Jurgen Callens

US metal, er kan er eigenlijk niet genoeg van gemaakt worden. En daar geeft het (inderdaad) Amerikaanse vijftal Wretch met graagte gehoor aan. De band is een van de pioniers van de metalscene in Cleveland en brengt op 24 februari haar derde volwaardige album The Hunt uit via het intussen gerenommeerde label Pure Steel Records. The Hunt is de opvolger van het in 2014 verschenen Warriors en markeert meteen ook maar het debuut van de nieuwe zanger Juan Ricardo.

Om Wretch muzikaal te omschrijven zou ik termen als US metal, power metal, heavy metal en lichtjes wat thrash kunnen gebruiken. Zelf zegt de band vergeleken te willen worden met grote bands als Primal Fear, Iced Earth, Helloween en Iron Maiden. Net als wij, zullen die mannen daar natuurlijk ook wel heel erg fan van zijn, maar het is natuurlijk heel gewaagd om je met dergelijke grootheden te gaan vergelijken. Ook de stem van de nieuwe zanger wordt graag vergeleken met die van Bruce Dickinson, terwijl wij dan weer vinden dat die zich soms meer tussen die van Geoff Tate en Midnight situeert, zei het niet op een iets lager niveau. De zanger is zeker heel capabel, maar hier en daar hoor je nog dat het nog niet helemaal kan tippen aan de echte legendes. High pitched vocalen dus, die passen bij de goed in het gehoor liggende power metal die de Amerikanen ons voorschotelen. Na een intro, opent het album met de eigenlijk best wel goede titeltrack die zoals gezegd heel US metal klinkt en al het goede van het genre bevat. Ook Throne of Poseidon klinkt helemaal niet verkeerd. Maar het euvel is eigenlijk ook wel snel duidelijk: de produktie en de mix van dit album hadden veel beter gemoeten. Nu klinkt het allemaal wat flets: de gitaren hadden harder gemogen, de zang dan weer iets minder nadrukkelijk in de mix en ook de drumsound is vrij dunnetjes te noemen. De songs hadden veel meer kunnen knallen dan dat ze het nu doen. Een ander minpunt vinden we de akoestische niemendalletjes die op de plaat zijn komen te staan: ik denk niet dat er nog veel mensen zitten te wachten op stukjes als Twilight’s End of Fortune’s Fool. En alsof dat dan nog niet genoeg was sluit het album dan ook nog eens af met een melige en volledig akoestische ballade als She Waits. Pure metalheads hebben hier niets aan. Feitelijk schieten er dan maar een stuk of 7 echte metalsongs meer over waarop Wretch echt zijn kunnen kan tonen. En daar zitten dan wel weer wat interessante dingen tussen, zoals The King in Red bijvoorbeeld. Eigenlijk hadden alles songs op deze plaat van eenzelfde niveau als deze mogen geweest zijn. Snel, met degelijke solo’s en goeie US powerriffs en een duidelijk refrein. Jammer helaas van die klotemix… Je hoort dus duidelijk wel het potentieel van de band, maar er is nog geen constante, want een song als The King in Red wordt dan weer ingeruild voor een veel saaiere track als Pierce The Veil.

Kortom, Wretch is zeker een band waar we nog meer willen over gaan horen. Alleen even goed het huiswerk maken en dingen bijsturen waar dat nodig is. Hier had veel meer in gezeten dan er nu uit gehaald werd.

Tracklist: