Anomander

Dat er uit IJsland harde mannen komen dat wisten we inmiddels wel. Denk maar eens aan meneer Haðor Björnson, de angstaanjagende The Mountain uit Game of Thrones of hoe het nationale voetbalteam Europa op haar grondvesten deed schudden met hun heuse Viking hakas. Nee, met de IJslanders ga je niet lachen. Maar als je letterlijk van het land van ijs en sneeuw komt (Immigrant Song…), valt er ook weinig te giechelen. Dat laat Draugsól als geen ander horen op zijn langspeler getiteld Volaða Land.

Daar waar Led Zeppelin destijds zo onder de indruk was van het onherbergzame, ruwe landschap ontstaat steeds meer steengoede, ijzingwekkende black metal. Misðyrming en Svartidauði bewezen zichzelf al met zeer solide en vernieuwende albums en het zou me niets verbazen als Draugsól een dezer jaren ons ook komt wegblazen op Roadburn. Is Volaða Land dan een kloon? Een album dat waarop de landgenoten gekopieerd worden?

Nee. Draugsól tapt wel uit een soortgelijk vaatje uiteraard maar de inhoud van het vat is daadwerkelijk anders. Het geenszins een vergelijking als AC/DC en Airbourne, waarbij je, als je van hetzelfde eiland komt, ook identiek aan elkaar klinkt. Het is moeilijk je te onderscheiden natuurlijk als je om de hoek van je concurrentie woont in een stad van krap 130.000 man, waarvan slechts een fractie black metal luistert en speelt. Evengoed geeft Draugsól er een eigen draai aan. Waar de eerdergenoemde bands het vooral moeten hebben van dissonantie en het wat atmosferische insteek, draait het op dit album meer om een mooie mix van agressie en melodie die op deftige wijze met elkaar verweven worden, al klinkt het hier en daar wel erg zwaar.

Vooral het solo gitaarwerk hier en daar lift het geheel wat op. Het doet aan heel andere subgenres denken, maar het past goed in het geheel en biedt wat nodige verlichting in al het donkere geweld. Ik denk dat dit een signatuur voor de band kan worden in komende releases, iets waarin ze zich nog meer kunnen onderscheiden van niet alleen hun landgenoten, maar ook vele andere Europese bands.

Waar ik nog niet over uit ben is de vocalen. Hier en daar klinkt het nogal generiek, om dan weer nu juist iets te zwaar en diep te gaan tot Grift-achtige klaagkrijsen op Spáfarir Og Útisetur. Ik moet er niet zo over sikkepitten, want als we bij de laatste minuut van Vábðans Vals aangekomen zijn, word ik letterlijk en figuurlijk uit mijn stoel geblazen door het niet te stuiten geweld van deze plaat.

Ook het thema van de lyriek van deze plaat spreekt me zeer zeker aan. Een verkenning van existentiële crisis ligt ten grondslag aan deze zoektocht naar betekenis of nu juist nutteloosheid van het leven en de rol van het individu in een kille, afstandelijke wereld. Zo mag ik het graag zien, een wat intellectuelere insteek in plaats van bier- en tietengebral.

Al met al is dit natuurlijk een dijk van een debuutplaat, misschien zelfs wel een voor de lijstjes; al zijn die nog lang weg, ik noteer hem toch vast als kanshebber voor debuut van het jaar 2017. Ik ben alvast benieuwd naar hoe deze band zich verder gaat ontwikkelen en onderscheiden in ieder geval. One to watch!

Tracklist