Jurgen Callens

Volgens ons is Place Vendome één van de succesvolste projecten dat ooit door Frontiers president Serafino Perugino samengesteld werd. Die vond in voormalig Helloween-zanger Michael Kiske een ideale bondgenoot om hun gemeenschappelijke passie voor de muziek van verschillende melodische rockgiganten van de jaren tachtig kenbaar te maken. In dit project worden songs van verschillende songwriters aangedragen die speciaal op maat van Kiske geschreven zijn. En die situeren zich allemaal in het AOR- en het melodieuze metalgenre. Close To The Sun is het vierde studioalbum van Place Vendome, telt twaalf nummers en komt op 24 februari uit via Frontiers.

Laat ik stellen dat ik altijd al een zwak gehad heb voor de stem van Michael Kiske. De twee Keeper of the Seven Keys-platen behoren tot mijn persoonlijke all-time favorieten bijvoorbeeld. Wat hij echter met Place Vendome doet kan je daar eigenlijk niet mee vergelijken. Zijn stem blijft echter wel kenmerkend en steeds markant. Het zelfgetitelde debuut van dit project verscheen al in 2005, de opvolger Streets of Fire ervan in 2008. Daarna viel er een gat tot 2013 tot Thunder in the Distance verscheen. En nu, weer vier jaar later, volgt de release van Close to the Sun. De plaat werd opnieuw geproduced door Kiske’s bandmaat in Unisonic: Dennis Ward. Het album staat weer bol van de melodieuze hardrock, met schitterend gitaarwerk, dito keyboardpartijen en de gekende vocalen van de Duitse kaalkop. Knallende metalsongs zal je niet aantreffen, maar wel een boel coole midtempo en rustiger tracks die getuigen van veel klasse. De namen van de muzikanten die aan dit album meewerkten zijn dan ook niet min. Zo schreef Magnus Karlsson van Primal Fear het nummer Falling Star, dat al snel in je hoofd blijft hangen, werd Welcome to the Edge aangeleverd door Jani Liimatainen die we kennen van onder andere Sonata Arctica, leverde gitarist Olaf Thorsen van het meesterlijke Labÿrinth Helen en Riding the Ghost, horen we de DGM song Hereafter en werd door Simone Mularoni van deze laatste band ook maar meteen het nummer Across the Tides opgenomen. Ook Alessandro Del Vecchio componeerde twee nummers, namelijk Strong en Yesterday is Gone. Verder treffen we ook nog tracks aan van Aldo LoNobile van Secret Sphere en van Michael Palace van Palace. We krijgen ook een keure aan muzikanten te horen die meespelen op het album zelf. Zo is er vanzelfsprekend bassist Dennis Ward, Günter Werno , Dirk Bruinenberg op drums en horen we ook de gitaristen Magnus Karlsson, Uwe Reineauer, Gus G, Kai Hansen en Simone Mularoni om maar de voornaamsten te noemen. Als je al deze gegevens samen in een grote pot gooit, kan je haast niet anders dan tot een goed album komen. En een goed album is het dan ook wel geworden. Alleen heb je soms de neiging om er dan te veel te gaan van verwachten. En soms blijf ik hier en dan wel wat op mijn honger zitten. Zo had het van mij hier en daar wel wat pittiger gemogen bijvoorbeeld. Maar dat kan heel goed aan mezelf liggen, want het blijft moeilijk om Kiske los te koppelen van zijn achtergrond bij Helloween. Eigenlijk ben ik dan stiekem ook wel heel benieuwd hoe hij het er straks op de aanstaande reünie tour met zijn voormalige collega’s vanaf gaat brengen. Of dit het beste album van Place Vendome geworden is, durf ik te betwijfelen, daarvoor heeft het me niet genoeg bij mijn kladden, maar het is zonder meer een heel degelijke melodieuze hardrockplaat geworden, die liefhebbers in het genre ongetwijfeld zal bekoren.

Liefhebbers van het melodieuze genre en fans van Place Vendome in het bijzonder kunnen zonder veel problemen deze plaat aanschaffen. De kwaliteit die er was, is er nog steeds en we kunnen het project voorlopig op geen misstap betrappen.

Tracklist: