Zondag 29 januari ‘17
Aangezien Dropkick Murphys tijdens de nieuwe Europese tour België niet aandoet gaat Amped-Up dan maar naar het buitenland. Heel erg ver in het buitenland ligt Rijsel niet, een rit van 20’ volstaat om van thuis aan de zaal Aéronef in het Franse Rijsel te staan.
Het optreden van vanavond is niet meteen een heavymetalshow, maar enerzijds sta ik open voor alles wat leuk is en anderzijds staat Dropkick Murphys regelmatig op podia van metalfestivals waaronder tweemaal Graspop.
Het optreden begint ontiegelijk vroeg. Zo vroeg dat op dit tijdstip nog heel wat Spanjaarden aan het lunchen zijn wanneer de eerste band even na 17:00 uur al op de planken staat.
Jawel, vijf uur in de namiddag.
De band in kwestie is Skinny Lister uit Londen, een zeskoppige folkband met een scheut punk en een slok rockabilly die ontstond uit het indie gezelschap The Alps en al meer het voorprogramma van Dropkick Murphys verzorgd heeft.
Vanaf het eerste nummer zorgt de band meteen al voor sfeer ondanks het vroege uur en de bijlange nog niet volle zaal. Vandaag geen flying-V -gitaren of een reusachtig drumstel maar eerder een trekzak, contrabas of akoestische gitaar die ervoor zorgen dat de mensen al vlug mieren in de benen krijgen.
Skinny Lister @ Aéronef – Rijsel – FR
De zang komt hoofdzakelijke van zangeres Lorna Thomas, uitgedost is in een kleedje en schoeisel die regelrecht uit een Far-West saloon lijken te komen. Af en toe nemen gitarist Dan Heptinstall of gitarist/accordeonist en broer van Lorna Thomas, Max Thomas, haar taak over of wordt er samen gezongen. Meermaals waan ik me in een saloon in Tombstone of tijdens andere nummers in de Moulin Rouge ergens in de 19de eeuw tijdens een cancan-opvoering, een dans die Lorna Thomas foutloos beheerst. Dé ideale opwarmer voor Dropkick Murphys en een band die wellicht hoge toppen zou kunnen gaan scheren in de nabije toekomst.
Wie over een aantal weken naar Groezrock trekt zal Skinny Lister kunnen bewonderen op zondag en dit op Main Stage.
De stadsgenoten van Dropkick Murphys, Slapshot, mogen als tweede opwarmer van de tour fungeren en hebben al heel wat watertjes doorzwommen in de dik dertig jaar die ze aan de weg timmeren waaronder de zelfmoord van bassist Jordan Wood.
Wat meteen opvalt is dat gitarist Craig Silverman niet van de partij is en vervangen werd door een bevriende gitarist, Matt Charette eveneens uit Boston. Craig Silverman zelf stond vorige week nog op de Torhoutse planken met Agnostic Front waarvan hij sinds een paar jaar ook deel uitmaakt en was op het moment van dit optreden nog met Agnostic Front op tour, voor de laatste show van EMP Persistence Tour in de 02 Arena te Londen.
De zanger van de band met Fred Perry polo en vol getatoeëerde armen heeft eigenlijk meer mee van een Britse voetbalhooligan dan van een Amerikaanse hardcorezanger, het is duidelijk dat schijn bedriegt.
Jack “Choke” Kelly – Slapshot @ Aéronef – Rijsel – FR
Slapshot laat er geen gras over groeien en van meet af aan vliegt het kwartet er stevig in, helaas is het Rijselse publiek duidelijk niet klaar voor een stevige portie hardcore, het aantal bezoekers met een vinger tegen de oren is onmetelijk groot, er zijn heel wat mainstreamers afgekomen naar dit optreden die het geweld van Slapshot duidelijk niet verwacht hadden.
Gedaan met dansen, het is tijd om plaats te maken voor circle pits en crowdsurfing die aanvankelijk uitblijven, de band laat het echter niet aan haar hart komen en speelt tegen de snelheid van een meteoor een set die zijn hele carrière overlapt en stevig aan de ribben plakt.
Ryan Packer – Slapshot @ Aéronef – Rijsel – FR
Na een tiental minuten komt er wat beweging in het midden van de zaal en krijgen we toch nog een circle pit. Zanger Jack Kelly mag er dan best ruig uitzien, de man heeft duidelijk ook zin voor humor iets dat vooral opvalt wanneer de roadie van dienst moet ingrijpen om Matt Charette bij te staan om diens microstatief terug recht te plaatsen en zich prompt ontpopt als background vocals. Op de drummer na veranderen de drie andere bandleden vrij regelmatig van plaats wat de stevigheid en ritme van de muziek niet stoort.
Wanneer Jack “Choke” Kelly een paar woorden Frans naar bovenhaalt is het chauvinistische Franse publiek in extase, op uitzondering van de brave huisvaders en dito moeders met vinger op of in hun oren. Een band die vorige week op de EMP Persistence Tour zeker niet mis zou gestaan hebben.
Dropkick Murphys @ Aéronef – Rijsel – Frankrijk
Om 19:25 uur horen we The Foggy Dew van Sinéad O’Connor dat fungeert als intro voor Dropkick Murphys, op het doek dat voor het podium hangt wordt de naam van de band geprojecteerd.
Het Amerikaanse Keltische punkrockgezelschap uit Boston heeft niet zo lang geleden haar twintigste verjaardag gevierd en heeft tijdens de eerste week van dit jaar na vier jaar muzikale stilte haar negende album uitgebracht, 11 Short Stories Of Pain And Glory.
Dropkick Murphys @ Aéronef – Rijsel – FR
Luttele ogenblikken na de intro staat de keet in vuur en vlam zonder dat zanger met pet Al Barr nog maar één lijntje tekst weggeven heeft van The Lonesome Boatman, het eerste nummer uit de nieuwste worp dat meteen gevolgd wordt door het tweede, stevigere, nummer uit 11 Short Stories Of Pain And Glory. Achter het verhoog waar de drumstel en de twee muzikanten met alternatieve instrumenten opgesteld staan, hangt een groot scherm met de afbeelding van het laatste album van de Bostonians. Op de eerste rijen staan zowel punkrockers, folk liefhebbers, mainstreamers, tieners als zelf een aantal kinderen.
Spectaculair vind ik de nieuwe plaat niet, zeker niet nadat de band vier jaar zo goed als niet van zich liet horen op uitzondering van een ep uitgebracht voor een goed doel na de terroristische aanslagen tijdens de Boston marathon in 2013.
Al Barr – Dropkick Murphys @ Aéronef – Rijsel – FR
Er wordt vanavond een stevige dosis nummers uit dat laatste album gespeeld en het merendeel van die nummers staat als een huis wanneer die live gebracht worden, een groot deel van de zaal kent bijvoorbeeld al de lyrics van Sandlot, en dit in Frankrijk, niet meteen het meest anglofiele land van ons continent.
Wanneer het bijna tien jaar oude The State of Massachusetts gebracht wordt is het hek helemaal van de dam, de zaal staat op springen. Terwijl de sfeer uitstekend is worden aansluitend een paar nieuwe nummers gespeeld met om te beginnen de voortreffelijke cover I Had A Hat dat live een stuk beter klinkt dan op de plaat.
Ken Casey – Dropkick Murphys @ Aéronef – Rijsel – FR
Vaste backdrops worden afgewisseld met bewegende beelden die bepaalde songs illustreren mocht iemand zich toch nog kunnen vervelen.
Johnny, I Hardly Knew Ya, The Wild Rover, Famous For Nothing of Out of Our Heads zijn nummers die één voor één zorgen voor een bovennatuurlijke onfranse sfeer in de Aéronef.
Naar het einde van de set wordt Rose Tattoo gespeeld, een nummer dat Dropkick Murphys een jaar na de release in 2012 heruitbrachten met een bijdrage van Bruce Springsteen als benefietnummer voor een ep na de aanslagen tijdens de Boston Marathon, een nummer dat tot de 25ste plaats klom in de Amerikaanse charts net na de release.
Lee Froshner – Dropkick Murpys @ Aéronef – Rijsel – FR
De sociaal geëngageerde Amerikaanse band brengt net voor afsluiten een eigen versie van You’ll Never Walk Alone, niet omdat ze supporteren voor een Vlaams provincieploegje of voor de reds aan de Mersey rivier in Noordwest Engeland maar om een resem kennissen en familieleden van beide zangers te herdenken na overdosissen opiaten.
De reguliere show wordt afgesloten met de grootste hit tot op heden van de band, I’m Shipping Up To Boston, een tekst dat geschreven werd door Woodie Guthrie in heel ver vervlogen tijden en inmiddels boven de 1.000.000 keer over de digitale toonbank ging.
Tim Brennan – Dropkick Murphys @ Aéronef – Rijsel – FR
De jongens komen na een paar tellen terug met het symbolische The Boys Are Back uit hun succesvolle Signed and Sealed In Blood album uit 2012. Going Out In Style is nog een nummer die tot de resem knallers van de avond mag gerekend worden.
Bestaat er een meer allegorische songtitel dan Until The Next Time om afscheid te nemen? Jammer dat het nummer niet zo sterk is als de symboliek achter de titel om een show af te sluiten.
Jeff DaRosa – Dropkick Murphys @ Aéronef – Rijsel – FR
Het is 21:30 uur als ik al in mijn wagen zit, de show is al een aantal minuten afgelopen.
De matinee show mocht er best wel zijn, de opener Skinny Lister is een behoorlijk nieuwe band die gestaag naar de top klimt in thuisland Engeland, Slapshot was een stevig intermezzo en Dropkick Murphys was outstanding.
Wie zich vanavond niet geamuseerd heeft moet misschien de volgende keer naar een schaak- of bridgeavond trekken, daar hoeft een mens niet eens zijn vingers tegen de oren plaatsen.
0 reacties