Jurgen Callens

Het Duitse Vendetta is een thrashband met een langlopende geschiedenis. De groep werd opgericht in 1984 en bracht in de late jaren tachtig een tweetal albums uit om er dan in 1990 voor tien jaar de brui aan te geven. Sinds de reunie in 2000 is dit het derde album, het vijfde in totaal, en kreeg (hoe toepasselijk) de titel The 5th mee. Net zoals de vorige plaat Feed The Extermination komt die ook weer via het Massacre-label uit. De releasedatum ervan is 24 februari.

Vendetta zal bij de oudere thrashers onder ons zeker wel een belletje doen rinkelen. In 1987 kwamen ze met het debuut Go and Live … Stay and Die. Een jaar later was de opvolger Brain Damage al een feit. Ik weet nog dat ik destijds als jong broekje hun songs meermaals op het heavymetalradioprogramma van de lokale zender hoorde passeren. Toen klonk het allemaal redelijk gevaarlijk, omdat we in die tijd nog niet zoveel gewoon waren. De jaren negentig waren een dooddoener voor veel bands, en ook Vendetta gooide er toen het bijltje bij neer. Platenmaatschappijen hadden namelijk nieuwe en interessantere speledingetjes gevonden en dus werden bands massaal gedumpt. Maar vaak kruipt het bloed waar het niet laten kan, en volgt er een comeback. Ik moet zeggen dat ik de band sinds die terugkeer eigenlijk niet meer gevolgd heb en de vorige twee releases niet kende. Dit album zou een terugkeer naar de roots moeten zijn en harder en heavier dan het voorgaande Feed The Extermination. Ook zou er meer nadruk gelegd zijn op progressiever klinkende riffs en er meer aandacht besteed zijn aan de gitaarsolo’s. Dat laatste kunnen we dus wel beamen, want de solo’s klinken inderdaad wel goed uitgewerkt en melodieus. Of het effectief een terugkeer naar de echte thrashroots durven we te betwijfelen. De thrash metal die we te horen krijgen lijkt ons nog steeds een kruising tussen de Bay Area thrash en hetgeen we kennen van de Duitse Teutoonse Grote Vier, maar mist bij momenten toch de nodige agressie en peper in de reet. Op de snelle songs als Let ‘er Rip valt het allemaal nog wel mee, maar op de meer catchy songs als The Prophecy of de hymnes als Religion is a Killer had het allemaal toch best wel wat pittiger gemogen. Vaak klinkt het te clichématig en soms zelfs inspiratieloos. En ik denk ook niet dat er veel thrashers op een zoetgevooisde ballad als Nevermind zitten te wachten. Tekstueel wordt er nog steeds uit het socio-culturele vaatje getapt, maar komen de zeven capitale zonden ook voorbij in de lyrics.

We zijn op thrashgebied best wat gewoon intussen. Zo pleur ik hier hedentendage elke dag de nieuwe Kreator in mijn speler en wanneer je die laatste plaat hoort, dan verdwijnt hetgeen we hier van Vendetta horen toch in het niets. The 5th kan ik dus enkel aanbevelen voor de thrashers die alles ik huis willen hebben, maar zoals gezegd: er zijn zoveel betere dingen waarvoor je je zuurverdiende centjes kan opsparen.

Tracklist: