Wie onze review las over Wiegedoods nieuwste worp De doden hebben het goed II, begrijpt wellicht waarom wij heel erg graag op deze releaseshow aanwezig wilden zijn. Al snel bleek dat we lang niet de enigen waren: wie De Kreun betrad, wist meteen weer hoe sardientjes zich voelen. Dat Wiegedood toch een ander publiek aanspreekt dan je normaal aantreft op een blackmetaloptreden, bleek reeds uit de hoeveelheid getrimde baarden en korte kapsels, maar dat iemand op ons afstapt, en – ons lang haar in ogenschouw nemend – verbaasd opmerkt ‘dat er nog een  echte metaller aanwezig is’… nee, dat was nieuw, en wij kregen al visioenen van onszelf in een fles formol, met als onderschrift:

‘Metalfans: leefden van 1970 tot ca. 2017. Ongecontroleerde haargroei. Zoals de homo neanderthalensis verdrongen werd door de homo sapiens, moest ook deze soort de duimen leggen voor een modernere versie die iets rechter loopt, waarvan de oorzaak gezocht wordt in het veelvuldig gebruik van de bakfiets.’

Hoe dan ook, lieve mensen uit een subcultuur die zichzelf niet meer als een subcultuur wil zien en waarvoor ik dus geen etiket wil bovenhalen uit vrees jullie onvolprezen minachting en banbliksems op me te voelen nederdalen, (al zou dat betekenen dat jullie moeten erkennen je aangesproken te voelen, en zo dus toch een onderdeel van iets categoriseerbaars te vormen), hoe dan ook, zolang we kunnen samenkomen om van overheerlijke black metal als die van Wiegedood te genieten, is er wat ons betreft geen vuiltje aan de lucht. Blast beats blijven blast bleats!

Maar eerst kregen we als opwarmertje nog Treha Sektori, het soloproject van Dehn Sora. In tijden van weleer geen evidente muziek voor een fossiel als ondergetekende, maar sinds enkele jaren stellen wij ons graag open voor dit soort muzikale experimenten, niet in het minst onder invloed van de vele releases van het Consouling Sounds label. Dit overigens tot grote bekommernis van onze vrienden, die ook deze avond niet echt overtuigd waren. Toegegeven, het is allesbehalve vanzelfsprekend om je hieraan over te geven, op het eerste gehoor vraag je je toch altijd af waar de grenzen van de muziek liggen, en ook wij hadden deze avond een kwartiertje aanpassingstijd nodig. Langzaam drongen de bevreemdende soundscapes echter steeds dieper door, en gaven we ons met gesloten ogen over aan de duistere bastonen die de wereld lieten daveren. En dat is eigenlijk het enige wat je moet doen om hiervan te genieten: je openstellen, alles gewoon over je heen laten komen, en jezelf onderdompelen in een soort dromerige trance.

Daarna was het tijd voor Wiegedood, en ietwat samengeperst in het midden van de zaal lieten wij ook hier gewoon de muziek doordringen. Aangezien het een releaseshow betrof, verwachtten wij dat het nieuwe album volledig gespeeld zou worden, en er werd dan ook begonnen met de twee eerste nummers van het nieuwe album. Wat wij van die nummers vinden, leest u in onze album review, maar wij kunnen alvast kwijt dat dit ook live helemaal tot zijn recht kwam. Niet dat we iets anders verwacht hadden, op basis van eerdere optredens. Het nadeel van zo’n releaseshow een week voor het album verschijnt, is natuurlijk ook wel dat het publiek de nummers nog niet echt kent – al werden twee nummers (Ontzieling en Smeekbede) reeds op voorhand gelost. Daarom was het zeker geen slechte zet om hierna de eerste helft van het debuutalbum te spelen. Al bleef er op de achtergrond een enorm kabaal opstijgen vanuit de achterste rijen, waar blijkbaar heel wat mensen zich kostelijk vermaakten met een geanimeerd gesprek. Zucht. Op festivals verwachten we niets anders, maar wij hadden op beter gehoopt in deze intiemere setting.

Uiteindelijk volgde ook nog de laatste helft van het nieuwe album. Vonden wij het nummer De doden hebben het goed II misschien wat minder op album, live kreeg dit toch weer een geheel ander cachet omdat het hese gekrijs van Levy Seynaeve hier heel wat harder stond, en dit zeker in het begin van dit nummer een hemels unheimliche sfeer creëerde. Met Smeekbede werden de puntjes nog eens op de i gezet: kun je de Chinese muur van op de maan zien, dan kon je de geluidsmuur van Wiegedood zaterdagavond tot daar horen. Afgesloten werd er met een langgerekte wanhoopskreet die nog nagalmde toen Levy al lang de zaal uit was. Lang haar of een getrimde baard, wie maalt erom: deze avond hoorden wij alles wat we van goede black metal verwachten…

Setlist:

• Ontzieling
• Cataract
• Svanesang
• Kwaad bloed
• De doden hebben het goed II
• Smeekbede