Jurgen Callens

Het Zweedse powermetalgezelschap Bloodbound timmert al geruime tijd, van rond 2005 zeg maar, gestaag aan de weg en de opgang naar roem. Nadat de eerste albums met wisselende zangers opgenomen werden, is dit nu alweer de derde plaat met vocalist Patrik J. Selleby. Op alle voorgaande platen stelde de band nooit teleur en wist door de jaren heen een mooie fanschare op te bouwen en mooie tours te ondernemen met onder andere Sabaton, Hammerfall en UDO. Op 24 februari komt War of Dragons uit via AFM, en is hiermee de opvolger van het in 2014 verschenen Stormborn.

Iedereen die power metal een warm hart toedraagt zou zeker al iets van Bloodbound in zijn kast moeten staan hebben. De band staat voor oerdegelijke Zweedse kwaliteit en combineert alle ingrediënten die noodzakelijk zijn om tot een goed resultaat te komen: prima vocalen, goed gitaarwerk, flitsende gitaar- en keyboardsolo’s en een solide donderende ritmesectie. Het eerste album Nosferatu werd nog opgenomen met de vermaarde zanger Urban Breed, die op de opvolger Book of the Dead plaats ruimde voor Michael Bormann, om dan op het derde album Tabula Rasa opnieuw aan het firmament te verschijnen. Na die plaat was het Urban Breed verhaal echter definitief over en werd plaats gemaakt voor de huidige zanger Patrik J. Selleby, die intussen dus aan zijn derde album met de band toe is. Die continuïteit hoor je nu ook wel terug in dit nieuwe werk, hoewel het ook wel weer afwijkt van het materiaal op de vorige albums. De nieuwe songs gaan nog meer de powermetalrichting uit, die op Stormborn al ingezet werd, en er is echt wel voor een heel duidelijke visie gekozen lijkt ons. Alles klinkt heel melodieus, over de hele lijn op hoge snelheid en met een heel groot anthem gevoel. Het hele album is als het ware een combinatie van melodie en power. We horen veel keyboards, evenredig veel bombast, kracht, massa’s dubbel baswerk en heel erg catchy en veelvuldig voorkomende refreinen. De band gaat steeds meer musiceren in het straatje van bands als Powerwolf, Civil War, Hammerfall en Sabaton. Vooral de gelijkenissen met laatstgenoemde band zijn nu toch wel heel erg groot. Het lijkt wel alsof Bloodbound er de tweelingsbroer van geworden is. Je hoort dit in feite al vanaf de opener Battle in the Sky. De band gaat recht op doel en op de voor ogen gelegde glorie af om pas te stoppen na de slotakkoorden van Dragons are Forever. Veel wijken de songs onderling ook niet van mekaar af, of het zou bijvoorbeeld op iets als Silver Wings moeten zijn, waar folkelementen in voor komen. Zo is Stand and Fight een powermetalhymne die heel heroïsch overkomt. En dat lijkt wel de hele opzet van de plaat: zo triomfantelijk mogelijk overkomen. King of Swords is dan weer steviger dan de rest en lijkt ons een mix van alweer Sabaton en de hardere Judas Priest. Maar het is anders allemaal veel van hetzelfde, dezelfde lijn en hetzelfde stramien zie je doorheen het ganse album waardoor alles heel voorspelbaar gaat klinken, voor zover het dat al niet was. Hiermee bedoel ik wel niet dat het slecht is, er wordt vooral op veilig gespeeld en fans die afhaakten op de laatste Sabaton-platen bijvoorbeeld zullen hier heel erg tevreden mee zijn. Dit zou zomaar eens het album kunnen zijn dat Sabaton na The Art of War moest gemaakt hebben.

Kortom, War of Dragons is nul komma nul een origineel album geworden, maar klinkt wel eerlijk en eerlijk gezegd ook heerlijk. Alles is professioneel aangepakt, er wordt goed gemusiceerd, de songs zijn volgens de regels van de kunst en er wordt nergens buiten de lijntjes gekleurd. Dit is supercatchy melodieuze power metal ten voeten uit, die het op de eerste Europese headlinertour met Crystal Viper ongetwijfeld heel goed zal gaan doen. Ik haal de plaat met plezier ook via de winkel in huis en jullie kunnen dat gerust ook doen.

Tracklist: