De Church of Ra zendt zijn zonen uit. Twee jaar geleden verscheen quasi uit het niets Wiegedoods De doden hebben het goed, een lekker schijfje vol rauwe black metal dat sindsdien bijna non-stop onze playlist bezette. Wij keken dan ook reikhalzend uit naar deze opvolger, die – soms moet je het niet al te moeilijk maken – De doden hebben het goed II gedoopt werd.

Zoals de titel al doet vermoeden, gaat Wiegedood hier verder op het ingeslagen pad. Zonder veel omhaal wordt dit album dan ook ingezet alsof het doodgewoon terug de draad oppikt waar die twee jaar geleden neergelegd werd. En eigenlijk is dat ook gewoon zo: zonder bassist, maar met twee gitaristen (Levy Synaeve, Amenra / Gilles Demolder, Oathbreaker) en een drummer (Wim Sreppoc, Oathbreaker) wordt er een muur opgetrokken waar ene Donald Trump jaloers zou op zijn, en daar bovenuit knijpt Levy zijn hese strot leeg. Bouwt Ontzieling nog heel even op met een melodie waarop je rustig kunt meedeinen, dan barst de hel al snel los. Gitaren gieren en krijsen, en de dreunende drum ontlokte een argeloze vriend wie ik een stukje van het album liet horen de verbouwereerde vraag hoeveel drummers er eigenlijk meespelen. O ja, dit is alles wat black metal moet zijn!

Dit album is met een goeie 33 minuten iets korter dan zijn voorganger, en enkel Cataract stijgt nog boven de tien minuten uit. Persoonlijk houden wij wel van die langere nummers, al was het maar omdat er even de tijd genomen wordt voor een atmosferisch interludium, of een melancholische passage, zoals in de eerste helft van Cataract: dit is black metal die niets te maken heeft met haat, ‘Krieg’ of de aanbidding van het Kwaad, (we zijn ondertussen 2017, moet je weten), maar alles met een weemoedige kijk op de wereld, geteisterd door ellende en lijden, waarin je alles nietig individu slechts de rusteloze speelbal van het onverschillige lot bent. Waarbij gelatenheid en berusting nastrevenswaardige idealen zijn. Waarbij je je overgeeft aan spleen, weltschmerz en melancholie. Al is deze toestand nooit stabiel, en verscheurt de pijn daarna dubbel zo hard – net als de tweede helft van dit nummer. Heerlijk, die eruptie van smart en lijden, geweldig hoe die gitaren het nummer in een stroomversnelling brengen, terwijl de meer naïeve luisteraar ondertussen het aantal drummers op vier schat…

Moet het nog gezegd? Dat album weet zonder twijfel zijn voorganger te evenaren. Ook afsluiter Smeekbede biedt een mix van alle voorgaande componenten, en sluit af met een langgerekte schreeuw die een laatste rilling over je ruggengraat jaagt. Enkel het titelnummer De doden hebben het goed II wist ons misschien niet helemaal te overtuigen, met een iets te vaak herhaalde riff, waarbij de sterkste troeven van Wiegedood – die mix van melancholie en agressie – achterwege blijven. Maar laat dit je er vooral niet van weerhouden om dit album blindelings aan te schaffen: het vorige album konden wij naarmate de tijd vorderde steeds beter waarderen, (we gaven toen een score van 9/10, en vonden dat achteraf bekeken eigenlijk nog erg onderschat) en we verwachten van deze opvolger niets anders. (Wat de score betreft: we proberen te leren uit onze fouten, al blijven we voorzichtig.) Ben je van plan om dit jaar maar één blackmetalalbum te beluisteren, laat het dan deze De doden hebben het goed II zijn.

Tracklist:

1. Ontzieling
2. Cataract
3. De doden hebben het goed II
4. Smeekbede

Lees ook ons verslag van de releaseshow op 4 februari in Kortrijk.