Eef

Het gaat goed met de Belgische metalscene, dank je wel. De ene kwalitatieve band lost – met het uitbrengen van sterke albums – de andere af. Deze keer mag het Limburgse Bathsheba schijnen. Al is schijnen niet het juiste woord voor een doomband, toch laat Servus zich geweldig goed beluisteren tijdens de eerste zonnestralen van het jaar.

Het leuke aan Bathsheba is dat de zang verzorgd wordt door een dame met een stem als een klok, met name Michelle Nocon. Bij de eerste luisterbeurten dacht ik naar een steverige versie van Black Mountain te luisteren, alwaar Amber Webber een soortgelijk timbre heeft. Als snel wordt duidelijk dat Michelle een groter bereik heeft, maar – gelukkig – niet die over-the-top vibrato.

Servus begint zoals het hoort bij een doomplaat: log, traag, zwaar en repetitief. En toch zorgt de band ervoor dat het geheel niet meteen als saai wordt ervaren. We kunnen hier wel degelijk spreken over een bende getalenteerde muzikanten die een zwaar tapijt rond Nocons stem draperen.

Bathsheba is niet in de doomval getrapt: een volledig album in hetzelfde trage ritme kan al eens moeilijk te verteren zijn. Getuige de tweede track Ain Soph: een wall of sound van sludge-, thrash- en blackmetalklanken gespeeld op hoge snelheid. Ain Soph is ook de track waarin een jazzy saxofoon de revue passeert. Op deze manier krijgen we een stukje Ihsahn mee en dus ook een streepje progressiviteit.

Hebben we al gezegd dat afwisseling troef is op Servus? Bij Manifest heb ik het idee naar een oude The Gathering te luisteren. Meer bepaald naar Anneke Van Giersbergen. Na enkele luisterbeurten krijgt de band zeker een eigen smoel; enkel bij de ontdekkingstocht van een nieuwe schijf zit je naar raakpunten te zoeken. Ik vind de stem van Van Giersbergen één van de mooiste uit het metallandschap. De vergelijking tussen de twee zangeressen is dus zeker een complement in my book.

Terwijl ik nog zit na te mijmeren over de mooie stem van Michelle, perst de band er een superlange, wondermooie solo uit. Manifest is niet alleen de langste track van de plaat, het is meteen ook mijn favoriete track tout court.

De mannen – en vrouw – van Bathsheba hadden bij het schrijven deze debuutplaat inspiratie te over, want ook de volgende tracks zijn om duimen en vingers af te likken. Of het nu de vooruitgeschoven single Demon 13, het eerder psychedelische The Sleepless Gods of de mijmerende afsluiter I At the End of Everything is: het is genieten geblazen van de eerste tot de laatste seconde.

Wat een heerlijke schijf is deze Servus geworden. Een heerlijke schijf van een prachtige, talentvolle band. Onthou: Bathsheba wordt groot. Mijn hoofd eraf als dit niet bewaarheid wordt.

Tracklist: