de plaat. Meteen ontstaat er een circle pit. De toon van de avond is gezet, bijna anderhalf uur lang wordt gecrowdsurft en er wordt meer aan stage diving gedaan dan op eender welk hardcore optreden.

Kevin Antreassian – The Dillinger Escape Plan

Geen enkele van de bandleden weet stil te staan. Stichter Ben Weinman, lead gitarist en brein achter de band, springt van de ene flightcase naar de andere versterker, maakt nu en dan een uitschuiver maar blijft ongestoord doorspelen, laat zijn gitaar rond zijn lichaam slingeren of duikt het publiek in met zijn gitaar rond zijn nek, iedereen komt er gelukkig ongehavend uit. Naar het einde van de set toe staat Ben Weinman te soleren vanop het drumstel van Billy Rymer. De energie die de band uitstraalt kent geen limieten, weinig of zelden een band gezien met zoveel energie.

Ben Weinman – The Dillinger Escape Plan

Niet alleen de bandleden staan te springen, het publiek staat eveneens amper stil. Blauwe plekken verzekerd voor de komende week. We krijgen de ene stagediver na de andere. Verloren gsm, kapotte bril,… Er ligt van alles op het podium.

Liam Wilson – The Dillinger Escape Plan

Greg Puciato probeert het publiek te laten meezingen, waar hij aardig in slaagt, en moedigt nog meer mensen aan om te stagediven. Muzikaal is er niets op aan te merken, de band speelt vlekkeloos. Bassist Liam Wilson krijgt meermaals te kampen met vervelende technische problemen maar deze worden gelukkig telkens verholpen en zo gaat de set onverminderd verder tegen de vaart van een sneltrein.

Greg Puciato – The Dillinger Escape Plan

Na een set van vijftien stevige en technische nummers verlaat de band het podium. De eerste helft was full speed zonder ook maar één keer in de achteruitkijkspiegel te blikken, het tweede deel net iets minder snel met een aantal songs met meer zin voor melodie.

Het rondje bisnummers begint met Mouth Of Ghosts met Ben Weinman aan de keyboards, een nummer dat heel rustig begint. Het publiek blijft wild tekeergaan en weet van geen ophouden, net als de band trouwens. Tijdens het laatste nummer, 43% Burnt, sleurt Greg Puciato bijna alle stagemonitors weg om wie het wenst het podium op te laten klimmen. Zo eindigt de avond. Een vol podium en iedereen die tevreden is. Ik vind het zonde dat de band besloten heeft om er na 20 jaar een punt achter te zetten, er straalt nog zoveel energie uit deze schitterende band.

Ben Weinman – The Dillinger Escape Plan

Er zijn deze zomer nog enkele mogelijkheden om deze prachtige band op festivals live aan het werk te zien en daarna is het onherroepelijk gedaan met The Dillinger Escape Plan. Ik hoop nu al stilletjes op een reünie, maar ik vrees echter dat deze er nooit zal komen. Op 3 maart staan ze alvast in Brussel, laat dit niet aan je voorbijgaan.

Setlist