Het uit Athens, Georgia afkomstige Magnapop is een fenomeen. Met twee vrouwen en twee mannen is de bezetting perfect in evenwicht en hoeven de vrouwen alvast niet op straat te komen om voor gelijkheid op de werkvloer te strijden. Bij de Amerikaanse pop punkers zijn het trouwens de vrouwen die de lakens uitdelen want frontdame Linda Hopper en gitariste Ruthie Morris zijn de songwriters en de gezichten van de band. In de jaren 90 van de vorige eeuw werd Magnapop in één adem genoemd met Sugar, Buffalo Tom, Dinosaur Jr. en The Breeders om maar even enkele gerenommeerde namen uit de mouw te schudden. De no-nonsense, rechttoe rechtaan gitaarrock in het teken van de ‘song’ vierde in die dagen hoogtij. Het waren mooie tijden waarin StuBru nog hét radiostation bij uitstek was om op de hoogte te blijven van nieuwe, opkomende rocktalenten. Het, toen nog, alternatieve rockfestival Pukkelpop zorgde ervoor dat die bands ook een gezicht kregen. In 1992 speelde Magnapop zelf nog op het populaire Hasseltse festival, en ze houden daar goede herinneringen aan over, zo zal blijken. De charismatische Linda Hopper en haar gezelschap hebben de oversteek gemaakt voor een rits optredens op het Europese vaste land en doen daarbij ook De Casino in Sint-Niklaas aan. Het concert is op voorhand helemaal uitverkocht.  Wat volgt is een nostalgische trip terug naar de tijd toen Meneer Gitaar nog de dienst uitmaakte in het muzieklandschap en fuiven steevast op ware slachtvelden op de dansvloer uitdraaiden.

De Casino

Blijkbaar dachten de concertorganisatoren er net hetzelfde over want na het optreden van Magnapop zou nog een heuse 90’s party volgen. De Casino is duidelijk een zaal die we in de toekomst wel vaker met een bezoekje zullen vereren. Naast de vlekkeloze organisatie is er ook nog de prachtige, sfeervol ingerichte zaal. De toog bevindt zich bij binnenkomst aan de rechterkant en neemt de hele lengte van de zaal in. De bar is gescheiden van de concerthal maar niet in die zin dat je geen zicht meer hebt op het podium. Je kan dus vanuit de zaal makkelijk aan een biertje geraken zonder dat je iets moet missen van de show. Door de lengte van de bar hoef je ook niet lang te wachten vooraleer je wordt bediend. Ondanks het feit dat het concert uitverkocht is, hou je er geen claustrofobisch gevoel aan over. Ben je een teer zieltje en krijg je het toch te benauwd, dan biedt de kleine tribune helemaal achteraan in de zaal soelaas. De Casino is dan ook een concertzaal zoals een concertzaal hoort te zijn!

Dvkes

Vooraleer ons onder te dompelen in nostalgie, moeten we eerst nog langs een voorprogramma passeren. Het Vlaamse Dvkes krijgt namelijk de eer om de honneurs waar te nemen. Dvkes kan qua populariteit nog niet tippen aan Vlaamse alternatieve grootmeesters als The Van Jets, Triggerfinger en The Black Box Revelation. Ze hebben alvast heel wat gemeen met voornoemde bands. Hun EP Let Me Go Into The Wild werd onder handen genomen door Johannes Verschaeve van The Van Jets terwijl ze voor hun eerste full length Push Through ten rade gingen bij Mario Goossens, drummer van Triggerfinger en producer van plaatwerk van onder andere The Black Box Revelation. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat het gezelschap muzikaal in hetzelfde vaarwater zit. Als je bovendien de steun krijgt van het maandblad Humo en op airplay mag rekenen van Studio Brussel, twee media die toch met dictatoriaal gezag over het Vlaamse rocklandschap heersen en bepalen wat cultureel en intellectueel hoogstaand genoeg is om te mogen naar luisteren, zit het goed met de toekomst.

Dvkes ziet zich in De Casino voorzien van een uitstekend geluid. Goed begonnen is half gewonnen zeggen ze dan. De zaal is van bij aanvang goed gevuld en Dvkes slaagt erin de aandacht van het publiek voor zich te winnen. Dvkes klinkt als een goed geoliede machine en het gezelschap blijkt zijn zaakjes goed voor elkaar te hebben. Joos Houwen ontpopt zich als een sympathieke frontman en zijn enthousiasme zet zich al snel over op de geïnteresseerde menigte. Dvkes krijgt de handjes makkelijk op elkaar en dat is als voorprogramma een hele verdienste. Als het de bedoeling was – en dat is het meestal als openingsband – om nieuwe zieltjes te winnen, zijn ze daar zeker in geslaagd!

Magnapop

Magnapop speelt een op voorhand gewonnen wedstrijd. Het moment dat Linda Hopper en haar gevolg het podium betreden is het hek van de dam. De blonde zangeres wordt zowaar emotioneel van de uitbundige ontvangst. Vooraleer ze de eerste song kan inzetten, moet ze duidelijk even bekomen. Ze bedankt zo uitgebreid het publiek dat we even denken dat de spontane frontvrouw wat te diep in het glas gekeken heeft. De eerste songs zingt ze ook ronduit vals wat ons vermoeden alleen maar meer kracht bijzet. Onze vrees blijkt echter ongegrond en naarmate het optreden vordert, toont deze dame met ballen dat ze verdomd goed weet waarmee ze bezig is. Het enthousiasme en de positieve attitude spatten werkelijk van het podium. De hele band werkt zich al glimlachend door de set. Dat er dan al eens een hapering is, dat de gitaar en basgitaar nu en dan vals gestemd zijn en dat het spel bij momenten nogal ‘sloppy’ overkomt, vergeef je dan ook makkelijker.

Opvallend is ook dat Magnapop live veel harder klinkt dan op plaat. Het is alsof je naar een old school punk concert staat te kijken. Die typische ‘je m’en fou’ mentaliteit die zo kenmerkend is voor punk hebben ze altijd wel in zich gehad. Alleen klonk dat dan op plaat veel meer gepolijst.

Linda Hopper molenwiekt en schuddebolt dat het een lieve lust is. Ze mag dan wel een serieus aantal kilo’s zijn bijgekomen, het publiek ophitsen kan ze nog steeds als de beste. Bassist Shannon Mulvaney moet daar niet veel voor onderdoen. In ware Krist Novoselic stijl – ja, die van Nirvana – kronkelt hij over het podium. Drummer David McNair trekt ook de nodige aandacht naar zich toe met zijn aparte drumstijl. Telkens hij uithaalt op zijn snare, is het alsof zijn drumstick ergens van achter het podium komt gevlogen. Gitariste Ruthie Morris is aanvankelijk nog vrij timide maar naarmate de set vordert, geraakt ook zij in rock ’n’ roll modus en smijt ze de ene snedige riff na de andere de zaal in.

Het fantastische debuut Hot Boxing is natuurlijk het best vertegenwoordigd. Het album bestaat dan ook vrijwel enkel uit tophits die door de hele zaal woord voor woord worden meegebruld. Zo is Here It Comes een eerste hoogtepunt. Daarna volgen de topmomenten zich snel op. De hardcore van Get It Right is voor sommigen een te harde stomp in de maag. Niet te verwonderen als je ziet dat het publiek hoofdzakelijk bestaat uit mensen die in hun jeugd nog wel eens een pint teveel dronken, maar ondertussen al lang het veilige bestaan van het gesettelde leventje hebben opgezocht. Net daarna voelen de meesten zich al veel meer op hun gemak met de poppunk van Slowly, Slowly. De naar Magnapop normen gevoelige en erg melodieuze meezinger Texas doet zelfs de grootste zuurpruim overstag gaan. Free Mud is een echte punkrocker met leuke achtergrond ‘koortjes’ en doet bij momenten denken aan het betere werk van Nirvana.

Het wordt nog maar eens duidelijk wat een absoluut meesterwerk Hot Boxing toch wel was in die onbezorgde jaren 90. Piece Of Cake, The Crush, Ride… Ze passeren allemaal de revue. Hun meest bekende song en grootste hit, Lay It Down, doet de hele zaal meebrullen. Ja, het is wel degelijk feest op een vrijdagavond in De Casino. Zoals voorspeld wordt de zaal aan flarden gespeeld. De leuke single Merry sluit de reguliere set in schoonheid af.

De Casino heeft er echter bijlange nog niet genoeg van. Magnapop staat al snel weer op het podium voor een bisronde. Die wordt geopend met een Fugazi cover – vraag ons de naam niet meer – die ze van ons gerust achterwege mochten laten. Daarna volgen raar genoeg twee songs van het toch veel minder goed ontvangen Rubbing Doesn’t Help uit 1996. Open The Door was nog wel een leuke single, maar het onbeduidende My Best Friend is toch echt wel een rare keuze om zo’n goed concert mee af te sluiten. Ondanks deze valse noot mogen we toch spreken van een memorabel avondje daar in De Casino.